Ας μιλήσουμε για το μπάσκετ του Γιάννη λοιπόν

Με μια μυθική, αυτοκρατορική, γενναία, ανεπανάληπτα πλούσια εμφάνιση ο Γιάννης σήκωσε το πολυπόθητο τρόπαιο. Σήκωσε το επιστέγασμα της πορείας του. Και το έκανε με τρόπο εμφατικό, αδιαμφισβήτητο, μπασκετικά άρτιο και αισθητικά αξέχαστο. Το περιμέναμε; Προσωπικά όχι. Τουλάχιστον όχι μέχρι το game 7 με τους Nets. Εκεί όπου μια υπέρβαση ήχησε σαν σάλπιγγα νίκης, άτρωτης πίστης στην ομάδα, δυναμικής αποκαθήλωσης των ψεμάτων και των “κακών γλωσσών”. Νομίζω ότι εκείνο το ματς άλλαξε πολλά. Κυρίως για την ψυχολογία των ίδιων των παιχτών. Εκεί πήρε φωτιά το DOG FIGHT που ο Τάκερ φώναζε πάντα στα αποδυτήρια. Εκεί η ομάδα συσπειρώθηκε εντυπωσιακά. Συν τοις άλλοις φρόντισε να μεταβάλει την αμφισβήτηση σε μοχλό αποσυμπίεσης από το άγχος. Αφού λίγοι τους πίστευαν, τότε δεν είχαν να αποδείξουν κάτι στους πολλούς.

Και εκεί βρήκαν το κλειδί για να καλύψουν τις αδυναμίες τους. Την Αγία Δοξασμένη Άμυνα. Όσοι έχουμε παίξει έστω και ερασιτεχνικά μπάσκετ σε μικρές κατηγορίες καταλαβαίνουμε αυτόματα τι σημαίνει η άμυνα. Σκληρή ατόφια δυναμική άμυνα. Συλλογική κάλυψη. Συλλογική αυταπάρνηση. Σκεφτείτε το εξής : Αν στην επίθεση 1-2 παίχτες βάζουν τα πάντα και κουβαλάνε η ομάδα ρολάρει σε μια κακή μέρα. Αν όμως στην άμυνα 1-2 σπάνε την ομαδική προσπάθεια ή το deny στη μπάλα τότε κλάψτε τα. Θα γίνεται πανηγύρι κάτω από τη ρακέτα. Οι bucks δεν επέμειναν απλά σε αυτό, αλλά το πήγαν και ένα βήμα παραπέρα. Με τους Hawks όλοι λέγανε ότι είναι δύσκολο και ο Γιανγκ δεν σταματιέται, ο Bogdanovic τα βάζει όλα, και ο Capella είναι καλύτερος ψηλός από τον Lopez. Πρώτη φάπα στους (Έλληνες) μπασκετικούς παντογνώστες. Με τους Suns έγινε κίνημα αναμονής της λήξης των τελικών στο 4-0 ή στο 4-1, καθώς ο Μπούκερ κάνει όργια και ο Πολ είναι αρχηγός. “Έχουν σουτ” , μας λέγανε, “έχουν παιχταράδες και ψηλό (Έϊτον, αποδείχθηκε τράγος)”. Φάπα νούμερο 2 και πρωταθλητές οι Μπακς. Πως τα φέρνει η ζωή ε;

Και πάμε στο μπάσκετ του Γιάννη. Ακόμα και τώρα μετά τους 50 ΠΌΝΤΟΥΣ σε τελικό (Αδιανόητο!) κάποιοι μιλάνε για κακό μπάσκετ και διάφορα τέτοια. Ακόμα δεν πείστηκαν ότι ο Γιάννης είναι κορυφαίος. Για κοπιάστε να μιλήσουμε για μπάσκετ λοιπόν.

Ας παραβλέψουμε τι λένε παίχτες όπως ο Σακίλ, ο Πίπεν, ο Μπάρκλεϊ, ο Ντουράντ, ο Μάτζικ, ο Κάρι κλπ. Ας πιάσουμε τα πράγματα με τη σειρά:

1. Λένε ότι ο Γιάννης δεν έχει σουτ και κάνει μόνο μπασίματα. Χμμ μάλιστα. Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης όταν ξεκίνησε να παίζει στο ΝΒΑ είχε ποσοστά περιφερειακού παίχτη. Κυρίως στα τρίποντα. Ωραίο στιλ στο σουτ με την μπάλα να ανεβαίνει και να φεύγει στο ύψος του κροτάφου. Μέσα τα τριποντάκια, μέσα τα διποντάκια και καρφώματα για πλάκα. Έκτοτε ο Γιάννης άρχισε να βάζει πολλά κιλά και μυϊκή μάζα. Πράγμα που σημαίνει ότι εκτός από βάρη έκανε προπόνηση με 3κιλες μπάλες. Συγχρόνως είχε δίπλα του τον Jason Kidd, ο οποίος όσο και να τον βοήθησε, του κατέστρεψε το σουτ. Τα θυμόμαστε. Του έλεγε εσύ δεν χρειάζεσαι σουτ, εσύ είσαι Power Forward, φτιάξε το σώμα κλπ.

Όταν βάζεις τόσα κιλά και αλλάζει απότομα το σώμα σου, αν δεν διαχειριστείς καλά το σουτ είναι εύκολο να χάσεις την επαφή. Από ένα σημείο και έπειτα του φαινόταν σαν πούπουλο η μπάλα και έπαψε να μπορεί να την ζυγίσει σωστά στα μακρινά σουτ. Άρχισε να την στήνει λίγο πιο πάνω από το δεξί του μάτι πριν σουτάρει, ενώ παλιά είχε το στιλ της φοράς από κάτω. Δεν είναι παράλογο λοιπόν, κυρίως λόγω κακής διαχείρισης, να χάσει την τεχνική και ψυχολογική άνεση με το σουτ. Δείτε για παράδειγμα τον Ντόνσιτς πόσο έχουν πέσει τα ποσοστά του στο σουτ τον τελευταίο χρόνο που βάζει κιλά. Δείτε και πείτε μας.

2. Ώστε ο Γιάννης κάνει μόνο καρφώματα. Αφού λοιπόν το θεωρούν κάποιοι τόσο απλό και… φθηνό, τότε γιατί κανείς άλλος NBAer δεν έχει τόση άνεση να το κάνει; Αφού υπάρχουν τόσοι καλύτεροι. Ας μπαίνουν και αυτοί να περνάνε 3 παίχτες και να καρφώνουν στη μάπα τύπων με τρελό ύψος και μυϊκό βάρος. Παιδιά ο Γιάννης έχει πάει το eurostep σε άλλο επίπεδο. Ο τρόπος που μπαίνει στο καλάθι δείχνει σιγουριά και τσαγανό μυθικού παίχτη. Και ρωτάω εδώ. Αφού ξέρουν ότι δεν έχει σουτ και του αφήνουν χώρο κλείνοντας στην ρακέτα, τότε πως καταφέρνει και τους υπερκερνάει. Οι άλλοι δεν έχουν μυϊκό βάρος και δύναμη; Κλείνουν 2 και 3 άτομα στην ρακέτα για να τον σταματήσουν και πάλι τους καρφώνει. Τι άλλο να κάνει; Να καταπιεί σπαθιά για να πείσει πόσο μεγάλος παίχτης είναι;

3. Αν κάτσει κάποιος και παρατηρήσει όλες τις άμυνες του Γιάννη θα δει κάτι μαγικό. Κάτι μοναδικό. Κάτι απίστευτο. Μαρκάρει χώρο και παίχτη μαζί. Και αυτό εύκολο; Μπορεί να μαρκάρει και τον άσσο και το πεντάρι. Συνηθισμένο; ΚΑΘΌΛΟΥ. Τι αντίθετο. Τα τελευταία χρόνια μόνο ο Λεμπρόν το κάνει και αυτός όχι με τόση επιτυχία. Οι BUCKS από το game 3 και έπειτα άρχιζαν να παίζουν μόνο με αλλαγές. Πήρε λιγότερο χρόνο ο Λόπεζ και κατέβηκε ψευτοπεντάρι ο Γιάννης. Γιατί ακριβώς ήξεραν ότι μπορεί να σβήσει τον Έϊτον. Και το έκανε πανηγυρικά. Ο φοβερός και τρομερός Έϊτον δεν έβαλε σε κανένα από τα 4 τελευταία ματς διψήφιο αριθμό πόντων. End of story…

4. Old School Basket στην εποχή των τριπόντων. Οι Bucks συνολικά και ο καθένας παίχτης ατομικά έφεραν για λίγο πίσω το παλιό καλό μπάσκετ που έσβησε κάπου στο 2015 μετά το λογικό ξεφούσκωμα των Spurs. Trash Talk, άμυνες από ατσάλι, άμυνες με καρύδια, τρέξιμο και μανιώδης αλληλοκάλυψη. Άμα θέλουμε να μιλήσουμε σωστά τότε να παραδεχτούμε ότι το όνειρο του αμερικανικού μπάσκετ χτίστηκε πάνω σε τέτοια στοιχεία. Αλήτικο μπάσκετ, βρισιές μύτη με μύτη, καρφώματα, συμπαίχτες που ένας πεθαίνει για τον άλλον κλπ κλπ. Αυτό οι Bucks το αναβίωσαν. Και έλαβαν την πανέμορφη ανταμοιβή τους. CHAMPS. Ο Γιάννης παρέμεινε στην ομάδα και έγινε θριαμβευτής. Οι προσθήκες των Portis, Holiday, Tucker, άλλαξαν το ρου. Τα παπαγαλάκια που ήθελαν να δημιουργήσουν κόντρες ανάμεσα σε Γιάννη και Middleton πήγαν απογευματινό περίπατο και η λίγκα που έκανε τα πάντα για να το πάρουν οι Suns (ακόμα και με τη διαιτησία) έφαγε μια ΤΑΠΑΡΑ από τα ελάφια που έγιναν…σκυλιά. Έδειξαν να το θέλουν και να το πιστεύουν τόσο που δύσκολα θα το έχαναν. Γύρισαν από το 2-0 και αυτό τα λέει όλα.

ΥΓ όλα τα υπόλοιπα πολιτικής και κοινωνικής προέκτασης είναι αυτονόητα για όλους μας. Αν χαρήκαμε για το Γιάννη, καλό θα ήταν σιγά σιγά να αρχίσουμε να αγαπάμε κάθε φτωχό και αδύναμο δίπλα μας, κυρίως ξέροντας ότι δεν θα γίνει Γιάννης και ότι κι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε δα και τίποτα ισχυροί και πλούσιοι. Δώστε αγάπη στα άσημα παιδιά και μετά χαρείτε ή βρίστε όσο θέλετε τον Γιάννη.

Και κάτι ακόμα : BUCKS IN SIX