Σχεδόν ένας χρόνος χωρίς αντικαταθλιπτικά

Πέρασε μόλις ένας χρόνος που βγήκα δημόσια και μίλησα για την νευρολογική μου κατάθλιψη. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Πέρσι τέτοια εποχή, ψυχή και σώμα δεν συναντιόντουσαν, δίνανε μάχη να ξαναγαπηθούν αλλά έμοιαζε αδύνατον. Δεκάδες πρωινά, που βούλιαζα στο στρώμα μου και περνούσα μέσα από τρικυμίες για να πατήσω τα πόδια μου στο πάτωμα. Μία διαρκής ζάλη και ένα βαρύ κεφάλι, ασήκωτο από την ματαιότητα, την θλίψη και την απογοήτευση. Μάτια διαρκώς πνιγμένα από ασυγκράτητα δάκρυα, δίχως φαινομενικό λόγο, η αρχή μίας ημέρας η μεγαλύτερη μου πίεση.

Συνευρέσεις με φίλους που φαινομενικά ήμουν εκεί μαζί τους και ουσιαστικά χανόμουν λεπτό προς λεπτό στην σκέψη πως δεν μπορούσα να ζήσω την ζωή μου. Η χειρότερη μου ώρα ο ύπνος – από μωρό παιδί είχα θέμα μαζί του δεν συμπαθιόμασταν- αυτοκτονικές σκέψεις ξανά και ξανά, “εύχομαι να μην ξυπνήσω αύριο” κάθε βράδυ ο ίδιος ψίθυρος, εκείνη η ακράδαντη ταχυκαρδία που τρυπούσε όλο μου το σώμα σαν η κρίση πανικού να μου κόβει την ανάσα και να μου δείχνει το τέλος. Και τελικά να καταφέρνω να κοιμάμαι και να μην θέλω να σηκωθώ, σώμα βαρύ, στρώμα βαθύ, μέρα με την μέρα όλο και πιο άσχημα.

Τριχόπτωση και κόκκινα σημάδια, πόνοι σε όλο το σώμα, μούδιασμα, να μου θυμίζουν πως κάτι δεν πάει καλά. Διαρκής αδυναμία, ατελείωτο σκοτάδι, το πιο σκοτεινό ταξίδι της ζωής μου.

Ερωτήσεις της ψυχολόγου μου “τί σε κάνει χαρούμενη αυτή την περίοδο” που έψαχναν απεγνωσμένα απάντηση για επιβίωση και τελικά η απάντηση αυτή, εκείνη την περίοδο δεν βρέθηκε ποτέ. Είχα χάσει την χαρά και την χρειαζόμουν πίσω.

Στην πρώτη μου συνεδρία με τη νευρολόγο μου, θυμάμαι πως χρειάστηκε εξέταση μισής ώρας για να μου πει πως η σεροτονίνη μου βούλιαξε και θα “πρέπει” να πάρω αγωγή. Οι σκέψεις μου ήταν τόσο μπερδεμένες στο μυαλό μου, φοβόμουν τις ορμόνες, την αύξηση βάρους ακόμη και τις παρενέργειες. Θυμάμαι πως δεν με πίεσε για να πάρω τα αντικαταθλιπτικά, μου είπε απλώς να το σκεφτώ. Την ίδια μέρα λοιπόν, πήγα σε ένα παγκάκι στη Νέα Παραλία, και άφησα το κλάμα μου να αγκαλιάσει τα μάγουλα μου, ήμουν τρομαγμένη όχι μόνο για την αγωγή, αλλά για το πως γίνεται ένας “φωτεινός άνθρωπος” να μην αισθάνεται όλα τα όμορφα συναισθήματα.

Είχα μπει στο τριπάκι να σκεφτώ πως θα με βλέπουν οι γύρω μου αν μάθουν πως πάσχω από κατάθλιψη. Αν κάποιος θα με κάνει πέρα. Μία ολόκληρη εβδομάδα σκεφτόμουν, πόσα κιλά θα πάρω, τι θα πω στους δικούς μου, πως θα ελαττώσω το αλκόολ, πως θα με χαρακτηρίσουν, πως θα φαίνομαι από εδώ και στο εξής. Αν εξαρτηθώ από την αγωγή, πόσο θα πονέσω όταν η αγωγή λειτουργήσει συνδιαστικά με την ψυχοθεραπεία, μία απόφαση τεράστια, με χιλιάδες διάσπαρτες σκέψεις. Και τελικά, έβαλα σε σύγκριση, σώμα, κόσμο και ψυχή και πήρα την απόφαση.

Κάθε πρωί με ένα ποτήρι νερό και τις βιταμίνες μου έπαιρνα και ένα από αυτά τα χάπια, τις πρώτες ημέρες περίμενα να με χαλαρώσει αλλά τελικά, με τέντωσε και με κρατούσε ξύπνια για ώρες, ίσως αυτό ήταν καλό, γιατί, δεν χρειαζόταν να βουλιάζω στο κρεβάτι και να σκέφτομαι τον θάνατο. Ύστερα, ήρθε η κόπωση, όσο ήρεμο ύπνο δεν είχα κάνει τα τελευταία χρόνια τον έκανα μαζεμένο και ομολογουμένως τον χρειαζόμουν. Μέσα στην αδυναμία να ελέγξω τα συναισθήματα μου, αισθανόμουν ταυτόχρονα και δυνατή. Με φόβιζε μονάχα ο εαυτός μου μακριά από την θλίψη γιατί δεν τον ήξερα και φυσικά, δεν ήξερα πως να τον αντιμετωπίσω. Οι πρώτες εβδομάδες της αγωγής ήταν εφιαλτικές, αϋπνία, τρέμουλο, κλάματα διαρκώς, μετά ανεξέλεγκτη χαρά, ήταν ένας ολόκληρος κύκλος δυνατών συναισθημάτων που τον βίωνα 14 ημέρες στο έπακρο μέχρι που ήρθε η ισορροπία.

Ο καιρός κύλησε πολύ γρήγορα, φαινομενικά, το πρώτο διάστημα, δεν άλλαξε και κάτι συνταρακτικό, ίσως έγινα λίγο πιο ευσυγκίνητη και προσπαθούσα να κοντρολάρω τον εαυτό μου πλάι στην “ταμπέλα” που μου είχα φορέσει. Κάποιες μέρες ήταν πολύ σκοτεινές, ειδικά όταν χρειαζόταν να εξηγήσω στον κύκλο μου τι μου συμβαίνει, άλλες ήταν φωτεινές μετά από καιρό. 6 μήνες, ψυχολογικές συνεδρίες που στην πραγματικότητα προσπαθούσαμε να ξυπνήσουμε τον σεβασμό προς τον εαυτό μου και τα όρια που έπρεπε να βάλω έστω και στα 25 μου χρόνια. Ακόμη και η θλίψη, έχει ημερομηνία λήξης, αν την αφήσεις να σου κλέβει τις ημέρες τότε χάνεις άλλα σου κομμάτια που πολλές φορές δεν θυμάσαι πως υπάρχουν μέσα σου.

Η ζωή μου ξαναήρθε στο σώμα μου, έκανα πράγματα για εμένα, έμενα μόνη μου μετά από καιρό και δεν υπήρχαν απελπιστικές σκέψεις γύρω από την μοναξιά μου, ξεκίνησα να αποδέχομαι ξανά την χαρά και την πληρότητα, έβγαινα έξω με τους φίλους μου και ήμουν εκεί, μπόρεσα να ξαναερωτευτώ. Όλοι ήξεραν πότε θέλω τον χώρο και τον χρόνο μου. Μετά από χρόνια κατάφερα να εξηγήσω στους γονείς μου γιατί κλαίω, γιατί είμαι εξαντλημένη. 20 κουτιά χαπιών εντατική ψυχανάλυση και ισορροπία από την αρχή, κάπως σαν να ξεκαθάρισε ένα ατελείωτο βουνό.

Και με τον καιρό, έφτασε η μέρα της διακοπής της και ενώ φοβόμουν πως δεν θα θέλω και δεν θα καταφέρω να την κόψω, τελικά δεν την είχα ανάγκη άλλο. Ήξερα ποια είμαι πια και είχα αποδεχθεί πως είναι οκέι να μην είμαι καλά. Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Όταν η γιατρός μου, μου είπε πως σταματάμε, αλλά είναι σημαντικό να αποδεχθώ η ίδια πως μπορεί να την ξαναχρειαστώ, αισθανόμουν τόσο δυνατή, είχα άλλον αέρα μέσα μου.

Ήμουν πια ολοκληρωμένο άτομο, με είχα γνωρίσει καλύτερα. Είχα βγει νικήτρια από έναν πολύ δύσκολο αγώνα (γιατί να ξέρετε πως η πάλη που δίνεις με τον ίδιο σου τον εαυτό είναι η δυσκολότερη). Σήμερα 1 χρόνο μετά από την “πτώση μου”, υπάρχουν μικρά επεισόδια που χτυπάνε την πόρτα και τους ανοίγω, άλλα μπορεί να έχουν διάρκεια ημερών και άλλα μηνών. Η διάρκεια τους εξαρτάται από την φάση που βρίσκομαι, αν το άγχος μου βαρά κόκκινο τότε ξέρω πως η διάρκεια τους θα είναι μεγαλύτερη. Πέρσι δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, φέτος ξέρω πως είμαι ένα καταθλιπτικό άτομο, όμως αυτό δεν με εμποδίζει στο να συνεχίσω την ζωή μου κανονικά και να συμφιλιωθώ με αυτό. Όλοι γύρω μου πια με αποδέχονται, το θέμα όμως είναι ότι με αποδέχτηκα εγώ.

Μετά από την δική μου διαδρομή σε αυτό που αποτελεί ταμπού μέχρι σήμερα ενώ όλο και περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν θα σου πω πως πρέπει να νοιώθεις δυνατός που εντοπίζεις την οποιαδήποτε αλλαγή στον εαυτό σου. Κυρίως γιατί σε ξέρεις και αντιλαμβάνεσαι πότε πάει κάτι λάθος μέσα σου. Βρες την δύναμη, πάλεψε το και μίλα! Μίλα όπου μπορείς και όπου νοιώθεις ασφάλεια! Ζήτα βοήθεια, είσαι ότι πολυτιμότερο έχεις και δεν είσαι μόνος σου.

Να σας αγαπάτε πολύ και να σας βοηθάτε όταν τα σκοτάδια σας γίνονται δαίμονες. Το φως θα επιστρέφει πάντα και αν δεν το εγκαταλείψετε δεν θα σας εγκαταλείψει. Είναι οκέι να ξέρετε τι σας συμβαίνει, είναι οκέι να κλαίτε, είναι οκέι να αισθάνεστε πόνο και θλίψη, είναι οκέι να αγχώνεστε, είναι οκέι να ζητήσετε βοήθεια. Μην ρωτήσετε ποτέ κανέναν γιατί κλαίει, ή γιατί αγχώνεται, μπορεί να μην ξέρει καν ο ίδιος τους λόγους. Έχετε την δύναμη να σταθείτε δίπλα από ανθρώπους που θα σας αποδεχθούν σε κάθε σας κρίση, αρκεί να κλείσετε το μάτι πρώτα στον ίδιο σας τον εαυτό.

Υ.Γ. Μετά την περσινή “εξομολόγηση” δεκάδες μηνύματα και διαδικτυακές αγκαλιές ήρθαν στα dms μου, και σας ευχαριστώ τον καθένα ξεχωριστά για το προσωπικό σας μοίρασμα! Δεν είστε μόνοι αυτό να θυμάστε, μπορεί τώρα να φαίνεται βουνό αλλά σε λίγο καιρό θα κοιτάτε πίσω και θα χαμογελάτε με λύτρωση.

Υ.Γ.2 Tα social media είναι απλώς η ψηφιακή μας εικόνα, όταν μία πόρτα κλείνει, δεν ξέρουμε την ιστορία που κουβαλάνε οι άνθρωποι πίσω από αυτήν.

Υ.Γ.3 Μία άσχημη συνεχόμενη κατάσταση λ.χ. μία τοξική σχέση μπορεί να είναι η πυροδότηση για ένα επεισόδιο.

ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΕΣΤΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ 10306 – ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟ