88μισό: Ένα μυθικό ραδιόφωνο της πόλης
Αυτό το ραδιόφωνο που στεγάστηκε σε ένα βαγόνι τραίνου και γεννήθηκε πριν 25 χρόνια ήταν ένας από τους μεγάλους θρύλους αυτής της πόλης.
Υπάρχουν τρία σπάνια βίντεο που φύλαγε σαν κρυμμένο θησαυρό είκοσι χρόνια ο αγαπημένος όλων μας Ντίνος Σαδίκης. Για όλους εμάς που εμφανιζόμαστε σε αυτά τα δύο βίντεο η θέαση αυτών των κινούμενων εικόνων της ζωής μας είναι κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι στο χρόνο. Είναι ο τρυφερός αποχαιρετισμός της πιο ρομαντικής εποχής του ραδιοφώνου σε αυτή την πόλη, της νεότητας μας.
Αγνώριστοι πια σε σχέση με κείνη την εικόνα της εποχής δακρύσαμε και μιλώ εκ μέρους όλων ελαφρώς αυθαίρετα και ας με συγχωρήσουν, δακρύσαμε λοιπόν βλέποντας όσους από αυτούς που εμφανίζονται εδώ και δεν είναι πια μαζί μας, νοσταλγήσαμε όσα συνέβαιναν έκτος μικροφώνου, πονέσαμε με όσα ακολούθησαν και τώρα πια είναι εμφανή.
Στα δυο αυτά βίντεο-μαρτυρίες ξεχειλίζει το συναίσθημα. Μιας ομάδας ανθρώπων που τους ένωσε η αγάπη τους για το ραδιόφωνο και η ελευθερία ενός μέσου για αληθινή ελεύθερη έκφραση. Ο 88μισό ήταν το αποτύπωμα μιας εποχής που έδειξε το δρόμο για το που θα έπρεπε να πάνε στο μέλλον τα πράγματα. Άσχετα που δεν πήγαν. Αυτά τα δυο βίντεο νομίζω ότι δικαιωματικά αφιερώνονται σε δυο απόντες. Στον Τάσο Λιώλη και τον Νάσο Γουλιο. Που έφυγαν νωρίς. Βάλε το βίντεο να παίζει. Και άσε την καρδιά να θυμηθεί…
Y.Γ. Το Μάιο του 1995, όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη πήγα στον 88 μισό από το μαιευτήριο και έκανα την εκπομπή άυπνος. Εκείνη την εκπομπή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Και μια άλλη μέρα που βγήκα από το στούντιο να κατουρήσω και έπεσα πάνω στον David Byrne που έβγαινε από την τουαλέτα. Τέτοιος κόσμος σύχναζε εκεί.
