Αστικοί διάλογοι στην πλατεία Μαβίλη

Κυριακή βράδυ σε μία από τις πιο πολυσύχναστες (πια) πλατείες της πόλης. Κάθισα σε ένα παγκάκι και περίμενα τον σύντροφό μου να έρθει για να κάνουμε την νυχτερινή μας βόλτα, η ζέστη ήταν ανυπόφορη, πιτσιρίκες με κοντά σορτσάκια σουλάτσαραν και έπαιρναν cocktail με πέντε ευρώ από το γωνιακό μπαράκι που όλη η γειτονιά το «τιμά», λίγο πιο δίπλα ένα ιστορικό φούρνο που μένει ανοιχτό μέχρι αργά το βράδυ σέρβιρε γκαζόζες και αναψυκτικά σε μία… παρέα περιποιημένων γιαγιάδων. Αγόρια κάθονταν στα παγκάκια απέναντι από τα graffiti στις καπναποθήκες και άκουγαν ΛΕΞ. 

Κοντοστάθηκα κι εγώ σε ένα παγκάκι και παρατηρούσα τους ανθρώπους. Μία γυναίκα γύρω στα 60, με πρησμένα πόδια και μακριά μπλε φούστα, πιο κάτω από το γόνατο, με τις γνωστές μαύρες παντόφλες που καλύπτουν τα ποδοδάχτυλα και κλειδιά στο χέρι, κατεβαίνει τον πεζόδρομο μιλώντας στο τηλέφωνο, το οποίο και έχει σε ανοιχτή ακρόαση.

Μία κοπέλα μαυροντυμένη με γόβα στιλέτο και τατουάζ στέκεται έξω από την πολυκατοικία. Η γυναίκα την κοιτά και λέει στο ακουστικό “μισό λεπτό Λίτσα”, “εσύ είσαι για το airbnb;” “όχι” της απαντά, ενώ συνεχίζει να στέκεται έξω από την πολυκατοικία παίζοντας με το κινητό της. Ήρθε και η δική μου η σειρά που καθόμουν στο απέναντι παγκάκι, “εσύ; μήπως έκλεισες airbnb;” “Όχι της λέω.”

Και έπειτα την ακούω που μουρμουρίζει στο τηλέφωνο, πολύ άργησε το παιδί. Η κοπέλα απέναντι φαίνεται να στέλνει μήνυμα και ξαφνικά, ένα αγόρι με μία μικρή βαλίτσα γεμάτο τατουάζ, κατεβαίνει τον πεζόδρομο με ένα πατίνι αλαφιασμένο. Η προφορά του κυπριακή, αγκαλιάζει την κοπέλα, χωρίς όμως οικειότητα και της λέει. “Περίμενες ώρα;” Εκείνη γνέφει το κεφάλι και του δείχνει την ιδιοκτήτρια του airbnb. “Συγγνώμη που άργησα, έχασα το λεωφορείο”. Η ιδιοκτήτρια κλείνει την Λίτσα στο τηλέφωνο αφού την ρώτα τι μαγείρεψε σήμερα και σηκώνεται από το παγκάκι. Μπαίνουν στην πολυκατοικία οι τρεις τους.

Λίγο πιο κάτω ακούω τον ήχο από το καλαμάκι που προσπαθεί να ρουφήξει μέχρι και την τελευταία σταγόνα από την παγωμένη κόκα κόλα. “Πήγα σήμερα να πάρω μπαχάρια από τους Ιρανούς στην Δραγούμη, όλο το σπίτι μύρισε, φθηνά και ωραία.”, “Κι εγώ σήμερα έβαλα σταφίδες στα γεμιστά, τα εγγόνια τρελάθηκαν το μισό ταψί έφαγαν.”

Ενώ στο background έπαιζε “εξωγήινοι, διαστημόπλοια και ουσίες, πέφτουν απ’ τις πολυκατοικίες. “Λες να ανέβει το ΠΑΣΟΚ; Τι ωραία χρόνια ήταν τότε…” “Δεν ξέρω με αυτόν τον καταραμένο που μπλέξαμε” λέει η μία από τις γιαγιάδες και χτυπά το χέρι της τρεις φορές στο τραπέζι.

Στο δίπλα οικοδομικό τετράγωνο μία παρέα φοιτητών κάνει πάρτι στην ταράτσα, μάλλον καραόκε με τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η ώρα έχει πάει 1, η κίνηση στους δρόμους ελάχιστη. Το μόνο που ακούγεται είναι τα ηχεία από το πάρτι και οι νεανικές φωνές. Πού να είναι τώρα οι πρωταγωνιστές των αστικών μου διαλόγων και τι να κάνουν;