Η αβάσταχτη ελαφρότητα της εύκολης λύσης
Μία ενδεχόμενη λύση στο κυκλοφοριακό «μπαλώνεται» με απαραίτητα μεν, ωστόσο ημίμετρα.
Λέξεις: Παναγιώτης Κόκκαλης
Το «φαινόμενο» των ηλεκτρικών πατινιών έκανε την εμφάνισή του στην πόλη μας εδώ και λίγους μήνες, εισβάλλοντας για τα καλά στην καθημερινότητά μας. Ο ενθουσιασμός του καινούργιου, η σαγήνη της δοκιμής, μα και η ιδιαίτερη χρηστικότητά τους δεν άργησε να κερδίσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης μας.
Ενδεχομένως μία από τις ελάχιστες «τάσεις» (trends, #patini κ.λ.π.) που είχε πραγματικά να προσφέρει στις ζωές μας, τα πατίνια αποτέλεσαν μία όαση για τους μετακινούμενους εντός του ιστορικού κέντρου της πόλης και όχι μόνον. Η αιτία;
Ένας παραπαίων οργανισμός αστικών συγκοινωνιών με στόλο βγαλμένο από παροπλισμένο λούνα παρκ και ελλιπές προσωπικό, ένα μετρό που ολοκληρώνεται, μία υποθαλάσσια που δεν ολοκληρώθηκε και δυόμισι οδικοί άξονες προς και από το κέντρο της πόλης για την εξυπηρέτηση ενός τεράστιου όγκου αυτοκινήτων. Το πατίνι με ένα μεταφυσικό τρόπο μας γέμισε ανάσες, μας χάρισε χρόνια, μας έκανε να ανακαλύψουμε και πάλι την πόλη μας (ναι, είμαστε αυτοί που βαριόμαστε να κάνουμε ποδήλατο).
Τούτη την ανεμελιά επισκίασε η είδηση του πρώτου ατυχήματος με εμπλεκόμενο επιβαίνοντα σε πατίνι. Το συννεφάκι διαλύθηκε και έγινε σαφές πως θα πρέπει να υπάρξει ρύθμιση. Μετά το ατύχημα. Εάν τίποτα δε συνέβαινε, μάλλον θα συνεχίζαμε τον ύπνο του δικαίου. Ακολούθησαν εισαγγελικές παρεμβάσεις, τοποθετήσεις και δεσμεύσεις της εταιρείας έπειτα από παρότρυνση του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη, οι οποίες περιελάμβαναν τον περιορισμό της ταχύτητας, τον αποκλεισμό κάποιων δρόμων καθώς και τη διανομή ειδικού εξοπλισμού για τους αναβάτες. Καμία πρωτοβουλία, καμία έμπνευση, κανένα όραμα.
Σε μία πόλη που ασφυκτιά και αργοπεθαίνει, μία ενδεχόμενη λύση στο κυκλοφοριακό «μπαλώνεται» με απαραίτητα μεν, ωστόσο ημίμετρα. Αντί μίας ουσιώδους και εποικοδομητικής συζήτησης για δομικές αλλαγές στο τοπίο των μετακινήσεων στην πόλη μας, επιλέγουμε για άλλη μία φορά την εύκολη λύση, την πιο ανώδυνη και την πλέον αναποτελεσματική. Οραματίζονται λαθραία μία πιο πράσινη πόλη, όντας εκουσίως εγκλωβισμένοι στην πεπατημένη του παλιού. Εκείνη που όλοι αποκηρύττουν, που κατά κοινή ομολογία έχει σαπίσει, μα αυτοί τη βλέπουν σα λίπασμα.
Τα ζητούμενα (θα έπρεπε να) είναι σαφώς δύο: η ασφάλεια των πολιτών και η βελτίωση των συνθηκών ζωής. Αντί να προβαίνουμε στις συνήθεις επιφανειακές πρακτικές, είναι ευκαιρία να προτείνουμε λύσεις που υπερβαίνουν τους εαυτούς μας, παράλληλα με τις αναγκαίες νομικές και διαδικαστικές ρυθμίσεις. Γιατί ξέρετε κάτι; Και με το ποδήλατο μπορώ να φτάσω τα 20 km/h, και με το ποδήλατο μπορεί να τραυματιστώ γιατί και με το ποδήλατο από τους δρόμους αναγκάζομαι να πάω. Και επιτέλους, αρκετά με τις μεσοβέζικες λύσεις, τις αντανακλαστικές αντιδράσεις και την ανάγκη τέτοιου είδους ποταπών κινήτρων (ατυχημάτων και θανάτων) για να δράσετε.
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Μέτρα ασφαλείας για τα ηλεκτρικά πατίνια και στη Θεσσαλονίκη
