Αγαπημένα αναπόφευκτη Θεσσαλονίκη

της Ιωάννας Παπαδοπούλου

Καθώς τα χρόνια περνούν, μεγαλώνοντας σε αυτή την πόλη τα συναισθήματα και η πίστη μου σε όσα έχει να προσφέρει διαταράσσονται μια στο τόσο. Προσπερνώντας όμως το οικονομικό παρασκήνιο που επηρεάζει την ίδια την πόλη και τους ανθρώπους της, αναρωτιέμαι αν πραγματικά η σημερινή εποχή κρατάει σκήπτρο θλίψης με το οποίο σκεπάζει τις καρδιές και τα όνειρα των κατοίκων αυτών.

Την ίδια στιγμή η Κυριακάτικη βόλτα στη Νέα Παραλία με επιβεβαιώνει πως ασχέτως από την εποχή στην οποία τυχαίνει να γεννιόμαστε, οι άνθρωποι μεγαλώνουμε παλλόμενοι με τις αξίες που εκπαιδευτήκαμε, προσπαθώντας να χτίσουμε μια ποιοτική ζωή στον τόπο μας, προσπαθώντας να ευτυχίσουμε.

Έλα που όμως έρχεται αυτό το ανατρεπτικό σχέδιο του διαβόλου, και έτσι όπως το πολιτικο-οικονομικό σκηνικό αλλάζει ο τόπος ξεκινά να διώχνει τους ανθρώπους του, ανίκανος να προσφέρει όσα αυτοί χρειάζονται για να ζήσουν.

Το ερώτημα είναι το εξής:

Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να μας προσφέρει τελικά η πόλη αυτή;

Μεγαλώνοντας στη δυτική πλευρά της πόλης έχω εικόνες μικροαστικής γενιάς, όψεις κακής αρχιτεκτονικής των περιοχών και εγκατάλειψης αλλά κυρίως εικόνες αναγκαστικής λιτότητας και φτώχιας. Κι όμως σε τούτες τις περιοχές ήταν ελάχιστες οι στιγμές που μου δινόταν η εντύπωση ανικανοποίητου βίου των ανθρώπων.

Διότι εκεί ίσχυε το αναμενόμενο ‘πορευόμαστε με όσα έχουμε’.

Είναι η περιθωριοποίηση της εργατικής τάξης που έφτιαξε το προφίλ αυτών των περιοχών ή οι άνθρωποι; Ή μήπως η εμμονή τους να ενταχθούν και να κατακτήσουν κάτι το οποίο προέρχεται έξω από το περιβάλλον τους;

Όλες οι θεωρίες που αναλύουν την ανησυχία του ανθρώπου σε σχέση με το μέλλον του μάλλον καταλήγουν στη διατάραξη των ανθρώπινων αξιών μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο και φυσικά μέσα στο παγκόσμιο πλαίσιο του οποίου όλοι είμαστε μέρος.

Εδώ όμως δεν πρόκειται να αναλύσουμε την πάλη των τάξεων ή όποιον άλλο όρο μας καθορίζει κοινωνικά, αλλά να τονίσουμε την επαναλαμβανόμενη ιστορικά κατάσταση μέσα από την οποία κάθε εποχή έχει στιγματιστεί λίγο ή πολύ ανάλογα με το χτίσιμο ή την κατάρρευση των ανθρώπινων αξιών της κοινωνίας της.

Η ανθρώπινη εγωιστική φύση μας πολλές φορές μας οδηγεί σε καταστάσεις κρίσης, κυρίως ανθρωπιστικές και εσωτερικές με τον εαυτό μας. Σκεφτείτε το αλλιώς.

Σε ένα δέντρο πολλά φύλλα και άνθη θα ανθίσουν την κατάλληλη εποχή, στην αλλαγή της εποχής όμως ένα ένα θα αρχίσει να κιτρινίζει, μέχρι που όλα θα αλλάξουν όψη, ένα ένα θα αρχίσει να αποξηραίνεται ώσπου όλα θα αποξηρανθούν, ένα ένα θα πέσει από τα κλαδιά μέχρι που όλα θα πέσουν, αφήνοντας το δέντρο γυμνό. Ο κύκλος της ζωής είναι αυτός, και είναι κομμάτι της φύσης.

Αυτό που ξεχνάμε είναι πως όλα όσα συμβαίνουν υποστηρίζουν μια μεγαλύτερη αλυσίδα στον πλανήτη αυτό. Έτσι λοιπόν στον κύκλο της ζωής ενός δέντρου κι εμείς καταλήγουμε να παίρνουμε το οξυγόνο του, τους καρπούς που θα δώσει απλόχερα, τα άνθη για να ομορφαίνουμε το χώρο μας και όλα είναι μέσα στη ροή του ατέλειωτου αυτού κύκλου.

Δεν είναι η πόλη ανίκανη να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας, αλλά το πώς εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τις ανάγκες μας.

Δε φταίει η πόλη, η δυτική ή ανατολική πλευρά της, δεν φταίει από μόνος του ο διαχωρισμός αλλά το πώς εμείς θα αναπαραστήσουμε την κατάσταση στο μυαλό μας και εάν θα διαχωρίσουμε τελικά τον κύκλο σε χίλια μικρά κομματάκια.

Η πόλη έχει να δώσει το αστικό και γνωστό τοπίο της μέχρι εκεί που το γνωρίζουμε. Αν ψάχνουμε ένα Παριζιάνικο ρομαντικό σοκάκι και δεν το βρίσκουμε θα πρέπει απλά να το δημιουργήσουμε με κάποιο τρόπο. Αλλιώς θα πρέπει να πάμε στο πραγματικό Παριζιάνικο σοκάκι και να ζήσουμε την πραγματικότητά του.

Πόσο λειτουργικό είναι να ζούμε σε κάτι που πλάθει η φαντασία μας και όχι στην πραγματική συνειδητότητα των καταστάσεων;

Το να ζούμε σε μια φανταστική εικόνα της πόλης ή του εαυτού μας κυνηγώντας με κάθε απαίτηση αυτό που δεν υπάρχει -μόνο θετικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να φέρει, καθώς μας κρατάει κλεισμένους σε μια σφαίρα εικονικά γεννημένη από την γυάλινη εποχή.

Το θετικό κι ουσιαστικό είναι πως η κρίση αυτή τελικά μπορεί να μας ξεσηκώσει από τη στάσιμη θέση μας, μπορεί να μας φέρει σε αναζήτηση των αξιών και σε αναγέννηση όσων χάθηκαν. Χτίζοντας τις αξίες μας ίσως πρέπει ουσιαστικά να διαλογιστούμε πάνω σ’ αυτές ώστε να κρίνουμε με ποιες βάσεις θα συνεχίσουμε, με ποιους κανόνες θα διδάξουμε τα παιδιά και τους νέους, με ποια θεμέλια θα διατηρήσουμε τον κόσμο μας ευτυχή με ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια και σεβασμό.

Κάνοντας τον κύκλο της η ιστορία θα επιτρέψει σε πολύ κόσμο να φύγει αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον, σε άλλο κόσμο να αλλάξει σταδιοδρομία, σε άλλο κόσμο να πτωχεύσει, σε άλλους να στραφούν σε αδιέξοδους δρόμους κοινωνικά και οικονομικά, σε άλλους να προσπαθήσουν να χτίσουν αυτό που ονειρεύονται, σε άλλους να χάσουν την πίστη τους σε σχέση με τη ζωή, είναι όλα κομμάτι του ίδιου κύκλου.

Όποια περίπτωση κι αν σας αντιπροσωπεύει σας ενθαρρύνω να αναζητήσετε τις ανθρώπινες αξίες που χρειάζεστε για το υπόλοιπο του βίου σας, σας παροτρύνω να δημιουργείτε πάντα μια γέφυρα εκεί που δεν υπάρχει, σας υπενθυμίζω να δίνετε τον καλύτερό σας εαυτό κάθε μέρα και να αναρωτιέστε στο τέλος της μέρας γι’ αυτό (ίσως να έχετε να δώσετε ακόμη περισσότερα), σας υποστηρίζω ακόμη κι αν δεν σας ξέρω προσωπικά και είμαι σίγουρη πως θα βρείτε κι άλλους υποστηρικτές για να χτίσετε με αγάπη τα όνειρά σας, τη ζωή σας, κι εκεί να νιώθετε ο εαυτός σας, εκεί να νιώθετε σαν στο σπίτι σας.