Αν είναι όλα χαμένα, πάντα ξημερώνει μια καλή μέρα

Δύο χρόνια και κάτι, που παλεύω με τις σκέψεις μου για να μην με νικήσουν, εγκαταλείπω σταδιακά την απόγνωση, αγκαλιάζω την απογοήτευση, βυθίζομαι στην θλίψη και ξανά σηκώνομαι.

Δύο χρόνια παρά κάτι που έδωσα μια μάχη -την οποία συνεχίζω να δίνω καθημερινά- και σιγά σιγά νικώ. Δύο χρόνια παρά κάτι που ξημερώνει και τελικά έχω την δύναμη να πατήσω τα πόδια μου στο έδαφος, ακόμα ένα πρωί. Δύο χρόνια παρά κάτι που η αϋπνία με συναντά μονάχα τις ημέρες που αφήνω τον εαυτό μου να τρέφεται από άγχος και όχι τις ημέρες που δεν βρήκα νόημα στην ζωή μου.

Δύο χρόνια παρά κάτι που δεν πιέζω τον εαυτό μου να βγει έξω τις μέρες που θέλει χρόνο. Δύο χρόνια παρά κάτι που δεν γρατζουνάω το σώμα μου επειδή δεν μου αρέσει στον καθρέφτη.

Δυο χρόνια παρά κάτι που το «ήταν απλά μια κακή μέρα» σταδιακά γίνεται σκέψη ρουτίνας. Δύο χρόνια παρά κατι, που βγαίνω με τους φίλους μου και το μυαλό μου δεν βυθίζεται στο πένθος του χαμένου μου εαυτού. Δύο χρόνια παρά κάτι που χαϊδεύω τις πληγές μου και δεν τις ξύνω. Δύο χρόνια παρά κάτι που γνωρίζω πως είμαι ένα καταθλιπτικό άτομο αλλά η ζωή μου δεν αλλάζει, μένει η ίδια, φωτεινή και ζωηρή όπως θα ήθελα να είναι.

Δύο χρόνια παρά κάτι κάτι που αποδέχτηκα ότι η υπερσυναισθηματικη φόρτιση και νοημοσύνη δεν είναι ψεγάδι, ασχέτως που κάποιοι την βλέπουν έτσι.

Δύο χρόνια παρά κάτι, από εκείνο το μεσημέρι που η γιατρός μου μου είπε «έχεις έλλειψη σεροτονίνης» και φοβήθηκα τόσο που έτρεμα και έβαλα τα κλάματα σε ένα παγκάκι στην Τσιμισκη για να μην με στιγματίσουν οι άλλοι από μια αγωγή. Δύο χρόνια και κάτι που η ζωή τελικά έχει νόημα και δεν άξιζε να της κόψω το νήμα της.

Δύο χρόνια παρά κάτι, που οι κρίσεις πανικού με πλησιάζουν μόνο όταν αφήσω το μυαλό μου να παίξει μαζί τους. Δύο χρόνια παρά κάτι που μπορώ να μείνω μόνη χωρίς παρέα και να αγαπώ τον χρόνο που περνώ με τον εαυτό μου.

Δύο χρόνια παρά κάτι που τελικά, το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να τον αγαπάς και να τον φροντίζεις. Δύο χρόνια παρά κάτι που το χαμόγελο δεν ήταν υποχρέωση, βγήκε μέσα από την ψυχή μου.

Δυο χρόνια παρά κάτι κι ακόμη δυσκολεύομαι μέσα στον μήνα να ισορροπώ, πέφτω πολύ, σηκώνομαι λίγο και συνεχίζω.

Δύο χρόνια παρά κάτι που κατάλαβα ότι το σπουδαιότερο πράγμα στην γη είναι η ψυχή μου. Δύο χρόνια από τότε που τα δάκρυα στο μαξιλάρι μου ήξεραν τα περισσότερα μυστικά μου.

Και τελικά δύο χρόνια μετά…Είναι οκει να μην είσαι καλά, είναι οκει να κλαις, είναι οκει να αισθάνεσαι θλίψη. Αλλά να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος σου, εκεί έξω είμαστε πολλοί σαν εσένα.

Υ.Γ. Αυτά τα δύο χρόνια παρά κάτι μπορεί του χρόνου να μηδενιστούν όμως θα έχω κερδίσει τον πρώτο αγώνα. Κι αυτό είναι βήμα.

Να σας αγαπάτε πολύ. Μόνο εσάς θα έχετε για πάντα!

*Bloody Hawk – Μια καλή μέρα

Γη τρέχει σαν σφαίρα, όλα αλλάζουν έτσι μες σε μια μέρα Αν είναι όλα χαμένα, πάντα ξημερώνει μια καλή μέρα Γη τρέχει σαν σφαίρα, κι όλα αλλάζουν έτσι μες σε μια μέρα Αν είναι όλα χαμένα, πάντα ξημερώνει μια καλή μέρα