Αποχαιρετισμός στο Μάρτη
Ένα διαφορετικό αντίο στον μήνα που φεύγει
Τελευταία μάλλον ξαποστέλνουμε στον αγύριστο τους μήνες παρά τους νοσταλγούμε…
Αν το καταλάβατε.
2,10 η βενζίνη, 1,20 η φραντζόλα… Είχε βάλει μια συνάδελφος ηλίανθους στα παρτέρια μας πέρυσι και ανθυπομειδιούσα. Α, ρε Σοφία, πόσο προχώ, πόσο δίκιο είχες…
Φυσικό αέριο πώς να φυτέψω, πασχίζω να σκεφτώ, να εφεύρω… Να γίνω το πρόσωπο του αιώνα… Κάθε φορά που προκύπτει οικονομική- τώρα και επισιτιστική- κρίση θυμόμαστε την περίφημη αγροτιά… Λες κι έχουν κίνητρα οι νεαροί συμπολίτες μας στην επαρχία, ή οι αστοί που θέλουν κάτι να αλλάξουν στην ασάλευτη και άχρωμη ζωή τους να πάνε να καλλιεργήσουν, λες κι έχει μείνει γη σπλαχνική να δεχτεί σπορά, έτσι που τη δηλητηριάσαμε με τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα, τις μονοκαλλιέργειες και τα φωτοβολταϊκά…
Αποχαιρετισμός στο Μάρτη…
Πήγα μια βόλτα στη Δυτική Μακεδονία τις προάλλες. Σπανίως ταξιδεύω. Λόγω πανδημίας, τα τελευταία χρόνια, αλλά και γενικώς, είμαι μάλλον «αταξίδευτος», πολύ βολεμένος στα ταξίδια των βιβλίων, των ταινιών και σε τελική, του νου, ώστε για πραγματικές μετακινήσεις θέλω κάποιο φίλο, κυρίως τη σύντροφο να με ξεσηκώσει.
Από τη μια, χάρηκα το τοπίο, από την άλλη σφίχτηκε η ψυχή μου έτσι που ρημάζει ο τόπος, εκεί στα όρια της πολιτείας, στα μακρινά μην πω κι άγνωστα στους πολιτικούς μας σύνορα.
Όπου, ως να φτάσεις βρίσκεις σε κάθε χιλιόμετρο όλες τις παθογένειες, τις ακρότητες, τις αδυναμίες και τις υποκρισίες του κράτους μας. Χρόνων και τωρινές.
Βλέπεις σύγχρονους δρόμους να τελειώνουν σε στενές επαρχιακές οδούς και μετά ακόμη χειρότερους. Από τη μια Κρυσταλοπηγή, από την άλλη Πρέσπες. Καμιά ενιαία ευθύνη οδικού δικτύου, αλλάζεις 4-5 διαφορετικές ασφάλτους.
Βλέπεις τη σήμανση, δεν υπάρχει ούτε μία (1) πινακίδα που να οδηγεί προς Β. Μακεδονία, παρά μόνο σε …Σκόπια! (Για Τουρκία, Βουλγαρία υπάρχουν να προσθέσω.)
Βλέπεις πεταμένα μπουκάλια, πλαστικά άπειρα, σκουπίδια στο πλάι των δρόμων, μια περιφρόνηση για τον τόπο, αναρωτιέσαι πόσο υποφέρουν και πόσο μισούν, αλλοδαποί και ντόπιοι, όσοι περνούν από εκεί…
Αποχαιρετισμός στο Μάρτη.
«Τα θεμέλιά μου στα βουνά» έγραψε ο ποιητής… Βλέπεις περήφανες κορυφές με ανεμογεννήτριες τερατώδεις, φαίνονται από 20 χλμ μακριά… Πάνω στο Βίτσι, στο Γράμμο, που δεν φυτρώνει ούτε αγριόχορτο, ούτε ραδίκι, από τότε από τις ναπάλμ, μόνο ραντάρ του ΝΑΤΟ κι ανεμογεννήτριες φυτρώνουν…
Θυμάσαι των βουνών την ηττημένη Ελευθερία…
Αποχαιρετισμός στο Μάρτη..
Καστοριά. Μια πόλη πανέμορφη, σκιά πια, οικονομικά, του εαυτού της… Πρέσπες, Άγιος Αχίλλειος. Τόποι μοναχικοί, πέραν κάποιων γιορτών, το χρόνο μια φορά. Εκεί που μονάχα τα πουλιά και τα ψάρια ξέρουν, πάνε κι έρχονται στο τριεθνές, ανυποψίαστα κι αδιάφορα για σύνορα. Καλαμιές και Μακεδονίτικο τοπίο.
Τόσο όμορφο το Μακεδονίτικο τοπίο, στα χιονισμένα, τα γκρίζα και τα χρυσαφιά του τέλους του χειμώνα Στης άνοιξης, τα ροζ της άνθησης των δέντρων, τα πράσινα των χωραφιών και όπου να ‘ναι, στα κόκκινα των κερασιών.
