Ανάδρομος Ερμής ή σε ενδιαφέρουσα κατάσταση…

Άλλο διαβάζω άλλο αντιλαμβάνομαι, άλλο λέω άλλο ακούει ο απέναντί μου… Εκπέμπω και δε δέχομαι… Και το αντίστροφο… Ταράζομαι… Δεν επικοινωνώ… Κι όσο υπάρχει «θεωρητικά» ένας ανάδρομος ερμής έχει καλώς, διότι βρίσκω και μια δικαιολογία για να στηρίξω το κουλουβάχατο της επικοινωνίας, όταν όμως αυτός απουσιάζει, ποιός επηρεάζει;

Δε θέλω να γκρινιάζω αλλά είναι βασανιστικό να μιλάς σε κλειστά αυτιά, σε μάτια που ακόμη κι αν το βλέμμα τους φαίνεται να είναι εκεί, είναι αλλού, σε μυαλά που έχουν προεπιλέξει σε ποιό συμπέρασμα θα καταλήξουν… Και το νιώθω όλο και πιο πολύ γύρω μου, όλο και πιο συχνά κι όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και σε συλλογικό, κι αυτό είναι το τρομακτικό! Πλέον δεν καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου, έχω εγώ μόνο χαθεί στη γεωγραφία του μυαλού μου; Ποιός πουλάει ποιόν και τι… Κρίση…

Συγκεντρώνομαι στη ζωή που κουβαλάω, στη ζωή που μεγαλώνω μέσα κι έξω μου, δε βρίσκω τίποτε πιο σημαντικό, τίποτε πιο αληθινό και δημιουργικό. Πρόκειται για την πιο ενδιαφέρουσα κατάσταση την οποία ζω αυτό το διάστημα. Σε απόσταση από ο,τιδήποτε μπορεί να χαράξει, να ματώσει. Κι ας γυρίζουν όλοι γύρω μου ωσάν ζαβλοκοπημένοι δερβίσηδες που στροβιλίζονται «ανάποδα», -δηλαδή με τη φορά των δεικτών του ρολογιού- νομίζοντας πως βρίσκονται στην ορθή πορεία… Που νιώθουν πως μπορούν να μιλούν για τα πάντα. Που έχουν άποψη -ή και πολλές ακόμα απόψεις- από το πιο ποταπό θέμα έως το πιο σημαντικό ζήτημα της ανθρωπότητας. Και αφού βιώνουν μια πνευματική κατάσταση σαν να ήταν «διαμορφωτές» του αύριο, καθότι το σήμερα έχουν διαμορφώσει άλλοι, φυσικά, «απολίτιστοι» άνθρωποι ερήμην τους, τότε διαπιστώνεις πως δεν έχουν το κουράγιο να σε κοιτάξουν ειλικρινά στα μάτια, πως φοβούνται να δουν μέσα τους ενώ θεωρούν πως παρατηρούν τα πάντα γύρω τους…

Απεταξάμην την ανάδρομη επικοινωνία και εγώ προσωπικά προχωρώ ως διαμορφωτής μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας «μικρής κοινωνίας», αυτής των παιδιών μου, που μόνο αισιοδοξία, χαρά και πίστη για κάτι καλύτερο μυρίζει.