Αυτή η νύχτα μένει…
Παλέψαμε 400 άνθρωποι για ένα κοινό όνειρο εννιά μήνες. Και κείνο γέμισε δυο πλατείες και δυο δρόμους. Γιατί είχε μέσα του τη δύναμη του μαζί...
Αρχική εικόνα: Γιώργος Κόγιας
Όταν γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα μιας μεγάλης δράσης που θα οργανώνονταν με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από την Πυρκαγιά του 1917 ήξερα πως ένας και μόνο τρόπος υπήρχε να οργανωθεί.
Ο τρόπος του μαζί. Στα επτά χρόνια του Θεσσαλονίκη Αλλιώς της parallaxi, που μετρά 29 χρόνια ζωής στην πόλη, ο πιο μεγάλος μας στόχος ήταν πάντα να απλώνουμε τα χέρια και να πιάνουμε άλλα χέρια. Να μάθουμε να παλεύουμε από κοινού για αυτή την πόλη.
Και έτσι λοιπόν εννιά μήνες τώρα αθόρυβα σχεδόν, 400 και πλέον άνθρωποι δουλέψαμε για ένα κοινό σκοπό, να οργανώσουμε, στην πόλη που ζούμε και αγαπάμε, μια εκδήλωση μνήμης και σκέψης για μια στιγμή της νεώτερης Ιστορίας της που την άλλαξε για πάντα.
Και αυτό που συνέβη χθες βράδυ και γέμισε δυο πλατείες, την Αριστοτέλους και τη Μουσχουντή και πλημμύρισε με κόσμο την Εδέσσης και τη Νίκης, από το λιμάνι μέχρι το Λευκό Πύργο, δεν ήταν το αποτέλεσμα της δουλειάς ενός, δυο ή δέκα ανθρώπων που μπορεί να κόπιασαν παραπάνω.
Ήταν το αποτέλεσμα μιας υπέρπροσπάθειας τόσων πολλών που παρέσυραν τόσες πολλές χιλιάδες και νοιώσαμε για 4 ώρες όλοι μαζί τη δύναμη του μαζί απέναντι στο διχασμό του χώρια.
Το αποτέλεσμα της δικής μας προσπάθειας θα κριθεί από σας. Σε άλλους θα αρέσει, σε άλλους δεν θα αρέσει, άλλους πιθανά να τους ενθουσίασε και πιθανά άλλους να τους απογοήτευσε. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή.
Αυτό όμως που νομίζω πως είναι πάνω από κριτική, είναι η δύναμη της συνέργειας, της συνεργασίας και της πίστης σε ένα κοινό σκοπό. Που μπορεί και να αλλάξει την καθημερινότητα μιας πόλης. Για λίγο. Ή και για πάντα…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φανερούς και τους εκατοντάδες αφανείς, που ήταν δίπλα μας και έκαναν το όνειρο πραγματικότητα. Και στους 35 χιλιάδες θεατές που το παρακολούθησαν.
Πάτα το play και ζήσε για λίγο όσα ζήσαμε εκείνη τη νύχτα.
