Η αποκτήνωση στο μπιτσόμπαρο

“Ο τύπος πάρκαρε. Εκεί βρήκε. (Να πάμε μια θάλασσα ρε φίλε βγήκαμε, σε μπιτς μπαρ ήρθαμε, ευτυχώς βρήκαμε, «τρουπώσαμε» το αμάξι. )

Το ότι πατούσε την αλυσίδα του σκύλου και τον άφησε ώρες ακινητοποιημένο μες στο λιοπύρι, χωρίς νερό, χωρίς σκιά, χωρίς να μπορεί να επιστρέψει στο χώρο του ( είναι μπροστά, αριστερά από το αυτοκίνητό του) είναι προφανώς κάτι απόλυτα ασήμαντο…

Δεν μπορεί. Θα τον είδε. Είναι πολύ μικρή η απόσταση από τη ρόδα. Αλλά σκασίλα του, αφού βρήκε θέση, «ωχού τώρα, μλκιες ευαισθησίες, τι τον αφήσανε τον σκύλο εκεί που παρκάρουμε…»

Υ.Γ. Διπλά σκλαβωμένος ο σκύλος.

Από την αλυσίδα. Από το «αφεντικό». – τι ντροπή να σκλαβώνουμε (έως και «καλλιεργούμε») τα ζώα, για να τα φάμε, να τα κάνουμε γούνες, τομάρια, αλοιφές, για να τα κάνουμε γελωτοποιούς (βλέπε τσίρκα και δελφινάρια) για να τα κάνουμε αγριεμένους φύλακες των περιουσιών μας, για να τα κάνουμε υπηρέτες συντροφιάς μας, ζώντα φάρμακα της καταθλιψάρας μας …. –

Κι από τον «αμέριμνο» κάφρο εκδρομέα που πατάει την αλυσίδα. Στερώντας του ακόμη και τη στοιχειώδη κίνηση που του είχε αφήσει ο «αφέντης». Κι από τον κάθε «αμέριμνο», ασυναίσθητο άνθρωπο- παντού πια τον Άνθρωπο ως είδος- που σκοτώνει με πέτρες και ξύλα τον θηλυκό ξιφία που έψαχνε ακτή για να γεννήσει, που σκοτώνει τζιτζίκια ή γρύλους γιατί δεν ξέρει πώς είναι, μέλισσες γιατί …μπορεί να τσιμπήσουν, αλεπούδες, αρκούδες λύκους, αγριογούρουνα, σπουργίτια για σκοποβολή, που σκοτώνει τα πάντα γύρω του διαρκώς, που σκοτώνει πλάσματα, ζωές, ιδέες, πολιτισμούς, τον διπλανό του, τον εαυτό του τον ίδιο, τον δύστυχο- αυτό το τελευταίο δεν το ξέρει…

Υ.Γ. 2 Ε. και;

Υ.Γ.3. Αν υπάρχει Θεός, να μας κάψει. Μόνο εμάς.

Τα άλλα πλάσματά του και τη γη να τα αφήσει στην ησυχία τους, τον θερμοπαρακαλώ…

*Το όνομα του beach bar της Σιθωνίας και η πινακίδα του ασυνείδητου οδηγού στη διάθεση των αρχών αν αποφασίσουν να το ερευνήσουν.