Η αόρατη παραλία του Πηλίου ξεχειλίζει ομορφιά
Χωρίς πινακίδα στο δρόμο, χωρίς καμία ένδειξη, πρέπει να ξέρεις πώς να τη γνωρίσεις.
Το καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα επειδή η θάλασσα δεν έχει μνήμη, επειδή το νερό δεν θυμάται. / Χρήστος Οικονόμου, Εκδόσεις Πόλις, 2014, «Το καλό θα ΄ρθει από τη θάλασσα»
Σε σπίτι που ακούς να τραγουδούν και σε παραλία που κάνεις ησυχία για να ακούσεις τα νερά της, να πηγαίνεις. Απόσταγμα λαϊκής σοφίας μαζί με απόθεμα θερινής ανάπαυλας. Αν το Νότιο Πήλιο είναι ένας μεθυστικός λαβύρινθος καλοκαιρινών ανακαλύψεων, η Τζάστενη βρίσκεται στο σημείο που βλέπεις φως στην έξοδο, ένα παράθυρο στον Παγασητικό με θέα την απόλυτη γαλήνη.
Διαβάστε σχετικά | Καλοκαίρι στο Νότιο Πήλιο: Μάθε τα καλά κρυμμένα μυστικά του!
Στον δρόμο προς το Τρίκερι, μετά τον Μαραθιά, με το βλέμμα σου στα δεξιά να ταξιδεύει έξω από το αυτοκίνητο προς το βαθύ και αξεπέραστο μπλε της θάλασσας, το να κάνεις στάση στη Τζάστενη θέλει συνήθως ντόπιο στο τιμόνι. Πάνω στον δρόμο δεν υπάρχει καμιά πινακίδα που να γράφει το τρισύλλαβο όνομά της, καμιά ένδειξη δεν σου κάνει σήμα για να σταματήσεις. Μόνο υποψιασμένος όπως είσαι, πρέπει εκεί που θα δεις παρκαρισμένα οχήματα στην άκρη του οδοστρώματος, να κλείσεις κι εσύ τη μηχανή, να πάρεις τα πράγματά σου και να αρχίσεις την κατάβαση.
Εκείνα τα λεπτά που δεν ξέρεις ακόμα τι θα συναντήσεις, λίγο πριν αντικρίσεις πρώτη φορά την Τζάστενη, περπατάς κρατώντας κόντρα στην ορμή της κατηφόρας του μονοπατιού και της προσμονής σου. Βουτηγμένος στο πράσινο, λίγο πριν επιπλεύσεις στο γαλάζιο, ακούς τη θάλασσα να σε καλεί με τον ήχο της, γλυκά και σταδιακά, να σε κυκλώνει. Όταν τελικά πατάς το πρώτο χώμα και την πέτρα της, νιώθεις πως τρύπωσες απρόσκλητος στην ομορφιά, αλλά θυμήσου: άρρητα φανερώνεται στα μάτια σου το ωραίο.
Διαβάστε σχετικά: Απόγευμα στο πιο ήσυχο μπλε της Χαλκιδικής
Το σπίτι στην άκρη της θάλασσας, στο διπλό κολπίσκο της Τζάστενης, με το λευκό για φόντο και τις γαλάζιες λεπτομέρειες στα παράθυρά του, είναι μία από τις πιο γνωστές καρτ ποστάλ του Νοτίου Πηλίου. Μια κυκλαδίτικη υποψία στον κατάφυτο παράδεισο της Μαγνησίας. Κολυμπάς και τρίβεις τα μάτια σου γιατί ξαφνικά μοιάζει σαν ένας ποιητής να γράφει καθισμένος σε ξύλινο τραπέζι τις λέξεις που θα μας ορίσουν στο μέλλον. Δεν είναι αλήθεια, αλλά το φαντάζεσαι. Με δρασκελιές στα ανοιχτά, το μυαλό σου επιθυμεί και ονειρεύεται.
Το νερό – ο φορέας του καλού – δε θυμάται, αλλά η μνήμη του καλοκαιριού είναι που παραμένει ζωντανή και είναι ό,τι μας απομένει. Ο Αύγουστος με τις παχιές αναμνήσεις, κραταιός και ακμαίος στον φαύλο κύκλο της ζωής. Δώσε του παράταση χωρίς αντάλλαγμα.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
