Αρνητιστές παντού…

Του Κωστή Κοτσώνη

Τους συναντάς παντού. Στο δρόμο, στη δουλειά σου, αραγμένους στις καφετέριες, στα παράθυρα των δελτίων (καλά, εκεί να δεις τι γίνεται!), ακόμα και ανάμεσα στα οικεία σου πρόσωπα. Αποστολή τους, να κριτικάρουν μίζερα, πικρόχολα και άκρως πεσσιμιστικά, συχνά χωρίς λόγο και αιτία. Το όνομά τους, αρνητιστές.

Οι αρνητιστές ανέκαθεν, νομίζω, μάστιζαν τη μικρή μας κοινωνία, τα τελευταία όμως χρόνια, γίνονται όλο και περισσότεροι. Σιγά σιγά, προσηλυτίσαν και πολλούς νέους. Ξέρετε, αυτούς που βγαίνουν στα κανάλια με τον καφέ στο χέρι και βρoντοφωνάζουν ”Δεν έχουμε μέλλον!”. Δεκάδες αρνητιστές κατακλύζουν την καθημερινότητά μας. Θα μου πείτε ”Μα δεν είναι λογικό να αντιδρούν οι άνθρωποι; Με όλα αυτά που ακούμε, να μην είναι ρεαλιστές; Να πετάνε στα σύννεφα;”. Συμφωνώ, αλλα αυτό που μου περιγράφετε δεν είναι οι αρνητιστές. Γιατί οι αρνητιστές δεν αντιδρούν. Μόνο γκρινιάζουν και ”θάβουν” με θαυμαστή καχυποψία. Πάντοτε μιλούν για τους άλλους και κρίνουν αυστηρά τις προσπάθειές τους, ενώ οι ίδιοι αρνούνται πεισματικά να κάνουν την αυτοκριτική τους. Προτιμούν τον ωχαδερφισμό και την παραίτηση. Και πώς τους αναγνωρίζουμε; Με φράσεις όπως ”Στην Ελλάδα είσαι” (λες και δεν ήξερα πού βρίσκομαι γεωγραφικά), ”Ποιος ξέρει ποιοι κρύβονται από πίσω”, ”Εσύ κοίτα τον εαυτό σου, όπως όλος ο κόσμος”, ”Εδώ δεν έχουμε να φάμε, αυτά μας έλειπαν” και άλλα πολλά.

Νομίζω ότι αυτό που με φοβίζει περισσότερο για το μέλλον μας δεν είναι ούτε η κρίση, ούτε οι παθογένειες ενός κοινωνκού συνόλου που παραπαίει. Αυτό που με φοβίζει είναι η ολοένα και μεγαλύτερη αποδοχή του αρνητισμού, ενός αρνητισμού που συνεχώς τροφοδοτείται από τον τύπο με το δόγμα ”Τα καλά νέα δεν είναι νέα”, καταστρέφοντας κάθε ικμάδα δημιουργικότητας και ελπίδας. Εδώ και δύο χρόνια αλληλοτρωγόμαστε, κατηγορώντας ο ένας τον άλλο για το ποιος έφταιξε και φταίει. Ωραία, το καταλάβαμε ότι δεν πάμε καλά, καλή και η κριτική, τι κάνουμε από ‘δω και πέρα, ποιος τελικά το λέει; Ωραία, κύριοι αρνητιστές, ας τα παρατήσουμε. Ας κλείσουμε τα μάτια μας στα αισιόδοξα μηνύματα, που υπάρχουν, αλλά δεν προβάλλονται. Ας παραδεχτούμε ότι κάναμε τραγικά λάθη όλα αυτά τα χρόνια, και αυτό δεν αλλάζει. Ότι είμαστε κλέφτες, κουτοπόνηροι, οπισθοδρομικοί και τζαμπάμαγκες, και αυτό δεν αλλάζει. Ότι ο εθελοντισμός, η ευσυνειδησία και η συλλογικότητα, που δειλά δειλά κάνουν την εμφανισή τους στη ρημαγμένη πατρίδα μας είναι απλές σαπουνόφουσκες  και αυτό δεν αλλάζει. Γιατί είμαστε στην Ελλάδα, και κάθε προσπάθεια για κάτι διαφορετικό και ελπιδοφόρο είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Υ.Γ. Γνωρίζω ότι η χρήση της λέξης ”αρνητιστής” έγινε κάπως αυθαίρετα, από σημασιολογική πλευρά.