77χρονος νεκρός από σφαίρα πολιτικού

Πώς το γράφουν οι πιτσιρικάδες στους τοίχους της Αγίου Δημητρίου; «16χρονος νεκρός από σφαίρα αστυνομικού»; Ε, προβλέπω ο τίτλος του άρθρου θα γίνει σύντομα το νέο σύνθημα στους ηλεκτρονικούς μας τοίχους…

Τους ξέρω καλά αυτούς τους 77χρονους Ελληνες. Δύστροποι άνθρωποι, διαφορετικοί, ζουν έξω και πέρα από τον μικρόκοσμο των πολλών, σχεδόν στο δικό τους κόσμο. Τους βλέπω στη λαϊκή να ψάχνουν τον φθηνότερο μαϊντανό τη στιγμή που ο μέσος πολιτικός αγνοεί ακόμα και κατά προσέγγιση την τιμή του. Στο ΚΑΠΗ φλυαρούν και παίζουν χαρτιά, στο σχολείο περιμένουν στωικά τα εγγόνια τους για να τα γυρίσουν σπίτι, στα λεωφορεία… τους παίρνει ο ύπνος και χάνουν τη στάση…

Εχουν αυστηρό πρόγραμμα οι 77χρονοι. Ξυπνούν τα χαράματα, τρώνε στις 2 το μεσημέρι βλέποντας ειδήσεις, παίζουν στην πρέφα τον απογευματινό τους καφέ και γυρίζουν πίσω λίγο πριν νυχτώσει. Τους ξέρω καλά, τους ξέρετε κι εσείς, όχι απλά γιατί κυκλοφορούν ανάμεσά μας αλλά – κυρίως – γιατί είναι… οι γονείς μας, οι άνθρωποι που γέννησαν όσους τώρα, περίπου στα 40, κρατούν τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια τους κι έχουν δουλειές, οικογένειες και κοινωνική δράση.

Χτες ένας τέτοιος 77χρονος αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα. Είχαν προηγηθεί 53χρονοι, 65χρονοι, 73χρονοι… Ολοι τους χωρίς ονοματεπώνυμα, δήθεν για να μην προσβάλουμε τη μνήμη των νεκρών, μην ντροπιαστεί η οικογένεια, μην αρνηθεί η εκκλησία να τους κηδέψει… Τρίχες. Ο λόγος που πάντα αποσιωπούνται τα επώνυμα είναι για να μην γίνουν οι άνθρωποι αυτοί «σημαίες», «εμβλήματα», συνθήματα για αντίδραση και αγώνες. Και να σου τα υπονοούμενα πως μπορεί και να είχαν ψυχολογικά προβλήματα (λες και υπάρχει Ελληνας που δεν έχει) ή ότι υπήρχαν κι άλλοι, προσωπικοί λόγοι για την αυτοκτονία.

Μέχρι που φτάσαμε στο «χτες» και στον συνταξιούχο φαρμακοποιό που φρόντισε με το σημείο που διάλεξε για να αυτοκτονήσει αλλά και με το σημείωμα που άφησε να μας καταστήσει σαφές το απλό: Οι γονείς μας, οι απόμαχοι της εργασίας και του μόχθου, οι αδικημένοι της Ιστορίας και του Κισμέτ αυτής της χώρας που έζησαν πολέμους, διχόνοιες και χούντες, επιλέγουν να «φύγουν» για να μην μας είναι βάρος, για να μην μας αναγκάσουν να τους πούμε το «πατέρα ξεκουράσου» το οποίο κοστίζει χρόνο, χρήμα και προσοχή.

Δεν ήταν απελπισμένος ο άνθρωπος αυτός. Απογοητευμένος ήταν και θυμωμένος. Βαρέθηκε να περιμένει μια ανταμοιβή απ’ αυτό το κράτος που ο ίδιος πλήρωσε διπλά και τρίδιπλα όλα αυτά τα χρόνια. Κουράστηκε με όλους μας ο άνθρωπος αυτός. Που δεν αντιδρούμε, που δεν αλλάζουμε, που αδιαφορούμε και πλέον δεν προσπαθούμε. Δεν ήταν απελπισμένος ο «πατέρας» μας. Αυτοκτόνησε επειδή ακριβώς είχε την ελπίδα ότι θα μας βγάλει στους δρόμους. Πήρε το περίστροφο και πυροβόλησε τον εαυτό του για να σκοτώσει το θηρίο που φωλιάζει το μυαλό και στην ψυχή μας, που μαγάρισε την ηθική και αλλοίωσε τον χαρακτήρα μας. Αυτοκτόνησε με την σκέψη ότι η πολιτική αυτή πράξη θα δημιουργήσει ένα τεράστιο κύμα και θα δώσει σχήμα στην Ιδέα του «δεν πάει άλλο» που όλοι νιώθουμε αλλά δεν μπορούμε να εκφράσουμε.

Τώρα, αν μας βλέπει από κάπου ψηλά, θα είναι πράγματι απελπισμένος. Θα βλέπει τους πολιτικούς να ψελλίζουν αμήχανα κάποια γενικόλογα κι έπειτα να θέτουν εκ νέου εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα. Θα βλέπει τις πορείες να πνίγονται στα χημικά και τους πολίτες να πνίγονται στα μικροαστικά τους προβλήματα. Απέτυχε το σχέδιό του.

Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Τίποτα δεν άλλαξε εμφανώς και τίποτα δεν είναι σίγουρο ότι θα αλλάξει υπογείως. Ισως γιατί πλέον η πολιτική και οικονομική εξουσία δεν παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο ενός βασιλιά, φεουδάρχη ή δικτάτορα για να αρκέσει μια οργή κι ένα ακονισμένο μαχαίρι για να αλλάξουν τα πράγματα. Θέλει άλλα όπλα η ανατροπή. Θέλει σκέψη, έρευνα, συμμετοχή, συλλογική δράση. Αυτό ζήτησε ο 77χρονος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα κι αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας στο επόμενο διάστημα γιατί ο χρόνος περνά γρήγορα και η διαδοχή έρχεται πολύ σύντομα. Σαν χτες θα μας φαίνονται όλα αυτά όταν εμείς θα είμαστε 77χρονοι και θα συντάσσουμε απονενοημένα διαβήματα για να σώσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αν φτάσουμε μέχρι αυτήν την ηλικία δηλαδή, κι αν μας έχει μείνει λίγη τσίπα ως τότε…