Ασφυξία

Του Γιώργου Τούλα 

Εικόνα: Θανάσης Σταθόπουλος 

Μια τυπική Παρασκευή. Απόψε έπεσαν πυροβολισμοί, επτά το απόγευμα έξω από την Κτηνιατρική. Μέσα στο campus του ΑΠΘ. Υπήρξε λέει και τραυματισμός. Στην καρδιά της πόλης. Κάλυκες και αίμα στις πλάκες. Με χιλιάδες φοιτητές να πηγαινοέρχονται εκείνη την ώρα στα αμφιθέατρα. Όταν νυχτώνει δεν περνάς από το ΑΠΘ πια.

Το μεσημέρι ένας ηλικιωμένος μας έλεγε ότι του άρπαξαν μια καδένα από το λαιμό απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο εκεί που μέχρι πρότινος ήταν ένα skate park που χρυσοπλήρωσε ένας χορηγός. Σήμερα είναι τα αποκαΐδια του. Στη θέση των παιδιών που γελούσαν επέστρεψαν σκιές. Άνθρωποι που σύχναζαν και πριν εκεί. Ανθρώπινα ερείπια και βέβαια πρεζέμποροι, κρυμμένοι πίσω από κλαδιά.

Στη Μητροπόλεως στη μισή λωρίδα κυκλοφορίας που έμεινε διαθέσιμη χθες κάποιοι έπαιξαν ξύλο για το ποιος θα διπλοπαρκάρει. Μπροστά στους έκπληκτους διερχόμενους. Να δέρνεσαι για παράνομο παρκάρισμα. Η πόλη μοιάζει με φαρ ουέστ. Γλιστρά στην ανομία. Η αστυνομία μοιάζει να επιτελεί πια άλλους ρόλους. Να ασχολείται με προληπτικές συλλήψεις διαδηλωτών, να εξασφαλίζει μπουκαλάκια νερού στα Εξάρχεια.

Όλο το απόγευμα ακούω πολιτικούς να τρώγονται σαν τα κοράκια στην τηλεόραση για το τέλος του Μετρό στη Θεσσαλονίκη. Που μοιάζει να είναι οριστικό πια. Θα μείνουμε με τις τάφρους. 

Είναι μέρες τώρα που νοιώθω μια ασφυξία. Που δεν βλέπω πουθενά φως. Που διαισθάνομαι πως η πόλη εγκαταλείπεται στη μοίρα της. Στη μοίρα των απελπισμένων, των απόκληρων, των παραβατών. Στο έλεος. Που όλοι μας σιγά σιγά είμαστε έτοιμοι να μπούμε στο κόλπο της παραίτησης. Με τους ανθρώπους που συνομιλώ αντιλαμβάνομαι ότι το αίσθημα της κόπωσης είναι πια κυρίαρχο. Το καταλαβαίνεις και το από τα στάτους στο fb. Δυσαρέσκεια. Και ματαιότητα. Γιατί να παλέψεις;

Δυο χρόνια πριν σκεπτόμουν αλλιώς για την πόλη μου. Ο βίος της όμως γίνεται κάθε μέρα και πιο αβίωτος. Και γω δεν έχω την όρεξη πια να μαλώνω. Με ταξιτζήδες που κλείνουν τους δρόμους, με θρασείς που παρκάρουν σε διαβάσεις, με κάφρους που σου λένε στη Βαλαωρίτου μην αφήνετε το αυτοκίνητο σας εδώ θα κατεβάσουμε σε λίγο τα τραπέζια μας στο οδόστρωμα. Μου το είπε ένας ένα απόγευμα και τον κοίταζα πια αμήχανος. Δεν είχα διάθεση ούτε να διαπληκτιστώ.

Η ασχήμια συνηθίζεται, η παραβατικότητα το ίδιο. Ποτίζει το αίμα μας, σιγά σιγά σα δηλητήριο. Και την αγανάκτηση διαδέχεται η σιωπή. Πριν δυο τρία χρόνια ξεκινήσαμε μια στήλη εδώ που τη λέγαμε Αστική Οργή. Με στιγμιότυπα που μας εξόργιζαν. Σιγά σιγά την εγκαταλείψαμε. Ήταν πια χιλιάδες. Δεν είχε νόημα. Ακόμα και αν κάποιος ξεκινήσει μια πρωτοβουλία να διορθώσει κάτι στην πόλη θα βρεθούν δυο, τρεις ή και περισσότεροι που θα τον σταυρώσουν. Θα πουν δημόσια ότι υπηρετεί την Τρόικα, τα συμφέροντα, ότι ο εθελοντισμός του είναι αποπροσανατολιστικός για τις λαϊκές διεκδικήσεις, ότι, ότι, ότι. Και ο άλλος απλά σβήνει μουτζούρες από μάρμαρα.

Απόψε νιώθω ένα περίεργο ρόγχο στο λαιμό. Η πόλη με πνίγει. Χρόνια είχα να νιώσω τέτοια ασφυξία.