6 Δεκεμβρίου 2008 – 6 Δεκεμβρίου 2025: 17 χρόνια χωρίς τον Αλέξη
Ο Τέλλος Φίλης γράφει για το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη 2008
6 Δεκεμβρίου 2008 – 6 Δεκεμβρίου 2025
17 ΧΡΟΝΙΑ…
πρόλαβα να δω τα μάτια του την ώρα του πυροβολισμού
λίγο πριν μαζευτεί ο κόσμος
τα μάτια του
εκείνη τη στιγμή που ένας κόσμος καταρρέει και μια ιδέα χτίζεται
τότε ακριβώς
τα δευτερόλεπτα της σιωπής μετά τον κρότο της σφαίρας
κι από τότε ήξερα πως αυτά τα μάτια δε θα είναι ήσυχα ξανά
βιάστηκαν να τον πούνε τρομοκράτη
όμως δεν έχω χειρότερη πιο ανελέητη τρομοκρατία
απ’ τη στιγμή που βλέπεις το σώμα του φίλου σου νεκρό
χωρίς αιτία
κι είσαι στα 16
να σου ζητούν τον παραλογισμό να τον αποδεχτείς αμάσητο
σαν γλάρος στα απόνερα που αναζητά ψοφίμια για να ζήσει
σας λέω
πρόλαβα να δω τα μάτια του το απόγευμα του πυροβολισμού
κι από τότε
όλη η ζωή μου πέρασε κινηματογραφική ταινία
κι είπα :
ή τώρα θα ξυπνήσεις ή τώρα θα φοβηθείς
δεν υπάρχει άλλη κατάσταση
μετά από τόση βία.
Μια ιδέα γεννήθηκε.
Τα μάτια του εικόνα
του νέου κόσμου
που δε θα φοβάται πια.
το τελευταίο κείμενο της συλλογής : “Νύχτα, νύχτα πολύ…” Εκδόσεις Πόλις 2025 #αυτή_η_μέρα_είναι_του_Αλέξη
“Θάρρος δεν είναι η απουσία φόβου,
αλλά ο θρίαμβος ενάντια στον Φόβο.
Γενναίος δεν είναι εκείνος, που δεν νιώθει φόβο,
αλλά εκείνος που τον Νικά”.
Νέλσον Μαντέλα
17 χρόνια μετα, αφιερωμένο σε όσους έτυχε να βρίσκονται εκεινο το βραδυ εκει…
κάποιοι μόλις εκείνες τις μέρες ξυπνήσαμε απο τον λήθαργο της ευτυχιοκρατίας μας, κάποιοι είδαμε κατάματα πρώτη φορά μιαν άλλη
αλήθεια απ΄αυτή των τηλεοπτικών ρεπορταζ, κάποιοι απλά φοβήθηκαν κι έδιωξαν τον φόβο τους με ενα like
όμως εκεινη η νύχτα κι η εβδομάδα που ακολούθησε,
άλλαξε τη ζωή, τις ιδέες και το σύμπαν πολλών απο μας…
“τώρα που πέρασε καιρός, τόσα χρόνια” που λέει κι ο Τακης Κανελλόπουλος στην “Παρένθεση” του θα μπορούσα να γραψω πολλά, όμως δεν με ενδιαφέρει να αλλάξω τη γνώμη των άλλων.
Μου αρκεί που άλλαξε η δική μου.
Γιατι γνώμη αλλάζεις όχι με ανακοινώσεις και Δελτία Τύπου, στα τηλεοπτικά δελτία “ειδήσεων” και τα ρεπορτάζ, αλλά μόνο αν τύχει και το βιώσεις δίπλα σου ενα γεγονός, που όσο παραβατικό, απαραδεκτο, παρανομο κι αν είναι, δεν δίνει σε κανεναν το δικαίωμα να αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή.
Κι η Αντιγόνη του Σοφοκλή, μας έχει μάθει τι σημαίνει “σεβασμός στον νεκρό”
Τότε που κατανοείς ποιούς κατονομάζει ο Θουκιδίδης στον Επιτάφιο του, “ΦΙΛΗΣΥΧΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ” και που ποτέ δεν διδάσκεται στα σχολειά μας, τότε και μόνον τότε.
Πριν 17 χρόνια – είχα την “τύχη” να το ζήσω από απόσταση αναπνοής- ένας πυροβολισμός κι ένα πτώμα νέου ανθρώπου στάθηκαν αφορμές για μια αυθόρμητη ενεργοποίηση μιας ολόκληρης γειτονιάς σε μερικά λεπτά και σε λιγότερο απο μία ώρα μιας ολόκληρης πόλης…
Από τότε, εγώ εχώ φύγει από την πόλη αποφασισμένος να μην επιστρεψω ΠΟΤΕ στην Αθήνα, και δεκάδες πυροβολισμοί, εκατοντάδες πτώματα μικρών παιδιών και μεγαλύτερων, το μόνο που ενεργοποιούν στην περιρρέουσα αφασία μας είναι τα πλήκτρα των likes
17 χρόνια ήταν αρκετά να ξεχάσουμε όλοι μας,
ότι κάποτε πάθαμε σαν κοινωνία ένα ΣΟΚ
είτε το παραδεχτήκαμε είτε όχι
Mια κοινωνία που καταλαβε οτι η Δημοκρατία δεν είναι γαριδακια δεν χρειαζεται επικοινωνιακο μαρκετινγκ αλλα ελευθερους ανθρώπους με γνώση και Πολιτισμό ετοιμους να αντισταθούν στην Βαρβαρότητα
Τώρα έχουμε από καιρό πάψει να είμαστε Κοινωνία μας σοκάρουν “ειδήσεις” που σε ενα 24ωρο διαψεύδονται, διεστραβλώνονται, αποσιωπούνται ή “περιμένουν την δικαιοσύνη”
Εγω ξερω κάθε φορά ότι το τσούξιμο στα μάτια που νιώθω απο τα αλόγιστα χημικά με τοποθετεί στη σωστη μεριά της Ιστορίας
κι όσο ευτελίζεται η ζωή μας, τόσο φοβόμαστε
κι όσο πατάμε τα like, τόσο απομακρυνόμαστε
κι όσο μετατρεπόμαστε σε μεταμοντέρνα κιτς αβαταρ των δικτύων
τόσο εξαφανιζόμαστε
μέχρι να γίνουμε σκόνη, που κανένας δεν θα θέλει να θυμάται πια
μια σκόνη χωρις αποτύπωμα στην Ιστορία
Δεν παρακινώ κανέναν σε τίποτε, όλοι έχουμε, ο καθένας τη δική του συνείδηση και τη δική μας αίσθηση ευθύνης, αλλα μη ξαφνιαστείτε με τους κλειστους δρόμους σήμερα, και τα δακρυγόνα και τους κρότου λάμψης, ετσι έμαθαν να μας δείχνουν τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟ, όχι τον δικο μας.
Κι εμείς κεραίες που θα εκπέμπουν τις φωνές κι ό,τι αγαπήσαμε όπως στην ταινια του Χρηστου Πασσαλή “Ησυχία 6-9 ”
γιατί “είν η Αγάπη είν’ ενα ταξίδι απο πληγή σε πληγή”
μόνο που 17 χρονια είναι πολλά πάρα πολλά πιά για μια ανεπούλωτη -αναπάντητη πληγή
Κάπου μακριά- μέσα μας,
πάντα θα ακούγεται η “Γιορτή” απο τις Τρύπες
