Η απόκοσμη ερημιά του Ντεπό

Περπατούσα απόψε, ανεβαίνοντας τη Β. Όλγας πλάι στον ψηλό μαντρότοιχο του έρημου παλιού αμαξοστασίου των τραμ. Εκεί από όπου πήρε το όνομα της μια ολόκληρη περιοχή: Το Ντεπό. Στα γαλλικά η λέξη σημαίνει αποθήκες και εκεί στις αρχές του πρηγούμενου αιώνα ήταν οι εγκαταστάσεις της Εταιρείας Τροχιοδρόμων και Ηλεκτροφωτισμού, κοινώς οι Σταύλοι (αρχικά), οι αποθήκες και τα γραφεία του Τραμ.

Η παρακμή αυτής της σπουδαίας αστικής κληρονομιάς ξεκινά το 1952, με την ίδρυση του καταραμένου ΟΑΣΘ, οπότε και ξηλώθηκε αρχικά το 1954 η γραμμή της Β. Όλγας και σταμάτησε το 1957 η λειτουργία του τραμ ως ανταγωνιστικό μέσο.   

Σχεδόν είκοσι στρέμματα γης και υπέροχων κτιρίων που έσφυζαν κάποτε από ζωή παραμένουν κουφάρια ερειπωμένα. Σκιές του παλιού εαυτού τους. Αν προσθέσεις σε αυτά και την απόλυτη εγκατάλειψη του παλαιού υπέροχου ρέματος στη Σοφούλη που αποτελεί τη συνέχεια του έχουμε μια εικόνα τρομακτικής θλίψης.

Καθώς βαδίζεις μέσα στη νύχτα πλάι σε αυτό το παρατημένο αριστούργημα, η εικόνα του γίνεται ακόμα δραματικότερη καθώς εκεί βρήκαν να εγκαταλείψουν και το καράβι που σχεδίασε κάποια Χριστούγεννα πριν ο μεγάλος εικαστικός Απόστολος Βέττας.

Το βλέμμα δεν αντέχει όλο αυτό το θέαμα. Όπως δεν αντέχει να ανατρέξει ο νους και σε όσα κατά καιρούς έχουν εξαγγελθεί για το μέλλον αυτού του χώρου. Σκέπτεσαι τι θα είχε απογίνει αλλού αυτός ο χώρος, αυτά τα μοναδικά είκοσι στρέμματα αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και ελεύθερου δημόσιου χώρου σε μια πόλη που ασφυκτιά.

Πόσοι υπέροχοι ζωντανοί πολυχώροι ενταγμένοι στον αστικό ιστό ιδανικά θα είχαν δημιουργηθεί. Πόσα παιδιά θα μπορούσαν να παίζουν εντός του και πόσοι κάτοικοι της γειτονιάς θα μπορούσαν να τον νοιώθουν κτήμα τους. Μέρος της ζωής του και όχι ένα νεκρό χώρο.

Είναι τόσο τραγικά κρίμα να αισθάνεται κανείς τόσο ανήμπορος μπροστά σε αυτό το θέαμα. Σε αυτή την αδιαφορία. Σε αυτή την απόκοσμη ερημιά.

Διαβάστε επίσης: