Αφού μπήκες στον χορό, θα χορέψεις;

της Κρυσταλλίας Λεοντιάδη Eικόνα: Thomas_Z1 της Stereosis

Υπάρχει το tango αλλά και το καλαματιανό. Εγώ δεν χόρεψα αυτούς τους ευγενείς χορούς αλλά πήγα κατευθείαν στον χορό της πολιτικής…

Και τα βήματα δεν τα γνώριζα. Πρώτη φορά ενεργά συμμετέχουσα σε κόμμα και πρώτη φορά υποψήφια βουλευτής. Ο προεκλογικός μου αγώνας κράτησε 15 ημέρες και ήταν σε μια πόλη διαφορετική από αυτήν που ζούσα. Ξυπόλητη στα αγκάθια και με αναγκαίες τις χορευτικές φιγούρες…

Δημοσιογράφοι με συγκεκριμένα πολιτικά συμφέροντα, ίντριγκες και ανταγωνισμοί μεταξύ τους για να κατακτήσουν την υποψήφια πελάτισσα, παλιοί πολιτικοί που έψαχναν τρόπο να διατηρηθούν στα πράγματα και να ψαρέψουν τα οφέλη της υποστήριξης τους σε εμένα, επαγγελματίες ψήστες για σταυρούς, παλιοί εμπλεκόμενοι σε προεκλογικούς πυρετούς που προσπαθούσαν να με βγάλουν από τους ρυθμούς μου (Σφίξ, γιατί έτσι χαΐρι δε θα κανς!), ανταγωνισμοί ανάμεσα στους συνυποψήφιους, υποκριτικές ευγένειες, μικροσκάνδαλα και άστα να πάνε… Για όλα αυτά υπήρξα εκ των πρότερων αφελής και εκ των υστέρων παρανοϊκή αφού πλέον δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε και στον… Έφτασα σχεδόν να αμφισβητήσω και μια βασική μου παραδοχή ότι όλες οι εμπειρίες κρύβουν ένα μάθημα. Μερικά μαθήματα ίσως παραμένουν παντελώς άχρηστα…

Ένας υπέροχος φίλος προερχόμενος από πολιτική οικογένεια με βομβάρδιζε από την αρχή με inbox μηνύματα για το λάθος της επιλογής μου. Αρχικά απαντούσα με πολιτικά επιχειρήματα μετά σκέφτηκα και του έγραψα:

“Όταν ήμουν παιδί, η βόλτα με το αυτοκίνητο, σήμαινε το τέλος των καβγάδων των γονιών μου. Ήμασταν και εμείς μέσα, δεν είχαν πού να μας αφήσουν. Τα πρωινά που οδηγώ για να πάω στην δουλειά γίνεται το ξεκαθάρισμα των βραδινών ονείρων, των συζητήσεων, των σχολίων, των περιττών. Το πρωί που σου τηλεφώνησα (αλλά σαν εργαζόμενος ιδιώτης είχες πολλά να κάνεις… Τρομάρα σου έσκασες με τον δημόσιο υπάλληλο που βραβεύτηκε και μπήκε επικρατείας στο κόμμα που αντιπαθείς!) ήταν γιατί, καθώς οδηγούσα, σκέφτηκα, ότι ίσως ο λόγος της μεταξύ μας λογομαχίας να είναι ότι εσύ ξέρεις ότι οι σχέσεις των ανθρώπων στην πολιτική είναι ίδιες με αυτές της πιάτσας και ότι αυτό που φυτρώνει μέσα σε όσους εμπλέκονται, βαθιά ριζώνει και καταστρέφει (όπως η ηρωίνη). Λυκοφιλίες, τακίμιασμα, συμμαχία για την εύρεση της κοινής (εξ) ουσίας. Με μαλώνεις, ίσως, γιατί θέλεις να με προστατέψεις από την πρέζα της πολιτικής. Δεν θα σου πω ότι μια φορά θα κάνω και σιγά μην εξαρτηθώ (αυτό το λένε όλοι οι εκ των υστέρων εξαρτημένοι) αλλά θα σου πω ότι ΄σ ευχαριστώ και ότι ευτυχώς έμαθα να οδηγώ…”

Όχι τόσο καλά, την εθνική ακόμα την φοβάμαι…

Βέβαια, ένας παλιός πολιτικός που γνώρισα έκανε μια εξίσου ενδιαφέρουσα μεταφορά για την πολιτική. Είπε με βλάχικη προφορά και με τον ανάλογο στόμφο:

Αυτός: Πρώτη φορά παίζεις, είσαι ακόμα Γ’ εθνική. Πρέπει να τρέξεις, να κάνεις τους οπαδούς να σε χειροκροτήσουν, να βάλεις τρικλοποδιές στους αντίπαλούς, τα φάουλ να μην τα καταλάβει ο διαιτητής. Αν τα καταλάβει βρες τον τρόπο να γίνει δικός σου. Ξες πως γίνεται αυτό… Για να ανέβεις κατηγορία πρέπει να έχεις σωστό προπονητή και να κάνεις καλές μεταγραφές. Όταν έχουμε εκλογές περνάμε πολύ ωραία! Βλέπεις τους άλλους υποψήφιους εδώ; Είναι πολύ βλάκες… Εγώ: Ε! Τότε είναι κατάλληλοι για την βουλή! Αυτός: Πες τα ψέματα. Γι΄ αυτό καταστραφήκαμε. Εσένα όμως δεν σε βλέπω… Παίζεις δυνατά το παιχνίδι; Δεν ξες… θα μάθεις…

Δεν ξέρω, ας μάθουν άλλοι για εμένα. Όχι. Δεν θα είναι πραγματικά για εμένα.

Να σας πω κάτι αστείο; Όλοι αυτοί που τα έκαναν έτσι, πήραν σχεδόν τους ίδιους ψήφους μ΄ εμένα που τα έκανα όπως μου άρεσαν!