#5 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές.

Εικόνες: Μηνάς Τσίτσης

#1 Είχανε να την δούνε μήνες…

Έφτασε η παραμονή Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια είχε μαζευτεί στο σπίτι, στρώσανε το γιορτινό τραπέζι, ανάψανε τα λαμπάκια και περιμένανε. Είχαν να δουν την γιαγιά τους μήνες, εκείνη ταλαιπωρήθηκε πολύ την περασμένη χρονιά, πέρασε λίγους μήνες στο νοσοκομείο κι εκείνοι επέλεξαν να μείνουν μακριά της για ασφάλεια. Μόλις έφτασε η γιαγιά έξω από το σπίτι, βγήκε από το αμάξι και είπε στον σύζυγό “επιτέλους θα δω τα εγγονάκια μου.” Εκείνοι περίμεναν στην πόρτα για να την σφίξουν στην αγκαλιά τους, σαν να ήταν η τελευταία φορά ή η πρώτη. Περπάτησε ως την πόρτα με το μπαστούνι της και ρώτησε “πώς είμαι; είμαι όμορφη;” o  σύζυγος της είπε “μια ζωή είσαι όμορφη και τώρα και πάντα.” Χαμογέλασε και χτύπησε το κουδούνι, εκείνοι φώναξαν και όρμηξαν πάνω της, σαν να χαν χάσει μια ζωή και μόλις την ξαναβρήκανε.

#2 Πολλοί θέλουν να με σκοτώσουν

Ένα χέρι που με ταϊζε, μου έβαλε καρφιά στο φαγητό, σώθηκα ή με έσωσε κάποιος που με λυπήθηκε. Μόλις γέννησα τα παιδιά μου μου τα πήρανε και τα κλείσανε σε πλαστικές σακούλες τα έχασα, δεν πρόλαβα να τα δω να μεγαλώνουν, άλλαξα γειτονιά. Βρήκα κάποιον που με αγαπούσε και του γουργούρισα, μέχρι που σήκωσε το χέρι του επάνω μου με μανία νόμιζα πως ήθελε να με σκοτώσει, έτρεξα, το εσκασά και γλίτωσα. Kαι τώρα εσύ που με κοιτάς με φωνάζεις, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να σε πλησιάσω και να σε εμπιστευτώ, οι άνθρωποι είστε κτήνοι με εμάς. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;

#3 Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Πρωτοχρονιά, μόλις έχει αλλάξει ο χρόνος, κατέβηκε από το σπίτι των φίλων του να χαζέψει τα πυροτεχνήματα και να κάνει ένα τσιγάρο. Μόλις είχε χωρίσει, μετά από μία μακροχρόνια σχέση, η πρώτη χρονιά μετά από 10 χρόνια που ήταν μακριά της. Την πήρε τηλέφωνο και της είπε: “Τίποτα δεν θα με γεμίσει φέτος όπως έκανες εσύ τόσα χρόνια.” Εκείνη του το έκλεισε χωρίς να πει λέξη, εκείνος, πήρε την πιο βαθιά τζούρα και έβγαλε τον καπνό με δύναμη και μία λύπη του τέλους. Ανέβηκε πάνω και είπε στους φίλους του, “μάγκες αυτό ήταν, τελείωσε” και όντως ένα κομμάτι της ζωής του μόλις είχε φύγει. #4 Χιλιομετρικά χώρια, ψυχικά μαζί.

Ήταν Παρασκευή βράδυ, μόλις την αποχαιρέτησε, είχε έρθει να τον δει στην πόλη του για μία ημέρα, δεν ξέρανε πότε θα ξαναβρεθούν. Ζήσανε εκείνο το βράδυ σαν να είναι το τελευταίο, ο ένας δεν άφηνε στιγμή το χέρι του άλλου, περπατούσανε χιλιόμετρα. Η πόλη ήταν άδεια μα δεν τους ένοιαζε, τους γέμιζε το μαζί. Η ώρα του αποχωρισμού πλησίαζε κι εκείνος για της φώναζε συνέχεια πόσο όμορφη είναι, εκείνη γελούσε, τα μάτια της έλαμπαν. Εκείνος την πήγε στον Σταθμό των τρένων και πριν φύγει εκείνη του είπε “δεν αντέχω άλλο την απόσταση σε θέλω δίπλα μου, θέλω να μπορώ να σε αγκαλιάζω όποτε το έχω ανάγκη.” Εκείνος πάγωσε, δεν της απάντησε όπως τις προηγούμενες φορές που την ησύχαζε με μια του λέξη για την απόσταση. Εκείνη ξέσπασε σε κλάματα και του είπε “μάλλον εδώ είναι το τέλος της δικής μας ιστορίας”, εκείνος θόλωσε και πριν στο τρένο την άρπαξε στα χέρια του και της είπε, “η απόσταση είναι χιλιομετρική, μπορούμε να την μηδενίσουμε μαζί.” Εκείνη έφυγε, εκείνος έτρεχε πίσω από το τρένο με δάκρυα στα μάτια. Εκείνη τον πήρε τηλέφωνο και του είπε “πάμε ξανά μαζί.”

#5 Ήταν απλώς μία μέρα διαφορετική από τις άλλες

Το τηλέφωνο μου δεν έχει σταματήσει να χτυπά “είμαι θετικ@”. Τα φετινά Χριστούγεννα τα ήθελα και τα είχα ανάγκη, σχεδίασαμε όλοι μαζί τις άδειες μας για να βρεθούμε και πάλι, καθώς τα περισσότερα κομμάτια της παρέας βρίσκονται σε άλλες πόλεις και χώρες. Πάραυτα, κανένας μας δεν είχε μπει στην διάθεση των γιορτών, όλοι αισθανόμασταν κουρασμένοι από τις 2 περασμένες χρονιές. Έφτασε η μέρα που θα συναντιόμασταν, μέχρι που το πρώτο κρούσμα επιβεβαιώθηκε στην παρέα, ακολούθησαν και τα υπόλοιπα, παγώσαμε όλοι κι εκεί που θα ήμασταν όλοι στο αγαπημένο μας στέκι εκεί που μεγαλώσαμε, βρεθήκαμε ξανά πίσω από τις οθόνες να ανταλλάσουμε ευχές, κάποιοι άρρωστοι σωματικά άλλοι ψυχικά. Έτσι, πήρα την απόφαση να βγω, να περπατήσω στα χρώματα των Αλκιονίδων, ένιωθα πως δεν με χωρά τίποτα, όλα γύρω μου έμοιαζαν άδεια και ξένα. Μέχρι που σήκωσα το κεφάλι μου από το κινητό και ο ουρανός μου έστησε μία πλεκτάνη, γεμίζοντας χρώματα ελπίδας, γύρω από την βόλτα των φτερών. Άλλη μία ελπίδα έσβησε το σκοτάδι του εγκλεισμού μου, άλλη μία μέρα σαν όλες τις άλλες που απλώς τα χρώματα του ουρανού ήταν αλλιώς.

Δείτε επίσης: