Αφού όλοι απόκλαψαν δάκρυσαν και οι δεοντολόγοι

Το βίντεο με τον ηλικιωμένο κάτοικο και τη ρεπόρτερ Ευλαμπία Ρέβη το απέφευγα μέχρι και σήμερα. Από τις περιγραφές κατάλαβα πως επρόκειτο για μια εικόνα που θα σκίζει για καιρό το στομάχι μας. Μόλις το είδα, επιβεβαιώθηκα με το παραπάνω: ο απόλυτος σπαραγμός, ο πατέρας και ο παππούς όλων μας να παλεύει μόνος του, φοβισμένος και τελικά να λυγίζει. Και η ρεπόρτερ;

Η Ευλαμπία Ρέβη θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε παραμείνει ψύχραιμη μπροστά σ’ αυτόν τον άνθρωπο και κανείς δε θα είχε το δικαίωμα να μεταφράσει τη στωικότητά της σε έλλειψη ευαισθησίας. Δε συνέβη όμως αυτό. Η κυρία Ρέβη ξέσπασε σε κλάματα. Και ήταν αυτός ο λυγμός τόσο πηγαίος, τόσο λυτρωτικός, τόσο αναγκαίος. Κυρίως, ήταν τόσο εντός της πραγματικότητας. Και αν κάτι ορίζει καταρχήν η δημοσιογραφική δεοντολογία είναι η παροχή στους πολίτες μιας πληροφόρησης που ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Μιας πληροφόρησης που δείχνει σεβασμό στον πολίτη –στον πολίτη, όχι στον καταναλωτή ειδήσεων!

Καλά θα κάνουν λοιπόν οι όψιμοι «δεοντολόγοι» του επαγγέλματος να σιωπήσουν. Όχι από σεβασμό, αλλά από ντροπή, αρετές εξίσου δυσεύρετες, βέβαια. Να σιωπήσουν διότι όταν οι ίδιοι γκρέμιζαν λιθαράκι – λιθαράκι την αξιοπιστία των Μέσων, κάποιες άλλες μάχονταν χωρίς ανάσα για την επαναλειτουργία τους στη βάση της ηθικής. Να σιωπήσουν γιατί όσο αυτοί αποστήθιζαν corpus κανόνων δημοσιογραφικής δεοντολογίας, κάποιοι άλλοι αναμετρούνταν καθημερινά με τη συνείδησή τους στο πεδίο δράσης. Άλλωστε εκεί απευθύνονται οι κανόνες της (δημοσιογραφικής ή μη) ηθικής: στη συνείδηση του ανθρώπου. Και η κυρία Ρέβη στάθηκε απολύτως συνεπής με τη συνείδησή της.

Κι αν αυτά είναι ψιλά γράμματα, ας σιωπήσουν τουλάχιστον γιατί η ζήλεια τους κραυγάζει. Ένα κανάλι που δεν εκμεταλλεύτηκε τον ανθρώπινο πόνο και διέκοψε τη σύνδεση και μια κοινή γνώμη που αγκάλιασε την ανθρωπιά της δημοσιογράφου ήταν μάλλον αρκετά για να θορυβήσουν τους «αντικειμενικούς» και «ουδέτερους» συναδέλφους, που εκτός από τον κριτικό ρόλο της δημοσιογραφίας, απεκδύθηκαν ως φαίνεται και την ανθρώπινή τους υπόσταση. 

Οι επαγγελματίες πεδίου, που γίνονται αυτές τις μέρες τα μάτια και τα αυτιά μας, ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον δικαιολογίες περί άγνοιας και στρεβλώσεις, αξίζουν αναμφίβολα τον σεβασμό όλων μας. Για τους υπόλοιπους ας μεριμνήσει η Ιστορία.

Διαβάστε επίσης: