Ανθοδέσμες στην 3ης Σεπτεμβρίου
Στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε κολονάκια, αγκιστρωμένες σ’ ένα φρεσκοφυτεμένο δεντράκι ανθοδέσμες. Λίγες.
Επιστροφή από το ράδιο προς σπίτι, διασταύρωση 3ης Σεπτεμβρίου με Β. Γεωργίου- Μ. Ανδρόνικου, στο φανάρι με κατεύθυνση προς παραλιακή. Στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε κολονάκια, αγκιστρωμένες σ’ ένα φρεσκοφυτεμένο δεντράκι ανθοδέσμες. Λίγες.
Δε θέλει και πολύ να αντιληφτείς, το γιατί. Είναι για το τραγικό τροχαίο στα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου, εκεί στη διασταύρωση της 3ης…
Τρεις άνθρωποι ανυποψίαστοι χάθηκαν ακαριαία, καβάλησαν για τελευταία φορά τις μηχανές τους που διαλύθηκαν, μια κοπέλα ακόμη χαροπαλεύει καθώς μας λένε, εξ αιτίας της εγκληματικής στροφής επ’ αριστερά που έκανε ο οδηγός του αυτοκινήτου, καθοδηγούμενος από το gps του και προφανώς μη βλέποντας καθόλου στον δρόμο.
Είναι κι η συναισθηματική φόρτιση κάπως, η επέτειος πριν 2 μέρες, μιας βαθιά «ιδεολογικής- πολιτικής» δολοφονίας, αυτής του Παύλου Φύσσα, το σοκ από τα 7,1 Ρίχτερ στο Μεξικό, δε θέλει και πολύ…
Βρίζω. Τον γερμανό οδηγό, την ασχετοσύνη του, την κακιά την ώρα. Δε θέλει και πολύ για την ταραχή, εκείνο τον κόμπο στο λαιμό και μια περίεργη αίσθηση πόνου αριστερά πίσω, η καρδιά είναι που στέλνει σήμα «μη με χαλάς, θα το μετανιώσεις».
Και σκέφτομαι όλους όσοι χρησιμοποιούν το δίκυκλο, πόσο εκτεθειμένοι είναι, πόσο κινδυνεύουν από τον κάθε μ@λ@κα, ακόμη κι εμένα.
Σοκάρομαι διπλά και τρίδιπλα και προσέχω διαρκώς τα δίκυκλα – περισσότερο από όσο πριν- δεξιά κι αριστερά μου. Όμως εδώ με τρελαίνει μια απορία: Γιατί τρέχουν τόσο πολύ; Και γιατί δεν προσέχουν καθόλου τον κίνδυνο που αποτελούμε όλοι εμείς με τα τετράτροχα; Με προσπερνούν διαρκώς άλλοι με κράνος, άλλοι χωρίς…
(Για περίπου 10 χρόνια δεκαετία του ’80, μικρός, οδηγούσα παπί- μου το έκλεψαν κάποτε φυσικά- μάλιστα κάποιες φορές μου δώσαν φίλοι μου πιο μεγάλες μηχανές, την enduroο Ιάσονας, μια παλιά Horexένας άλλος, το υπέροχο 400άρι τσόπερ του ο Ηλίας. Όταν με χτύπησαν πρώτη φορά κι όταν έπεσα δεύτερη, ευτυχώς με ελάχιστες συνέπειες, μου είπανε από την Τροχαία, τότε, ότι στατιστικά, κάθε 11 μήνες μια μηχανή- η ίδια- τρακάρει…))
Έχω μπροστά μου, καθώς τρέχουμε στη συνέχεια της παραλιακής προς Σοφούλη, από την κάθετο Μαρτίου- Μ.Κάλλας ως τη Ν. Κρήνη μια μηχανή μ’ ένα ζευγάρι επάνω, νέα κι όμορφα παιδιά, τα μαλλιά της κοπέλας τι υπέροχα ανεμίζουν -χωρίς κράνος.
( Άραγε κι εγώ τότε τόσο δεν ήξερα;) Αναρωτιέμαι, όντας διαρκώς ξοπίσω τους, μα, γιατί τρέχουν και γιατί δε φορούν κράνος, γιατί όχι σε έστω κάποια αυτοπροστασία, Δε βλέπουν τις φρικιαστικές εικόνες στα media, στο διαδίκτυο, δεν έμαθαν κάτι από φίλους και γνωστούς, από μια τυχαία κουβέντα στο δρόμο;
…Είναι λίγα τα λουλούδια που είδα αγκιστρωμένα εκεί στο φρεσκοφυτεμένο δεντράκι της διασταύρωσης 3ης Σεπτεμβρίου- Μ. Ανδρόνικου, στη μνήμη τους. Πολύ λίγα. Όλοι οι δικυκλιστές θα όφειλαν ν’ αφήσουν εκεί ένα λουλούδι, μια ανθοδέσμη.
Κι είναι λίγα τα κράνη που φορούν, μεγάλες οι ταχύτητες…
Πέρα από τον όποιο φταίχτη στα τετράτροχα, φταίχτη ναι, που στρίβει από τα δεξιά σ’ εκείνο το σημείο, ανήξερο ηλίθιο εγκληματία,, αχ αυτά τα ανόητα νεαρά πουλάκια μου, πόσο αψήφιστα μετρούν τον κίνδυνο, πόσο λίγο εκτιμούν το πανάκριβο δώρο της ζωής.
