Αστική Οργή: Παρκαρισμένα στην παλιά παραλία. Ουστ!

Βρέθηκα πριν λίγο στην παλιά παραλία.  Διάσπαρτοι αστυνομικοί της δημοτικής αστυνομίας προσπαθούσαν να πείσουν τους οδηγούς να μην παρκάρουν εκεί και γιατί απαγορεύεται, από πάντα και γιατί σε λίγο θα κατέβει στη λωρίδα αυτή ο ποδηλατόδρομος. Ένας φίλος που έχει μαγαζί εκεί μου περιέγραψε την κατάσταση των τελευταίων ημερών. Την απίστευτη άρνηση των πολιτών να υπακούσουν στο αυτονόητο. Αυτό που σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θα ήταν ζήτημα μιας απλής ανακοίνωσης εδώ παίρνει βδομάδες, μήνες και συνήθως δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Διότι απλούστατα κανείς δεν έχει μάθει να υπακούει στο νόμο, στην τάξη. Είναι τζάμπα μαγκιά να παρκάρεις στην παλιά παραλία, κάτω από το σήμα απαγορεύεται και να πίνεις ξέγνοιαστος το φρέντο σου βλέποντας το χάος που δημιούργησες περιορίζοντας κατά μια λωρίδα το δρόμο. Οι δημοτικοί αστυνομικοί θα επιμείνουν, υποθέτω, για πόσο δεν ξέρω. Σήμερα πάντως ένας τύπος μπροστά μου είπε, εγώ θα το αφήσω και γράψτε με!

Διάβαζα σήμερα μια ανάρτηση της Εύης Καρκίτη στο fb: “Δεν ήταν απλώς παράνομα σταθμευμένος αλλά έκλεινε την πρόσβαση στη Δωδεκανήσου ολόκληρου δρόμου. Εκείνη την ώρα περνά αυτοκίνητο της τροχαίας και αποφασίζει ο τροχονόμος να κάνει παρατήρηση. Έξαλλος βγαίνει ο οδηγός του αυτοκινήτου και ο γιος του που βρίζουν τον τροχονόμο, ουρλιάζουν πως απλώς βγάζουν το μεροκάματο και πως τους πνίγει το δίκιο. Ζεις στη χώρα που ο τροχονόμος δίνει πρωϊνιάτικα τόπο στην οργή και όλοι συνεχίζουν ικανοποιημένοι τη μέρα τους”, έγραψε η Εύη.

Δεν ξέρω για πόσο πρέπει να δώσουμε άλλο τόπο στην οργή. Για πόσο να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα. Ακόμα και στους ίδιους μας τους εαυτούς, όταν τα κάνουμε. Ξέρω τη γελοία δικαιολογία που λέει πως όταν οι πολιτικοί είναι έτσι, εμείς γιατί να είμαστε αλλιώς; Μέχρι πότε όμως; Δες την εικόνα της παραλίας χωρίς αυτοκίνητα και σκέψου. Σε ποια πόλη του κόσμου παρκάρεις στη βιτρίνα της;