90 χρονών το ΑΠΘ, 18 εγώ, αμέτρητα η Μουσική
Όταν γίνεσαι μέλος του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης δεν μπορείς παρά να το αγαπήσεις όπως του αρμόζει. 90 χρόνια προσφοράς, έρευνας, διδασκαλίας "δέθηκαν" σε μια νύχτα μουσικής στην καρδιά μιας 18χρονης φοιτήτριας.
Η μουσική, θα πουν κάποιοι, είναι ένας δρόμος εξωπραγματικός. Άλλοι πάλι θα την αντιμετωπίζουν σαν άπιαστο όνειρο, δηλαδή πιο ορθολογιστικά. «Δεν μου προσφέρει τα προς το ζην και άρα δεν ασχολούμαι με αυτήν, δεν την κάνω καθημερινότητα και είναι μου».
Στις 30 του Νοέμβρη παρευρέθηκα στην εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής για τον εορτασμό των 90 χρόνων, όπως άλλωστε και πλήθος φοιτητών ή και ακαδημαϊκών. Μολονότι, θα προτιμούσα να βρίσκομαι ανάμεσα σε νεότερο ηλικιακά και ψυχικά κόσμο , παρά σε έναν ακόμη επικήδειο στην μνήμη του -κατά τα άλλα –αξιοσέβαστου και αξιολάτρευτου – Μίκη Θεοδωράκη, η βραδιά απεδείχθη μοναδική. Και κάθε τι μοναδικό για τον καθένα από εμάς αποκτά την χροιά που εμείς οι ίδιοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε. Έτσι λοιπόν, παρακολουθώντας από το τρίτο πάτωμα της κεντρικής αίθουσας του Μεγάρου Μουσικής , ως μία αόρατη και ασήμαντη ακροάτρια , θα ήταν τουλάχιστον άδικο προς τους χορωδούς να μην κλείσω τα μάτια και να αφεθώ στα αγγίγματα των χορδών και τα απαλά χαϊδέματα των πνευστών τους.
Η χορωδία, υπό την διεύθυνση και μαεστρία του Δημήτρη Δημόπουλου, αποτελούνταν από ενεργούς φοιτητές και απόφοιτους του Α.Π.Θ., ενώ οι ακροατές είχαν έναν σχετικά αυξημένο μέσο όρο ηλικίας. Το γεγονός αυτό μου δημιούργησε τον εξής προβληματισμό : Γιατί άραγε η ηλικία των επί σκηνής πρωταγωνιστών είναι αντιστρόφως ανάλογη των χειροκροτητών τους; Η απάντηση ασφαλώς και δεν είναι τόσο απλή, διότι είναι βέβαιο πως θα βρεθούν κάποιοι που θα κατηγορήσουν τους νεότερους για λανθασμένη αντίληψη περί «ωραίου» και «ποιοτικού», ενώ είναι εξίσου πιθανό, η -φερόμενη ως προοδευτική- νεολαία να χαρακτηρίσει ξενέρωτη, γεροντίστικη, πεπερασμένη την ανάγκη ενός ανθρώπου να ταυτιστεί ψυχικά με κάτι που προϋπήρχε της δικής τους ύπαρξης.
Αν πράγματι υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως ο άνθρωπος δημιούργησε, εφηύρε ή έστω εξέλιξε την μουσική, πλανάται πλάνην οικτράν. Η ίδια η μουσική είναι που έδωσε στον άνθρωπο το ερέθισμα, ώστε να εξελιχθεί. Η ίδια η μουσική και οι ήχοι της φύσης – ήχοι που οπωσδήποτε προηγήθηκαν της δικής μας παρουσίας στον κόσμο- αποτέλεσαν το πρώτο ερέθισμα του ανθρώπινου νου. Η ίδια η μουσική εν τέλει είναι η μοναδική τέχνη που μπορεί να ασκήσει ακόμα και ένα άγριο ζώο μέσω του βρυχηθμού. Και ό,τι παράγει η ίδια η φύση είναι οπωσδήποτε πιο δυνατό από τον άνθρωπο και σίγουρα πιο διαχρονικό.
Οι σκέψεις αυτές δεν είναι παρά η έκφραση ενός παράπονου για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την μουσική, ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και έναν πιστό συνοδοιπόρο στην ιστορική μας πορεία. Θεωρούμε την κλασική αρμόζουσα για τους λόγιους και γηραιότερους. Την σύγχρονη και τεχνολογικά επεξεργασμένη, αρεστή μονάχα στη νεολαία.
Την βραδιά αυτή, απομονωμένη στη θέση 32 του τελευταίου πατώματος, είχα την τιμή για δύο ώρες να αφεθώ στις επιβλητικές νότες της 7ης συμφωνίας του Μπετόβεν, να κλυδωνιστώ από το ανατριχιαστικό soundtrack του Game of Thrones, αλλά και να παραδοθώ στη συγκίνηση του Forest Gump. Πάντως, ούτε ένα λεπτό δεν έπαψα να αισθάνομαι 18, ακόμα και αν υπήρξαν στιγμές που ο νους μου έτρεχε πιο γρήγορα από τα χρόνια μου. Αυτή είναι, ούτως ή άλλως, η μαγεία της μουσικής, σε ταξιδεύει μέσα από το ίδιο το σώμα και την ψυχή σου. Διότι, αν σε ανάγκαζε να αλλάξει σώμα και ψυχή, θα ταξίδευε κάποιος άλλος και όχι εσύ.
