Ο αργός θάνατος της Πρωτοβουλίας

Όσο ο καιρός περνά και βαζίδουμε προς το τέλος της διακυβέρνησης της πόλης από την πιο ελπιδοφόρα προσπάθεια της δημιουργίας μιας πολυσυλεκτικής και πολυανεκτικής δημοτικής παράταξης, της Πρωτοβουλίας, τόσο δυστυχώς το συμπέρασμα είναι ένα. Το πρόσωπο που κατάφερε να γοητεύσει τόσους ανθρώπους και να δημιουργήσει αυτή την τόσο εντυπωσιακή σύμπραξη ετερόκλιτων προσώπων κόντρα στο συντηρητικό και σάπιο δημοτικό παρελθόν της πόλης, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, ήταν η ευχή και η κατάρα της μαζί.

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, κάτι που αποδέχονται εχθροί και φίλοι του, υποστηρικτές και πολέμαχοι, ένας άνθρωπος που άφησε επί μια οκταετία της σφραγίδα του στην πόλη. Ένας άνθρωπος όμως που ταυτόχρονα κατάφερε να απογοητεύσει όχι μόνο αρκετούς από τους περισσότερους ψηφοφόρους του αλλά και μια μεγάλη μερίδα των στενών του συνεργατών. Δημοτικών συμβούλων και πρώην αντιδημάρχων.

Η αποψινή παραίτηση της προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Καλυψώς Γούλα από το αξίωμα της, από τη θέση του δημοτικού συμβούλου αλλά και από την διεκδίκηση της υποψηφιότητας του δημάρχου στις επόμενες εκλογές με την υποστήριξη της Πρωτοβουλίας, ως επίσημη υποψηφιότητα της που προέκυψε μέσα από εσωτερικές εκλογές και οι βαριές καταγγελίες που απηύθηνε θεωρώ πως είναι η αρχή της τελευταίας πράξης του δράματος που ξεκίνησε με την ανεξαρτητοποίηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα, τις αποστάσεις μιας σειράς δημοτικών συμβούλων (Κουράκης, Αβραμόπουλος, Αρβανίτης) τις αλληλοκατηγορίες που πλέον διατυπώνονται από το μεγαλύτερο ποσοστό των δημοτικών συμβούλων της παράταξης και τα υπονοούμενα που γίνονται πραγματικά καρφιά δείχνουν πως βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο έντονα διαλυτικά φαινόμενα μιας κυβερνώσας δημοτικής παράταξης που ζήσαμε ποτέ σε αυτή την πόλη. Εγωϊσμοί, ηγεμονισμοί, φιλοδοξίες…Μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής ζωής.

Μέχρι το τέλος της θητείας της έχει μπροστά της επτά ολόκληρους μήνες. Μήνες που αν συνεχιστεί αυτό που ζούμε σήμερα, αυτός ο απίστευτος εμφύλιος σπαραγμός, η αδυναμία συνεννόησης, τα φιλικά μαχαιρώματα, δημόσια και ιδιωτικά, μια μικρογραφία της ελληνικής πολιτικής ζωής δηλαδή, εκτός από την απογοήτευση στο εκλογικό σώμα που εμπιστεύτηκε την Πρωτοβουλία και το πισωγύρισμα σε επιλογές τραγικές που μπορεί να ακολουθήσουν θα έχει συνέπειες και στην ολοκλήρωση του όποιου, υποτυπώδους έστω έργου της στο δήμο.

Δυστυχώς ο συνεκτικός ιστός αυτής της ελπιδοφόρας κάποτε ομάδας, ο ηγέτης της, δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως τέτοιος παρά μόνο την πρώτη της τετραετία στη διοίκηση του δήμου. Και όχι μόνο αυτό. Δεν φρόντισε έγκαιρα, ακόμα και ένα χρόνο πριν να δημιουργήσει τις συνθήκες μιας ομαλής διαδοχής και μιας ισχυρής υποψηφιότητας που θα συσπείρωνε τον χώρο που εξέφραζε η Πρωτοβουλία. Κρίμα…