4 πράγματα που δεν αντέχω στην ελληνική τηλεόραση
Αλλά πραγματικά δεν αντέχω, στον υπέρτατο βαθμό της κυριολεξίας.
Άβυσσος η ελληνική τηλεόραση. Κι όσο αφήνεσαι στα δίχτυά της, τόσο σε κάνει ένα με τα ασυνάρτητα πλοκάμια της. Το νου σας, στο μυαλό είναι ο στόχος, όπως λέει και το Κατά Γώγου Ευαγγέλιον.
Master Chef Junior
Είναι η επιτομή της φράσης «σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας;». Η αφοπλιστική απάντηση δίνεται μέσα από το ριάλιτι μαγειρικής και είναι η εξής: σε έναν κόσμο που θα τα βάλουμε να πρωταγωνιστούν στο βωμό της εκ φύσεως ματαιοδοξίας (μας). Το Master Chef Junior δεν έχει λόγο ύπαρξης σε καμία τηλεοπτική πραγματικότητα, όχι μόνο στην ελληνική. «Θέλετε να σας αγχώσω;», λέει χαμογελώντας ένα μέλος της επιτροπής και μοιάζει τόσο λάθος όταν απέναντι κοιτάζεις ζευγάρια μάτια που βρίσκονται ακόμα στην πιο αθώα τους ηλικία, στη δίχως έγνοιες περίοδο της ζωής τους. Παρ’ όλο το αμήχανο concept της εκπομπής, τα παιδιά είναι αυτά που συχνά αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις πιο ώριμα από τους μεγάλους. Νιώθουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, χάνουν με μια απλή παραδοχή «σιγά, ένας διαγωνισμός είναι» και ο καημός τους είναι αν τα αγόρια θα κερδίσουν τα κορίτσια (ή το αντίστροφο). Με τις κάμερες και τα φώτα να τους εισάγουν σε μια αρένα υπερπροβολής, τα καταφέρνουν και διατηρούν ψήγματα ανεμελιάς και ασυνείδητης ψυχραιμίας. Πολλά μπράβο σε αυτά, κανένα μπράβο σε όσους τα βάζουν σε αυτή τη διαδικασία.
Μέτρηση τηλεθέασης: 11% (πρεμιέρα)
Τατουάζ
Είναι τόσο ωραία η μουσική στους τίτλους αρχής του «Τατουάζ» (Χρήστος Στυλιανού, ”Crazy Land”) που ξεγελιέσαι. Η σειρά βρίσκεται στη δεύτερη σεζόν της, είναι το απόλυτο ραντεβού μαμάδων και γιαγιάδων μπροστά στην τηλεόραση αλλά σεναριακά πάσχει. Στο μισό επεισόδιο οι πρωταγωνιστές μιλάνε μεταξύ τους στο τηλέφωνο (βλ. εικόνα), το χάσμα πλούσιων – φτωχών είναι ευδιάκριτο («ήθελα το σπίτι στα Μετέωρα να είναι έτοιμο μέχρι τα Χριστούγεννα») και οι βρισιές εκσφεδονίζονται με ταχύτητα φωτός και μάλιστα χωρίς «μπιπ», τόσο βαριές που θυμίζουν εποχές Φώσκολου. Ένα άλλο στοιχείο που παραπέμπει σε… Φωσκολιάδα είναι η εμμονή στη διαλεύκανση διαφόρων εγκλημάτων. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη διαφορά υποκριτικών δυνατοτήτων ανάμεσα σε καταξιωμένους ηθοποιούς (Παρτσαλάκης, Παπούλια κ.α.) και σε νέους του χώρου που δεν είναι ακόμα έτοιμοι να ανταπεξέλθουν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, πράγμα που γυρνά μπούμερανγκ στην καριέρα τους.
Μέτρηση τηλεθέασης: 29,6% την προηγούμενη εβδομάδα, στην πρώτη θέση των top20 προγραμμάτων (πηγή: Nielsen)
My style rocks
Πασαρέλα. Εύηχη λέξη, αλλά ταυτόχρονα εκφυλιστική όταν ξεχειλώνεται σε πολύωρο πρόγραμμα στην τηλεόραση. Αυτάρεσκα κορίτσια προσπαθούν να κάνουν στυλ με ό, τι διαθέτουν στη ντουλάπα τους, εφευρίσκουν concept για να χωρέσουν μέσα τις φορεσιές τους και μαζεύουν πόντους για να διεκδικούν το εβδομαδιαίο χρηματικό ποσό. Όταν οι κριτές βάζουν 1 αντί για το άριστο 5, η αιτιολογία πηγαίνει συνήθως ως εξής: «αυτό δεν είναι πρόταση για τα κορίτσια που μας βλέπουν από το σπίτι». Εκείνοι εννοούν τον συνδυασμό καπαρντίνας και μπότας, όμως η λανθάνουσα γλώσσα διαβάζει διαφορετικά το σχόλιό τους. Πιο σκωπτικά. Φήμες λένε ότι αν δεις My style rocks για δεκαπέντε συνεχή λεπτά, τα εγκεφαλικά σου κύτταρα πηγαίνουν στο περίπτερο για τσιγάρα και δεν επιστρέφουν ποτέ.
Μέτρηση τηλεθέασης: My style rocks GALA, 19,2%, την προηγούμενη Παρασκευή (πηγή: Nielsen)
Το ταίρι ξέρει
Δεν είναι μόνο ότι ο Τόνι Σφήνος συζητιέται κατά καιρούς για τις συχνά σεξιστικές εμφανίσεις του on stage και τις διαφημίσεις που εξοργίζουν τους απανταχού φαρμακοποιούς, είναι ότι πλέον η περσόνα του, με την παρουσία του στο γυαλί, εγκαθιδρύθηκε και επίσημα στην prime time συλλογική μας συνείδηση. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι του σε συνδυασμό με την καθόλου ενδιαφέρουσα δομή του παιχνιδιού, όπου ζευγάρια που βαριούνται την κοινή τους καθημερινότητα συμμετέχουν σε σαχλές αθλοπαιδιές, είναι ένα αδιανόητο κοκτέιλ έλλειψης φαντασίας και περιεχομένου. Κι έτσι, με το τηλεχειριστήριο ανά χείρας, αναπολούμε τις χρυσές εποχές του Κόντρα Πλακέ, ακόμα και του Θησαυροφυλακίου…
Μέτρηση τηλεθέασης: 17,8% (πρεμιέρα)
