Απουσιολόγιο

Το πεζούλι μοιράζει εφημερίδες δωρεάν. Πάρε κόσμε δυστυχία! Προσπέραση. Τέτοια αδιαφορία, πρώτη φορά. Δεν τις προσέχει κανείς. Δεν το φαντάστηκε ο διευθυντής. Γιατί να διαβάσει κανείς πόσο άσχημα περνάει, πόσο πρόωρα γερνάει; Η μόνη αρρώστια που δε θέλουν να τους θεραπεύεις είναι η ελπίδα. Γι’αυτό μισούν τον γιατρό όταν πεθαίνουν κι όχι επειδή δεν τους έκανε καλά. Όσοι τις συντάσσουν, οι τυχεροί του κλάδου, κάνουν ρεπορτάζ με αντικαταθλιπτικά.

Είσαι ολόκληρος μια δικαιολογία. Εφευρέθηκες την κατάλληλη εποχή για να κάνεις υπομονή. Έχεις πεθάνει και το ξέρεις. Ακούς την αντίστροφη μέτρηση, το τέλος, τον εκφασισμό, τον εμφύλιο αλλά το τρίτο πρόγραμμα σε παραμυθιάζει. Τίποτα πιο τρομερό από αυτόν που σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Οι φωνές πληθαίνουν, η βοή γιγαντώνεται, το αίμα στο Λεκανοπέδιο είναι στο πιάτο σου και δε σε πειράζει, είσαι Μάστερ Σεφ. Ποιον θα απασχολούσε η δολοφονία ενός δημοσιογράφου τέτοιες μέρες; Ούτε τον γλυκό Κουβέλη στο χορό των μπιζελιών, ούτε μία μέρα το πανελλήνιο δε θα συγκλονιζόταν. Έχει δουλειές, έχει δουλειά να βρει δουλειά, φεύγει εξωτερικό, δεν προλαβαίνει, δεν ευκαιρεί. Αναρωτιέσαι πού θα είχε φτάσει η ανεργία, σε τι ύψη θα ‘χε σκαρφαλώσει η βαρβαρότητα, αν δεν υπήρχαν λιμάνια και αεροδρόμια.

Οι δημιουργοί γυμνοί. Ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί; Με ποια αφορμή αν δεν ανήκεις στη Χρυσή Αυγή; Όσο αλωνίζουν, οι απόπειρες να υπάρξει πολιτισμός θα αποτυγχάνουν. Παραμένεις μπάσταρδο. Το παιδί που αναγνώρισε ο Πασχάλης είναι ο Ηλίας Κασιδιάρης. Ο μαχαιροβγάλτης θα κυβερνήσει επειδή είναι άφθαρτος. Εσύ απλώς δεν έχεις προϋπηρεσία. Σε αγγίζει κάποιος και εξαφανίζεσαι. Σαν χορευτικό σε ταινία του Δαλιανίδη. Λες να μείνεις σπίτι, να δεις ειδήσεις, μια βόλτα το πολύ με κανένα φίλο πιο άνεργο από σένα, με μια φίλη πιο μίζερη από παραπεταμένο αστό. Και σαν ανάχωμα απέναντι στο τέρας της Μεταπολίτευσης, αφού ο κόσμος προσπαθεί να επιβιώσει από θαύμα, αφού όταν είχε χρόνο δεν κατάλαβε, δε διάβασε, δεν είδε, δεν άκουσε, ακόμα και τώρα του αρέσει να μπερδεύεται, ξεπροβάλει ποιος άλλος, ο Πάνος Καμμένος, ο άνθρωπος που με τη ρητορική του ίσως φρενάρει το 12% που σε κάνει μαύρο στο ξύλο, μήπως φας κι εσύ μία μαχαιριά για να μη φοβάσαι πια.

Έχεις όμως σχέδιο εξόδου από την κρίση. Γίνεσαι τρελός οικειοθελώς, χάνεις φίλους λογικούς, παραμελείς το χιούμορ σου, τρομάζεις τους φιλήσυχους γείτονες, πάντως ψύχραιμος δε μένεις, ξεφτίλας δεν καταλήγεις, θα πρόδιδες τον εαυτό σου, τα νιάτα σου τα αλλήθωρα. Μιλάς εναντίον όλων, όχι από μίσος, ούτε από αγάπη, αλλά από απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον. Υπάρχει χρόνος να αναλύσεις. Δε θα κρυφτείς. Σιωπάς σε περίπτωση ανάγκης. Το δικαίωμα στη δολοφονία της έκφρασης ήταν ιερό. Κι αν κάτι φαντάζει πιο ασυγχώρητο από τη βουβαμάρα, είναι η φαντασία σου που σκότωσε το μίσος τους.

Βάζεις δάχτυλα στα αφτιά και τραγουδάς. Δεν είσαι στα heil σου. Δε ρουφάς το χρυσό αβγό σου. Υποτιμούν οι κυβερνώντες τη νοημοσύνη σου αλλά κανείς δεν μπορεί να το κάνει καλύτερα από σένα. Επιβάλλεται να γίνεις άλλος κι ας μη γίνεις ποτέ ο άλλος. Αρκεί να μην παραμείνεις ίδιος, ο αδικαιολόγητος που την κρίσιμη στιγμή μάσησε τα λόγια του. Μέχρι στιγμής κόβεσαι από απουσίες κι έχεις για παρέα μια ολόκληρη χώρα. Φτου σου. Ετοιμάσου. Βγαίνεις.