Αυτοκάθαρση: Μια λέξη που δεν έμαθαν ποτέ τα κόμματα

Με μια εντυπωσιακή παρέλαση ειδήσεων μέσα σε ένα και μόνο μήνα τρία βαρβάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας (Γεωργιάδης, Κεφαλογιάννης, Κύρτσος) βρέθηκαν εμπλεκόμενα σε βαριές κατηγορίες. Πράγματα που εμπίπτουν στον κόσμο του κοινού ποινικού δικαίου. Που για άλλους ανθρώπους θα σήμαιναν παραδειγματικές τιμωρίες, κοινωνικό στιγματισμό και πιθανή απομόνωση.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με επιφανείς ήρωες ενός πολιτικού συστήματος. Που ανδρώθηκαν με διάφορους τρόπους συναλλασσόμενοι με το σύστημα αυτό. Που το στήριξαν και τους στήριξε. Με Κυρίους που κινούν τα νήματα της εξουσίας δεκαετίες. Έξυπνα, μεθοδικά, χωρίς να φαίνεται πως ενδιαφέρονται για τις όποιες συνέπειες των παράνομων πράξεων τους. Γιατί απλά είναι Αυτοί που είναι.

Και αυτοί μεν παίζουν μια χαρά το παιχνίδι της αλώβητης εξουσίας. Τι συμβαίνει όμως με τα κόμματα εξουσίας που έχουν στους κόλπους τους περιπτώσεις σαν αυτούς.

Εκεί η Κρίση δεν δίδαξε τίποτε απολύτως. Ούτε οι εκλογικές απώλειες, ούτε οι ήττες. Πρόσωπα σαν αυτά και φυσικά πολλά ακόμα, τα οποία ζουν και βασιλεύουν, έχοντας παρανομήσει πολλάκις εις βάρους ενός δημόσιου τομέα που καταληστεύτηκε, που αλώθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως τόπος ιδανικής εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων, θα συνεχίσουν να συχνάζουν στα κομματικά τους σαλόνια, στις μεγάλες φιέστες, στα ψηφοδέλτια. Επιβραβεύοντας τη ρεμούλα και σιωπώντας μπροστά σε διαρκή εγκλήματα τα πρώην κυβερνητικά κόμματα το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν πως η λέξη αυτοκάθαρση δεν συμπεριλαμβάνονταν ποτέ στο λεξιλόγιο τους. 

Πως με την επόμενη ευκαιρία εξουσίας η επανάληψη ενός έργου που οδήγησε μια χώρα στην σημερινή κατάσταση θα είναι ο σίγουρος δρόμος. Κάθε φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε τέτοιες περιπτώσεις, που ο Κώστας Σημίτης όταν τον ρωτούν για το πρώην περιβάλλον του θα αρνείται να το αφορίσει, ο μέσος ψηφοφόρος θα στρέφεται απέλπιδα σε ακραίες λύσεις. Και δεν εννοώ φυσικά τον νέο εξουσιομανή, τον Σύριζα. Εννοώ τα άκρα.