Από μακριά παρατηρείς καλύτερα. Και φυσικά ζηλεύεις.

Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που ταξιδεύω μπαίνω στη διαδικασία της παρατήρησης και της σύγκρισης, η οποία μετριάζει έως ένα βαθμό την απόλαυση.

Όταν βρίσκεσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε πολιτισμένες πόλεις και περπατάς σε φαρδιά και ελεύθερα πεζοδρόμια, όταν ξαποσταίνεις μια ζεστή μέρα σε ένα από τα δεκάδες πάρκα πολλών στρεμμάτων που διαθέτουν οι πόλεις σε κάθε γειτονιά, όταν η συγκοινωνίες των πόλεων μοιάζουν με καλοκουρδισμένες μηχανές και τα μεικτά συστήματα τους (τραμ, μετρό, λεωφορεία έρχονται με ακρίβεια δευτερολέπτου και με άδειες πάντα θέσεις όσο μακριά από το κέντρο και αν βρίσκεσαι), όταν κάτω δεν θα βρεις ούτε γόπα, στα κτίρια ούτε μουτζούρα, κάτω από γέφυρες καλλιτέχνες έχουν ομορφύνει με γκράφιτι τα άσχημα τοπία, όταν οι άνθρωποι δεν περνούν ποτέ σαν τα κατσίκια στη μέση του δρόμου αλλά περιμένουν υπομονετικά το φανάρι, όσο και αν χρειαστεί, όταν οι ουρές όπου υπάρχουν τηρούνται απαρέγκλιτα και κανείς δεν θα προσπαθήσει με πονηριά να τις παρακάμψει, όταν δεν θα μποτιλιάρεσαι ποτέ από σκουπιδιάρικο, αφού δεν περνά ποτέ μέρα μεσημέρι, όταν δεν θα δεις ούτε μισό διπλοπαρκαρισμένο.

Εκεί που το οδόστρωμα στο κέντρο και τις γειτονιές δεν θυμίζει βομβαρδισμένη γειτονιά της Συρίας, που η λέξη λακκούβα και σπασμένο πλακάκι στο πεζοδρόμιο ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Που τα παρτέρια των δρόμων είναι υπέροχα φυτεμένα, το χορτάρι παντού πλούσιο και κουρεμένο, τα δέντρα κλαδεμένα, που ο σεβασμός στους ηλικιωμένους αυτονόητος, οι άνθρωποι που σε εξυπηρετούν οπουδήποτε χαμογελαστοί και ευγενικοί, που ο τρόπος που σεβάστηκαν την αρχιτεκτονική κληρονομιά και την ιστορία είναι υποδειγματικός, που οι παιδικές χαρές και οι αυλές των σχολείων μοιάζουν με ουτοπία στα μάτια μας, που στη διάβαση τα αυτοκίνητα σταματούν κόκκαλο για να περάσεις, που τα μνημεία είναι ανοικτά και επισκέψιμα όλες τις ώρες που οφείλουν να είναι, η πρόσβαση στο αεροδρόμιο πανεύκολη, τα παλιά κτίρια συντηρημένα και φωτισμένα, οι δημόσιες τουαλέτες πεντακάθαρες, τα καλάθια των σκουπιδιών άδεια και οι άνθρωποι χαμογελούν στα πάρκα.

Ε λοιπόν κάθε φορά που απομακρύνομαι από την πόλη μου, τη χώρα μου και διαπιστώνω την ασχήμια που μας περιβάλει, την παραίτηση και την αποδοχή της ανικανότητας των πολιτικών, των δημάρχων, των πολιτών να αλλάξουν όλα αυτά που οπουδήποτε αλλού στον πολιτισμένο κόσμο τα θεωρούν απλά αυτονόητα τότε και θυμώνω και ζηλεύω. Και φουντώνει εντός μου η ανάγκη να ζήσω κάπου που όλα αυτά δεν θα αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μου. Της ζωής μου.