Άνθρωποι και σκουπίδια

Της Κύας Τζήμου Εικόνα: Ελένη Βράκα

Βγαίνεις από τον κινηματογράφο και πέφτεις πάνω σε σκηνές  που ελπίζεις να υπήρχαν μόνο μέσα σε ταινίες. Να είναι σκηνοθετημένες. Κατά προτίμηση επιστημονικής φαντασίας. Μετά  την καταστροφή του κόσμου. Σε πόλεις έρημες από ανθρώπους. Όπου όλες οι βεβαιότητες έχουν σβήσει.

Αλλά τις βρίσκεις μπροστά σου περπατώντας στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής πόλης έτοιμης να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Η λίστα ονομάτων στα credits της σκηνοθεσίας τεράστια. Η λίστα των πρωταγωνιστών ατέλειωτη. Θα μπορούσα να γράψω ένα συναισθηματικό κείμενο κοιτώντας αυτήν την εικόνα, με την (προφανώς) οικογένεια να περιμένει να “ψαρέψει” κάτι πολύτιμο (σε φαγώσιμο ίσως;) από τον πράσινο κάδο. Αλλά δεν στεναχωριέμαι πια όταν τις βλέπω. Όπως δεν θλίβομαι πια όταν βλέπω ειδήσεις και παρακολουθώ τις τύχες των ανθρώπων να παίζονται στα τραπέζια των ευρωπαϊκών συμβουλίων. Ούτε συγκινούμαι ούτε δακρύζω με τα ρεπορτάζ για τα επίπεδα της φτώχειας που έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια επικινδυνότητας για μια υγιή κοινωνία..

Το μόνο συναίσθημα που έχει μείνει είναι ο θυμός. Οι ψυχολόγοι λένε πως ο θυμός είναι αντίδραση του μυαλού μας σε θέματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί και να εκλογικεύσει. Προφανώς έχουν δίκιο. Μόνο που στην περίπτωση δεν είναι κάτι που θα λύσουμε αναζητώντας παιδικά τράυματα και δυσπραγίες στις ανθρώπινες σχέσεις.  Πράγμα που θα μας έδινε κάποιες ελπίδες.

Και όταν όσο και να ψάχνεις δεν βρίσκεις τρόπο να διαχειριστείς τις ζωές των άλλων (και τη δικιά σου αργά ή γρήγορα) που χάνουν την αξιοπρέπειά τους γύρω σου, μένει ο θυμός. Πολλαπλασιασμένος. Και δεν ξέρεις πού  σκατά έχουν τοποθετήσει σ΄αυτην την χύτρα που μπήκες τη βαλβίδα ασφαλείας. Και κάποια στιγμή λες πως θα σκάσει. Και μετά αρχίζεις και φοβάσαι. Και μετά πάλι θυμώνεις γιατί ούτε το φόβο σου μπορείς να διαχειριστείς…