Αντίο, όμορφε μάγκα μου
Ο Θωμάς Κοροβίνης αποχαιρετά τον Ρόμπερτ Ρεντφορντ.
Λέξεις: Θωμάς Κοροβίνης
Αντίο, όμορφε μάγκα μου
Δεν εμπιστεύομαι απόλυτα κανένα σταρ, ειδικά χολυγουντιανό. Το παραπανίσιο χρήμα διαβρώνει συνειδήσεις ατσάλινες, ούτε που παίρνεις χαμπάρι. Κάτι ξεχωριστό είχε αυτός ο τύπος που μ’ έκανε να τον συμπαθώ. Αν και οι ξανθοί δεν πολυείναι του γούστου μου, ο Ρόμπερτ μου υπέβαλε την αίσθηση πως έχει ψυχή. Πως έχει πόνο.
Μάλλον αυτό θα εννοούσε η Μάρλεν Ντήτριχ δηλώνοντας πως ‘αυτός είναι ο ωραιότερος άντρας στον κόσμο’, δηλαδή ωραίος, ωραιότατος κατά σχήμα και ωραίος, ακέραιος κατά το ήθος. Αυτό θα εννοεί κι ο Εμπειρίκος με την φράση ” άντρας με όλη την σημασία της λέξεως”. Ή ο Στέλιος όταν τραγουδάει “Υπάρχουν και καλά παιδιά”. Κάποτε γνώρισα κάποιους τέτοιους. Υπήρχαν. Δεν ήταν γίγαντες, καλλονοί ή Πρίαποι. Κανονικά παιδιά, συνήθως λαικά, δικά μας παιδιά.
“Τον άντρα τον κάνει η τιμή του”, μου ‘λεγε η Πόλυ Πάνου. Ήξερε εκείνη. Η ματιά τους και μόνο είχε μπέσα, δεν χρειαζόταν ο λόγος τους. Η συγκατάνευσή τους ή το χάδι τους. Ήθελες να είναι αδελφοί σου, πατεράδες σου, γιοι σου, φίλοι σου,συμμαθητές, συνάδελφοι, γείτονες, εραστές σου.
Άντρες κομπλέ. Ερωτεύσιμοι όχι μερικώς αλλά πλήρως. Πλάι σε σωρό από κουραδόμαγκες. Τώρα το είδος φαίνεται να τελεί στην ημεδαπή εν ελλείψει, εύχομαι όχι και εν πλήρη απουσία. Υπήρχαν. Κάποιων τη μνήμη προσκυνώ. Αυτοί ήταν οι άγιοι του αντρισμού. Να μη χρειάζεται να αποδείξεις, ούτε να επιδείξεις τίποτε “αντρικό”.
