Η απώλεια

Αυτή η άτιμη, σκληρή κατάσταση που δεν γνωρίζει όρια, που δεν γνωρίζει οίκτο και μεταμέλεια.

Ο πόνος της αβάσταχτος, βαρύς και βαθύς. Δεν επιδέχεται παζάρια. Αμείλικτη και τετελεσμένη, αδύνατον να την αναστρέψεις, συμβαίνει.

Μοναδική κι εμμονική παρηγοριά η ανάμνηση που πολλαπλασιάζεται σε εικόνες κι αισθήσεις τριβελίζοντας το μυαλό. Με απολυταρχικό σαδισμό δίνει μόνο ψίχουλα για αντάλλαγμα.

Σταδιακά -μέσα σε χρόνο που δεν έχει σειρά και τάξη- λιώνει. Άλλοτε μετατρέπεται σε δάκρυα, άλλοτε σε μούδιασμα κι άλλοτε σε συναισθηματικό μπετόν. Η άρνηση του γεγονότος σιγοντάρει το συναισθηματικό τσιμεντάρισμα. Η μόνωση του συναισθήματος μπλοκάρει κάθε πόρο στο σώμα που θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει έστω και λίγος εξαγνισμός, έστω και λίγη ανακούφιση.

Η καταναγκαστική κίνηση κι οι ατέρμονες πράξεις αποσπούν την προσοχή από το οδυνηρό βίωμα, από την επαφή με τις αισθήσεις. Ο βωμός της επιβίωσης δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πένθος. Αντίστοιχα, το βίωμα του πένθους χρειάζεται και λίγο πέτσα για να βιωθεί σταδιακά.

Το μοίρασμα του πόνου, βάλσαμο μοναδικό. Οι λέξεις που μοιράζονται ανακουφιστικές. Ο χώρος που προσφέρει ο άλλος, πολύτιμος. Ο χρόνος που δεν ρωτά και προχωρά κανονικά, ιδιοφυής. Τα λόγια της παρηγοριάς, χάδια μοναδικά. Η συγκίνηση του άλλου, αλοιφή για την καρδιά. Η ταπεινότητα που γεννιέται, οξύμωρο δώρο. Κι η ανθρωπιά που ξυπνά, κινητήριος δύναμη.