Το αυθαίρετο δάσος!

Υπάρχει ένας τρόπος να πετύχει κανείς το ακατόρθωτο. Να καταφέρει να στρεβλώσει την πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια μαεστρία που η γη να μοιάζει επίπεδη και ένα τσουνάμι ή μια έκρηξη ατομικής βόμβας να θεωρηθεί ευτύχημα. Κάπως έτσι η κυβερνητική εκπρόσωπος βάλθηκε να μας πείσει για τις “παρανομίες” των ΜΜΕ και το “ευτύχημα” καμιά 2000 άτομα να χάσουν τις δουλειές τους.

Στη γνωστική γλωσσολογία και την επικοινωνία, γνωρίζουμε ποιος είναι ο βασικός τρόπος που κυβερνήσεις και καθεστώτα χρησιμοποιούν για να “μηχανεύσουν συναίνεση”. Η μεταφορά. Ο μεταφορικός λόγος, που χωρίς να το καταλάβει κανείς αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο αυτός βλέπει τον κόσμο, και καταφέρνει τοποθετώντας φίλτρα -πλαίσια/frames- να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Σε πρόσφατες δηλώσεις της για το θέμα των τηλεοπτικών σταθμών που κλείνουν η κυβερνητική εκπρόσωπος χρησιμοποίησε τη μεταφορά του αυθαίρετου κτίσματος μέσα σε ένα δάσος. Τα κανάλια παρουσιάστηκαν ως τα αυθαίρετα και το δάσος ως το τηλεοπτικό τοπίο. Η κυβέρνηση -φυσικά- είναι ο δίκαιος-κριτής κάτι σαν τον Ζορό που θα σώσει το δάσος…(και θα κερδίσει το κορίτσι).

Κάτι που προσέχουμε όταν επιλέγουμε μια μεταφορά προκειμένου να πείσουμε είναι να έχει πολιτισμική αξία μέσα στην κοινωνική ομάδα που έχει στόχο να επηρεάσει. Έτσι, η επιλογή του αυθαίρετου και του δάσους είναι μια παρανομία πολιτισμικά εγκατεστημένη στη συνείδηση μας. Αυτή η παρανομία μας εξοργίζει πάντα, εκτός βέβαια και αν είμαστε ο καταπατητής!

Σε αντίθεση όμως με αυτή τη μεταφορά, υπάρχει μια άλλη -που έχω να αντιπροτείνω στην κυρία εκπρόσωπο- η οποία παρουσιάζει τα γεγονότα από διαφορετική προοπτική, και φυσικά σκοπεύει να αλλάξει την οπτική των αναγνωστών αυτού του άρθρου. Άρα, προσοχή ακολουθούν μεταφορές!

Το τοπίο λοιπόν ήταν διαφορετικό. Εκεί που η κυβέρνηση λέει οτι υπάρχει δάσος, υπήρχε έρημος, χωρίς όρια, με απεριόριστες δυνατότητες αρκεί κάποιος να μπορούσε να σταθεί στο σαθρό έδαφος της που ήταν…όσα παίρνει ο άνεμος. Σε αυτό το έρημο έδαφος -κάτι σαν τη Σαχάρα- κάποιοι στήσανε τα κτήρια τους και ιδρύσανε μικρές κοινωνίες. Κάποια κτήρια δεν άντεξαν στο αμμώδες έδαφος και έπεσαν, κάποια άντεξαν και οι κοινωνίες τους αναπτύχθηκαν.

Όμως ξαφνικά η κατάσταση άλλαξε. Ένας κακός βεδουίνος, μπαμπουίνος -βάλτε οτι θέλετε αρκεί να τελειώνει σε …ίνος- έστησε ένα δάσος, το ανακήρυξε σε εθνικό δρυμό, το γέμισε με ερπετά, έβαλε και έναν τσαλαπετεινό να κράζει, και αποφάσισε να κατεδαφίσει τα μισά κριτήρια-κοινότητες που ήταν χτισμένα εκεί. Αποφάσισε να καταπλακώσει με το δάσος του οτι υπήρχε εκεί πριν από το δάσος.

Στην περίπτωση της ερήμου και του δάσους το μόνο παράνομο, ή καλύτερα άνομο, είναι το δάσος. Όμως ένας καλός βεδουίνος -που δεν είναι μπαμπουίνος- πριν φτιάξει ένα δάσος πρώτα λαμβάνει υπ όψιν του τις παρούσες συνθήκες της ερήμου, π.χ. πως έχει αναπτυχθεί το εκεί οικοσύστημα, και μετά φυτεύει τα δεντράκια του για να βελτιώσει το υπάρχον τοπίο και όχι για να το καταπλακώσει.

Φυσικά ο κακός βεδουίνος-μπαμπουίνος που έστησε το αυθαίρετο δάσος του μπορεί να αποφασίσει να στήσει δάση και σε άλλες ερήμους οποιαδήποτε στιγμή και να βαφτίσει οτιδήποτε υπήρχε εκεί παράνομο, καταχρηστικό, κατάπτυστο κτλ κτλ…