#4 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;

“Ευλογημένη είναι η εποχή η οποία εμπλέκει ολόκληρο τον κόσμο σε μια συνωμοσία αγάπης.” Hamilton Wright Mabie

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές.

Εικόνες: Μηνάς Τσίτσης

#1 Το βλέμμα που κοιτάει στην ψυχή σου

Είχε απλώσει ένα λευκό φθαρμένο σεντόνι στην Τσιμισκή, το θερμόμετρο έγραφε μόλις 0, τα λαμπάκια κάλυπταν την ησυχία της πόλης, η ώρα ήταν 23:00. Ήταν Τετάρτη κι εκείνος καθόταν πλάι στα παλιά αντικείμενα υπομονετικά χαμογελώντας σε όποιον περνούσε. Τα μάτια του κουρασμένα, τα χέρια του γερασμένα, φαινόταν σαν να είχε ζήσει χίλιες ζωές. Τον ρώτησε αν μπορεί να τον φωτογραφίσει, εκείνος χαμογέλασε σηκώθηκε από το κάθισμα και ξεκίνησε να μαζεύει ένα-ένα τα αντικείμενα σε αργούς ρυθμούς. Του απήντησε “φυσικά αγόρι μου, κάνε την δουλειά σου κι εγώ αυτό κάνω.”  Το αγόρι τον ευχαρίστησε κι εκείνος του είπε “να έρθεις και αύριο να φωτογραφίσεις τα αντικείμενα μου, το καθένα έχει την δική του ιστορία όπως οι άνθρωποι. Σε ευχαριστώ πολύ χρειαζόμουν την κουβέντα σου.” “Καλές γιορτές παππού θα τα ξαναπούμε.”

#2 Φτάνει πια. Θέλω να ζήσω.

Πηγαίνανε βόλτα στο κέντρο, περίμεναν τα Χριστούγεννα, ήλπιζαν πως τα φετινά θα μοιάζουν όπως τότε. Ήταν ευτυχισμένοι, γεμάτοι, φαινόταν από τον τρόπο που κρατιόντουσαν από το χέρι. Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο του, ήταν η μητέρα του, τον ενημέρωσε για τα νέα μέτρα, αγχωμένη, εκείνος της είπε να προσέχετε, θα σας δω στο τραπέζι τα Χριστούγεννα. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο έπιασε το κεφάλι του, άφησε το χέρι της και της είπε, “Φτάνει πια, δεν το αντέχω άλλο αυτό το πράγμα, θέλω να ζήσω.” Εκείνη τον πήρε αγκαλιά, δεν του είπε τίποτα, απλά τον φίλησε, γαλήνια. Εκείνος της έπιασε πάλι το χέρι, σταθήκανε μπροστά στη διάβαση χωρίς να μιλούν, φαινόταν σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει για λίγο και πίσω τους περνούσαν ήχοι αγωνίας και απόγνωσης μα δεν τους ακουμπούσαν.

#3 Σιωπή

Τον τελευταίο καιρό, νοιώθει μόνος, απομακρύνθηκε από όλους, δεν βλέπει κανέναν, φοβάται. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε αυτό μου είπε “φοβάμαι, κάθε μέρα γίνεται και κάτι χειρότερο, εγκλωβίζομαι μέσα στην χώρα, δεν θέλω να σας φορτώνω και εσάς με τις σκέψεις μου, βρίσκομαι στο απόλυτο σκοτάδι.” “Kαι πώς το διαχειρίζεσαι όλο αυτό;” Έκανε μία πάυση σαν να σκέφτηκε διστακτικά την απάντηση. “Ζω, την σιωπή, βγαίνω έξω και την αποτυπώνω, αποτυπώνω όλα εκείνα που φωνάζουν οι σκέψεις μου.”

#4 Πάμε να πετάξουμε

Πριν λίγες ημέρες γύρισε σπίτι της, κουρασμένη από την δουλειά, ο 5χρονος γιος της την περίμενε στην πόρτα, εκείνη κάθισε στον καναπέ, φαινόταν προβληματισμένη. Το αγοράκι, την ρώτησε αν είναι στεναχωρημένη, εκείνη αρνήθηκε, έτρεξε στο δωμάτιο του, πήρε το μπαλόνι του και την πλησίασε “Μαμά κοίτα τι μας έδωσαν στο σχολείο. Πάρτο το χρειάζεσαι, μου είπαν πως όποιος το κρατάει πετάει και είναι ευτυχισμένος.” Εκείνη χαμογέλασε και τον έσφιξε στην αγκαλιά του. Σήμερα, πέρασε από ένα κατάστημα και του πήρε ένα μπαλόνι και μία κάρτα που έλεγε “Εσύ με κάνεις να πετάω κάθε μέρα.” #5 Για Πάντα.

Είναι μαζί από παιδιά, αγαπιούνται και αγαπάνε όλα τα καλά και τα κακά του καθενός, ζήσανε την ξενιτιά, τα σκοτάδια των καιρών, την πανδημία, μα τα ζήσανε μαζί. Δεν χωρίσανε στιγμή ο ένας από τον άλλον, κατέβηκαν στο κέντρο για μερικά ψώνια για το οικογενειακό τραπέζι, εκείνη κουράστηκε και του ζήτησε να ξαποστάσουν μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο εκείνος είπε χαριτολογώντας “Εγώ είμαι μικρό παιδί θα κάτσω όρθιος” την αγκάλιασε και μείνανε σιωπηλοί για λίγο κοιτώντας τα λαμπάκια και περιμένοντας να σκίσουν την τελευταία σελίδα του 2021 από το ημερολόγιο που έχουν κρεμασμένο στον τοίχο της κουζίνας. Λίγο πριν σηκωθεί της ψυθίρισε “Θα σ’αγαπώ για πάντα”.

#6 Δεν νοιώθω Χριστούγεννα

Τριγυρνούσε στην αγορά για να πάρει δώρα στους δικούς της, λίγο πριν επιστρέψει στην πόλη που μεγάλωσε. Δεν είχε ξαναδεί την Σαλονίκη φωτισμένη, οι φίλες της είχαν ήδη επιστρέψει στις πόλεις τους, ήταν μόνη. Τότε πήρε την μαμά της τηλέφωνο και της είπε “συγγνώμη που σου μίλησα απότομα, αύριο θα έρθω σπίτι, μου λείψατε, νοιώθω μόνη και σίγουρα δεν νοιώθω Χριστούγεννα χωρίς εσάς.” Την έπιασα να δακρύζει, μπροστά στις αντανακλάσεις, κρατούσε σφιχτά το τηλέφωνο σαν να “κάνει” στη μητέρα της μία νοητή αγκαλιά. Λίγο πριν βάλει τα κλάματα είπε στην μητέρα της πως την αγαπάει και το έκλεισε βιαστικά. Σηκώθηκε φόρεσε το μπουφάν της, και προχώρησε προς το σπίτι, για να μαζέψει τα πράγματα της και να πάρει το δρόμο της επιστροφής.

#7 Διαφορετικές οπτικές.

Μία εικόνα με διαφορετικές οπτικές. Πολλοί θα την δουν και θα την κρίνουν λόγω της πανδημίας, άλλοι θα σχολιάσουν την πίστη που αισθάνονται οι άνθρωποι τις ημέρες των Χριστουγέννων. Εγώ θα σας δώσω την δική μου εκδοχή. Ήρθε ο παππούς της από το Άγιο Όρος, είχε να τον αντικρίσει από το Πάσχα, συναντηθήκανε στην Αγγελάκη, τον δρόμο που διέσχιζαν κάθε μέρα πριν χρόνια όταν την πήγαινε στο νηπιαγωγείο. Του φίλησε το χέρι και μετά δεν άντεξε έπεσε πάνω του και του έκανε μία τεράστια αγκαλιά, τόσο δυνατή, που μέχρι κι εγώ την ένιωσα.