Αξιολόγηση

Διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες ότι «όποιος δεν επιθυμεί την αξιολόγηση, δεν έχει θέση στο δημόσιο σχολείο».

Αξιολόγηση.

Λέξη μεγάλης σημασίας.

Λέξη που υπό κανονικές συνθήκες, θα μπορούσε να είναι πράξη ουσίας.

Να ξεχωρίσει το άξιο από το μέτριο, να προτείνει βελτιώσεις, να ενθαρρύνει το καλό.

Σε μια χώρα που χτίζει νόμους πάνω σε ερείπια και υποκρισία, ήρθε η στιγμή να επαναπροσδιοριστεί ο όρος της αξιολόγησης.

Αξιολόγηση των δασκάλων.

Αξιολόγηση των καθηγητών.

Αξιολόγηση…

Όχι των κτιρίων που γέρνουν.

Όχι των υπουργείων που αδιαφορούν.

Όχι εκείνων που μεθοδεύουν την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και την απαξίωση της δημόσιας παιδείας.

Όχι των προγραμμάτων που γράφονται σε αίθουσες πολυτελείας για σχολεία χωρίς παράθυρα.

Όχι.

Να το καταλάβουμε.

Η αξιολόγηση αφορά τους ανθρώπους που προσπαθούν να εμφυσήσουν σκέψη, ήθος και δημιουργία σε παιδιά εξουθενωμένα από το διπλό ωράριο δημόσιου σχολείου και ιδιωτικού φροντιστηρίου.

Η αξιολόγηση αφορά τους καθηγητές, που στεγάζουν τη διδασκαλία τους σε κτίρια ετοιμόρροπα, χωρίς θέρμανση, που τρίζουν από ντροπή.

Η αξιολόγηση αφορά τους ανθρώπους, που αγοράζουν οι ίδιοι τους μαρκαδόρους και το χαρτί γιατί το ίδιο το κράτος δεν προσφέρει τον απαραίτητο εξοπλισμό.

Κι ας είναι ο δάσκαλος που μετακινείται κάθε χρόνο, σαν άλλος περιηγητής, από τόπο σε τόπο, κυνηγώντας ένα σχολείο κι ένα σπίτι.

Χωρίς να του παρέχεται στέγη.

Χωρίς μισθό που να καλύπτει τις απαραίτητες ανάγκες.

Χωρίς σταθερότητα.

Χωρίς καμία στήριξη από την πολιτεία.

Όχι, να το καταλάβουμε.

Από εκείνους θα ξεκινήσει η αξιολόγηση και υπό αυτές τις συνθήκες.

Μόλις επαναπροσδιορίστηκε ο όρος της αξιολόγησης.

Η αξιολόγηση χωρίς προηγούμενη μέριμνα, χωρίς επένδυση, χωρίς εμπιστοσύνη, δεν είναι εργαλείο προόδου.

Η αξιολόγηση όντως είναι απαραίτητη.

Χωρίς όμως να δημιουργήσεις τις απαραίτητες προϋποθέσεις, είναι φάρσα.

Είναι Απαξίωση.

Βέβαια, είμαστε συνηθισμένοι στη μεθοδευμένη απαξίωση.

Καιρός λοιπόν, να αλλάξουμε σειρά στα πράγματα.

Αξιολόγηση λοιπόν.

Αλλά με τα μέτρα της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

Καιρός να αξιολογήσουμε πρώτα εμείς τους αρμόδιους.

Γιατί η παιδεία δεν είναι απλώς μια διαδικασία.

Είναι πράξη πολιτισμού.

Και ο πολιτισμός γεννιέται με σεβασμό και ειλικρίνεια.