Αστική οργή: Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά…

Είναι μήνες που αυτό το αυτοκίνητο βρίσκεται εκεί στο τέλος της Νέας Παραλίας πριν το Μέγαρο. Κάποιος τύπος το χρησιμοποιεί για απόθήκη και στις βόλτες μου τον έχω πετύχει “εν δράσει” μερικές φορές. Ένας μυστήριος τύπος που έρχεται και φεύγει και αδυνατείς να καταλάβεις σε τι του χρησιμεύει αυτό το αυτοκίνητο (πάντως εντός του δεν μένει).

Κανείς δεν έχει νοιαστεί για το εν λόγω αυτοκίνητο ούτε καν όταν έγιναν οι αναπλάσεις μπροστά στο χώρο του Μεγάρου. Κι ενώ όμορφα κι ωραία τοποθετήθηκαν τα κολωνάκια γύρω γύρω για να μην μπαίνουν αυτοκίνητα στο πλακόστρωτο από και προς τη Νέα Παραλία, τα παρτέρια στρώθηκαν και όλα μπήκαν σε μια τάξη, το σταθευμένο αυτοκίνητο ξεχάστηκε.

Και φυσικά εγκλωβίστηκε εντός μιας no man’s land που την απέκλεισαν γύρω γύρω θαρρείς για να περιφράξουν επίτηδες ως έκθεμα το περί ου ο λόγος αμάξι. Πλέον και να θέλει να μετακινηθεί είναι αδύνατον παρά μόνο σηκωτό με γερανό ανέλκυσης.

Και εδώ φυσικά υπάρχει μια σειρά ανθρώπων που είναι υπέυθυνοι για την εν λόγω εικαστική εγκατάσταση. Γιατί δεν μπορεί, ένα αμάξι το προσέχεις, δεν είναι αόρατο. Δεν θες να το δεις μάλλον, δεν θες να ασχοληθείς… Θες να τελειώνεις τη δουλειά σου (στην προκειμένη περίπτωση να τελειώνεις με την ανάπλαση που έχεις αναλάβει κι ας ασχοληθεί άλλος βρε αδελφέ με το πρόβλημα.

Μπροστά στο μέγεθος αυτής της αδιαφορίας και της έλλειψης στοιχειώδους συννενόησης μεταξύ των αρχών αυτής της πόλης, όπου ένας άνθρωπος του δήμου δεν βρέθηκε να σηκώσει το ρημαδοτηλέφωνο και να φωνάξει έναν γερανό, πριν βάλει και το τελευταίο κολωνάκι, η επιστήμη και όλοι εμείς οι πολίτες σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και παραδινόμαστε άνευ όρων…

Δεν νομίζετε όμως ότι είναι καιρός αυτός ο γερανός να κάνει τη δουλειά του; Αλλά πώς θα βρει πρόσβαση για να φτάσει εκεί είναι άλλη ιστορία. Δεν πειράζει μπορούμε να ξαναβγάλουμε μερικά κολωνάκια στη συνηθισμένη λογική του ελληνικού ράβε ξήλωνε.

*Η φωτογραφία είναι του Θόδωρου Καρανίκα