Ας τελειώνουμε με το χάος των προεκλογικών αφισών στο ΠΑΜΑΚ
Το μικρόβιο των παρατάξεων είναι βαθιά ριζωμένο στην πανεπιστημιακή κοινότητα.
Εικόνες – λέξεις: Ζωή Διδίλη
Εκατοντάδες αφίσες έχουν πλημμυρίσει τους τοίχους της εισόδου και του φουαγιέ του πανεπιστημίου, ενώ τραπεζάκια έχουν στηθεί σε κάθε γωνιά για να στεγάσουν τους πολιτικούς θαμώνες. Η περιβαλλοντική συνείδηση είναι πιασάρικη θεματική για ημερίδα, αλλά εξαφανίζεται μάλλον κατά την προεκλογική περίοδο.
Το μικρόβιο των πανεπιστημιακών παρατάξεων είναι βαθιά ριζωμένο στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Και ο μπαξές μας τα έχει όλα, από ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέχρι ΑΕΠ – ΕΑΑΚ, να μάχονται για την προάσπιση των συμφερόντων των φοιτητών. Υπάρχει λόγος. Δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Υπάρχει τρόπος. Δεν υπάρχει θέληση.
Υπάρχει μόνο μία διαμάχη εσωτερικού, με τις φοιτητικές παρατάξεις να έχουν καταστεί κομματικός προθάλαμος και η έκπτωση αυτών, με τα φτηνά μέσα τους για προσέγγιση των φοιτητών, να αποκρυσταλλώνει στο μέγιστο την ίδια έκπτωση των πολιτικών κομμάτων και τον αγώνα για την καρέκλα.
Ρομαντικά και ιδανικά φοιτητικές παρατάξεις δεν έχουν λόγο μέσα στα πανεπιστήμια. Την δουλειά τους οφείλει να καλύπτει ο Σύλλογος Φοιτητών, που θα απαρτίζεται από δημοκρατικά εκλεγμένους υποψηφίους, πολυφωνικά και ισότιμα. Που θα λειτουργεί ως δίαυλος μεταξύ των φοιτητών και του πανεπιστημίου με διαδικασίες διαφανείς και με δράση που θα ξεπερνά τα φοιτητικά πάρτυ, τα SOS θέματα και τις ημερίδες για το θεαθήναι. Με γενικές συνελεύσεις όπου θα συζητώνται αιτήματα όπως η καθιέρωση των εμβόλιμων εξεταστικών, η έγκαιρη δημοσίευση του προγράμματος εξεταστικής, η αναβαθμολόγηση γραπτών και η έγκαιρη γνωστοποίηση των βαθμολογιών τους και τέλος, η δωρεάν σίτιση.
Σε συλλογικά προβλήματα δεν γίνεται να βρεθούν ατομικές λύσεις. Γι’αυτό, αν δεν μπορέσουμε να καταργήσουμε τις φοιτητικές παρατάξεις, τουλάχιστον να τις κάνουμε να λειτουργούν γι’αυτό που φαινομενικά συστάθηκαν.
