Αποχή και ακροδεξιά, πρόκες που καρφώθηκαν στη γενιά μου

Χθες  ολοκληρώθηκε μία μάχη που ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα έχει νικητές, παρά μόνο «παράπλευρες τυχαίες απώλειες» οι οποίες έσκασαν – ή και όχι – σαν κρότου λάμψης στην Ευρώπη και από σήμερα θα μας εκπροσωπούν τα αποτελέσματα τους και θα παίρνουν αποφάσεις για τις ζωές όλων μας πρόσωπα που εκλέχθηκαν με βάση την τυχαιότητα της στιγμής. Μια πολαρόιντ μιας άτυχης ιστορικής στιγμής είναι το νέο ευρωκοινοβούλιο.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Προσπαθούσα αυτή την προεκλογική περίοδο να διαβάσω τα προγράμματα όλων των υποψηφίων παρατάξεων, που παρουσίασαν τους υποψήφιους ευρωβουλευτές τους και διεκδίκησαν μία θέση στην βουλή. Ειδικότερα την τελευταία εβδομάδα, με την παρέα μου, μπήκαμε στην διαδικασία να κάνουμε και tests στο διαδίκτυο, για να δούμε που συγκλίνουμε περισσότερο.

Η άνοδος της ακροδεξιάς ήταν αναμενόμενη, τόσο σε όλη την Ευρώπη – αφού τα οι δημοσκοπήσεις είχαν δείξει το AfD δεύτερο κόμμα και την ακροδεξιά να λύνει και να δένει στην Αυστρία και σε πολλές άλλες χώρες- όσο και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου εκεί έβλεπες κάτω από τις φασιστικές φωνές που ακούγονταν, βλ. Λατινοπούλου, χιλιάδες θερμοκέφαλους  ψηφοφόρους να μοιράζονται αβίαστα συνθήματα όπως: “έξω οι λαθρομετανάστες” “έξω το νομοσχέδιο των γάμων των ομοφυλόφιλων” κλπ.

Σε μία φάση στην οποία στα σύνορα της Ευρώπης εκτυλίσσονται πόλεμοι, η ακροδεξιά ήταν έτοιμη να εδραιωθεί και να πάρει την θέση της αντιπολίτευσης- η οποία εδώ και καιρό είναι αδύναμη καλύτερα- και  απέναντι στην ασθενική πια φωνή των κυβερνώντων.

Η παρέα μου, απαρτίζεται από 8 άτομα, ηλικίας 24-30, όλοι μας έχουμε διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, οι μισοί από μας, μένουν σε άλλες πόλεις, πήγαμε όλοι να ψηφίσουμε, όχι γιατί ταυτιζόμαστε με κάποιο κόμμα, αλλά γιατί δεν μπορέσαμε να διανοηθούμε πως θα μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη, η φωνή των άκρων.

Ανήκουμε σε μία γενιά η οποία έχει φάει την μία σφαλιάρα μετά την άλλη, οικονομική κρίση, κορονοϊός, άθλιες συνθήκες εργασίας, αβέβαιη δικαιοσύνη, μηδαμινή αλληλεγγύη, μας διακατέχει η απογοήτευση και γνωρίζουμε πως την κατάσταση δεν θα την πάρουμε αυτή την στιγμή στα χέρια μας.

Οι περισσότεροι της γενιάς μας, όταν χρειάστηκε βγήκαν στους δρόμους και πήγαν στις κάλπες, τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Αυτή την στιγμή, αν ρωτήσεις άτομα στην ηλικία μας θα σου πουν πως δεν πήγαν να ψηφίσουν. Πως ήταν σε κάποια παραλία, πως πήγαν στην συναυλία των Coldplay. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω γιατί καταλαβαίνω την αγανάκτηση, αλλά από την άλλη δεν μπορώ να δικαιολογήσω και την αποχή, ειδικότερα όταν πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της νεότερης Ιστορίας (ναι φίλε, το να σαρώνει ο φασισμός και ο συντηρητισμός στην Ευρώπη, είναι νέο κεφάλαιο).

Αυτή την στιγμή, από τις 21 ελληνικές έδρες στην Ευρωβουλή, οι 4 είναι ακραίες προς τα δεξιά. Βλέπαμε εχθές τα exit polls και δεν ξαφνιαστήκαμε. Γνωρίζαμε ήδη πως είναι πολλοί οι νέοι που δεν θα πάνε να ψηφίσουν, ελάχιστοι εξ αυτών για ιδεολογικούς λόγους, κάποιοι γιατί έλειπαν εκτός πόλης και χώρας, ορισμένοι γιατί έφυγαν σεζόν, δεν είναι δικαιολογίες όλοι αυτοί οι παράγοντες όμως, διότι φέτος για πρώτη φορά, εφαρμόστηκε η επιστολική ψήφος, όμως πολλοί δεν την επέλεξαν.

Υπάρχουν επίσης άτομα που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες μικρές παρατάξεις βλ. Κόσμος, γνωρίζοντας πως δεν θα εκλεγούν, ενώ υπήρχαν και εκείνοι που προτίμησαν τα ακροδεξιά κόμματα και δεν ντράπηκαν να το πουν. Για τους νέους, αυτά τα κόμματα βλ. Φωνή Λογικής, Πατριώτες, Νίκη, Ελληνική Λύση, κλπ είναι ας πούμε μία χαραμάδα στο χάσμα που έχουν με τα μεγάλα κόμματα, ο λόγος των ακροδεξιών ηγετών ή υποψηφίων ήταν πράγματι προσιτός, λαϊκός και ανθρώπινος. Φαίνεται στην απήχηση που έχουν τα video αυτων στο profile τους.

Εκτός αυτού υπάρχουν ορισμένα παιδιά ηλικίας 17-20 που είναι φίλα προσκείμενα στα ακροδεξιά κόμματα λόγω οικογένειας, τους γνωρίζουμε όλοι πια. Δεν μας έκαναν εντύπωση οι 12.637 ψήφοι που εξέλαβε η Λατινοπούλου σε όλη την Θεσσαλονίκη κι αυτό γιατί ζούμε σε μία πόλη που οι ομοφοβικές επιθέσεις έχουν σημάνει κόκκινο συναγερμό στις νεότερες ηλικίες, οπότε, στο πρόσωπο αυτής είδαν την ηγέτιδα και ακούμπησαν τα ακραία πιστεύω τους, θεωρώντας πως αν τους εκπροσωπεί στην Ευρωβουλή, θα καταργηθούν τα νομοσχέδια ισότητας που αφορούν τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ+.

Υπάρχουν και ορισμένοι νέοι που ψήφισαν τα ακραία κόμματα από αντίδραση, αλλά ίσως μέχρι τώρα να μην κατανόησαν τι πάει να πει αντίδραση και ποιους επέλεξαν. Θυμωμένοι αισθανθήκαμε εχθές γιατί όλοι γνωρίζαμε, αλλά όλοι ελπίζαμε σε ένα θαύμα.

Σκεφτείτε όμως τα επόμενα χρόνια, με τις παρατάξεις αυτές στο Ευρωκοινοβούλιο, πόσα χρόνια θα πάμε πίσω; Θα έχει το δικαίωμα η γυναίκα να κάνει άμβλωση; Θα πρέπει να είμαστε όλες ξυρισμένες στην πένα και να κρύβουμε την κυτταρίτιδα μας; Θα υπάρχει τελικά η ελευθερία του λόγου ή θα έχει καταλυθεί; Θα τραμπουκίζονται τα προσφυγόπουλα από την Γάζα που θα φτάνουν με τις βάρκες στις θάλασσες μας; Θα υπάρχει ισότητα ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους και τους ετερόφυλους; Η απλώς θα πάμε 20 χρόνια πίσω και θα βουλιάξουμε όλοι σε ένα σκοτάδι που οι ίδιοι μας “απλώσαμε”;

Y. Γ. Καμία φορά για να ξυπνήσει η νέα γενιά χρειάζεται και έναν ηγέτη με όραμα που να μπορεί να επικοινωνεί μαζί τους με αμεσότητα, να μην τους λαδώνει και να μην τους φιμώνει, να μην τους απευθύνεται σαν να είναι μία ασήμαντη μερίδα της κοινωνίας ξεχασμένη από τις αρχές. Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποιο άτομο που να μπορεί να ενσωματωθεί σε αυτό το πλαίσιο, να εμπνεύσει και έτσι η απογοήτευση θα φουντώνει και η αποχή θα μεγαλώνει.

Υ. Γ. 2 Ας μπει επιτέλους στα σχολεία η πολιτική αγωγή με σωστό πλαίσιο, η ψήφος δεν είναι παιχνίδι, το χάσμα ξεκινά από εκεί. Κανένα παιδί δεν ξέρει τι να ψηφίσει στα 17 του, γιατί δεν έλαβε τις σωστές βάσεις.

Υ. Γ. 3 Καλή μας τύχη, τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι κρίσιμα.