Άνθρωποι και ποντίκια

της Τίνας Αντωνάκου

Το στέκι για μας τους γονείς των μαθητών του 87ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, τα τελευταία δύο χρόνια, δεν είναι κάποιο καφέ, μπαράκι ή εστιατόριο, αλλά το πάρκο της Μουσικής, απέναντι από τη Γενική Κλινική. Εκεί, συναντιούνται τα συμμαθητάκια και παίζουν με τις ώρες ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό. Εκεί τη βγάζουμε κι εμείς με καφέ, μπύρα, ή και ποτό από την παρακείμενη Romance.

Κάθε απόγευμα, από τα μέσα του καλοκαιριού, εκτός από το ηλιοβασίλεμα, απολαμβάνουμε ένα επίσης «ξεχωριστό» θέαμα: την περαντζάδα δεκάδων ποντικιών, που απ’ ό,τι φαίνεται έχουν φτιάξει τη φωλιά τους στα παρτέρια ανάμεσα στον ποδηλατόδρομο και το πάρκο.

Την πρώτη φορά που τα είδαμε σοκαριστήκαμε, επιστρέψαμε σπίτι, πετάξαμε τα ρούχα στο πλυντήριο, «απολυμάναμε» τα παιδιά που σέρνονταν επί ώρες στο πάρκο παίζοντας…

Κάθε επόμενη φορά ήταν και καλύτερη – άλλωστε πού να τα πας τα παιδιά να παίξουν;

Πλέον, έχουμε καταλήξει να κάνουμε διαγωνισμό, ποιος θα δει τα περισσότερα (μόνο εγώ την Κυριακή το βράδυ μέτρησα οκτώ!) ενώ κάποιοι μπαμπάδες με όρεξη για τρέξιμο προσπαθούν κατά καιρούς να τα στριμώξουν…

Καλή η συμβίωση ανθρώπων και ζώων, δεν λέω, αλλά, πέραν της πλάκας, τα παιδιά μας παίζουν πράγματι μαζί με τα ποντίκια.