Άλλοι έχουν την όπερα κι άλλοι έχουν τη χάρη!

Εικόνα: Μαρίνα Μυλωνάκη

– “Φέρε λεκάνες, μπιντέδες, νεροχύτες, λαγουμάνο.. όλα εδώ στην πίστα για σπάσιμο”.

Τα λόγια ανήκουν στον Μάκη Τσετσένογλου, βιοτέχνη και πρωταγωνιστή μιας από τις τέσσερις ιστορίες του αγαπημένου «Όλα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη. Η πίστα ανήκε στο Βιετνάμ, μπουζουκτσίδικο από αυτά που ανεγείρονται κατά δεκάδες στην ελληνική επαρχία, συνήθως εξορισμένα σε κάποια χωράφια, στη μέση του πουθενά, εκτός οικισμών, κοινοτήτων και πόλεων. Καλτιές για τις οποίες θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι.

Η αρχιτεκτονική τους έχει μεγάλη γκάμα: από την απλή τετράγωνη τσιμεντένια παράγκα μέχρι τις υπερπαραγωγές – αντιγραφές της πυραμίδας του Χέοπα και του Ταζ Μαχάλ. Υπάρχει στην Χαλκιδική μέσα στα χωράφια ένα τέτοιο κτίσμα, διασημο στην περιοχή, δεν ξέρω αν λειτουργεί ακόμα αλλά θυμάμαι ένα καλοκαίρι, πριν χρόνια, έκπληκτη αντίκρυσα την ρεκλάμα να γράφει με τεράστια γράμματα για να φαίνονται από τον δρόμο «Προσεχώς Βουλγάρες». Δεν ξέρω πια αν υπάρχει το μαγαζί ή αν υπήρχε κάποια καλλιτεχνική ειδικότητα συνδεδεμένη με την εθνικότητα αλλά προφανώς οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού κάτι παραπάνω ήξεραν…

Το συγκεκριμένο (της αρχικής εικόνας) μπουζουκτσίδικο, ελληνάδικο, κλαμπ, live, όπως θέλετε πείτε το αντιγράφει φιλόδοξα την Όπερα του Σίνδνεϊ και βρίσκεται έξω απ΄την Κοζάνη.