Αποχαιρετώντας τον Δημήτρη Γιαμλόγλου

Αντίο Γιαμ

Αλίμονο, ο θάνατός σου είναι παντού σήμερα, νομίζω πως ονειρεύομαι.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε γνώρισα, 19 ετών σε φοιτητικό πάρτυ, παίζαμε παντομίμα με ταινίες, μας είχε γνωρίσει η Σοφία Μουτίδου και συνεχίσαμε όλοι μαζί στο εργαστήρι της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης, τρελοί, τρελοί με το θέατρο.

Το θέατρο και οι ταινίες ήταν τα πάντα για μας. Θεσσαλονίκη-Αθήνα-Δράμα, φεστιβάλ, έρωτες, γυρίσματα, φτώχειες, μεγάλες θυσίες, αποχωρισμοί. Όταν έφυγες απ’ τη Θεσσαλονίκη οριστικά, έκλαψε πολύς κόσμος.

Μετακομίζω και βρήκα τα γράμματα σου, τότε αλληλογραφούσαμε, τρελές εποχές. Αυτό είναι το τελευταίο γράμμα που σου γράφω.

Θυμάμαι πόσο αδέξιος ήσουν, όλη την ώρα σκόνταφτες και κουτουλούσες, μόνο στα γυρίσματα είχες ισορροπία. Πιστός φίλος, μπορούσε κανείς να βασιστεί σε σένα.

Οι βραδιές στο ΦΛΟΥ και στο Stretto, πάνε κι αυτά, τίποτα δεν έμεινε, μόνο τα σεντούκια με τις φωτογραφίες μου. Το γέλιο σου. Το σπίτι σου που το αγόρασες επειδή εκεί γύρισες την αγαπημένη σου ταινία. Οι υπέροχες μέρες στο Φεστιβάλ της Δράμας, εσυ, η Κέλλυ, ο Γιώργος κι εγώ, η Αθηνά, οι πρόβες στο εργαστήρι, τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μας. Που ήθελες να σου μάθω τανγκο, Χριστέ μου, με είχες τσακίσει.

Τόσοι πολλοί άνθρωποι σ αγάπησαν Γιαμ, τόσοι πολλοί. Πάντα αλληλέγγυος, εθελοντής, μεγάλη καρδιά. Δεν ήταν μόνο το ταλέντο σου, ήταν η ανθρωπιά σου που θα λείψει, σ αυτόν τον τόσο απάνθρωπο κόσμο.

Μοσχοβολούσαν τα γιασεμιά στη νυχτερινή Αθήνα κι εσύ μιλούσες πάλι για τον αγαπημένο σου φίλο το Θανάση Τριαρίδη. Για τα σενάριά σου, για τα ατελείωτα ξενύχτια στα αγαπημένα μας μπαρ, για τον έρωτα. Αγάπησες και αγαπήθηκες πολύ Γιαμ.

Αλλά μας ράγισες την καρδιά σήμερα. Αντίο αγαπημένε μου, σε βλέπω να με χαιρετάς από την αγαπημένη σου φωτογραφία στη Λάμψη του Κιούμπρικ. Χαμογελώντας.