Αυτή είναι η παραλία της Αγίας Φωτιάς, δε φαίνεται πλέον από τις ξαπλώστρες…

Λέξεις: Γιάννης Μακριδάκης

Αυτή είναι η παραλία της Αγίας Φωτιάς στη Χίο. Δεν φαίνεται πλέον από τις ξαπλώστρες, οι οποίες φέτος έφτασαν αισίως τον αριθμό 500, δηλαδή 250 ομπρέλες και κάτω από αυτές ζεύγη ξαπλώστρας με μαξιλάρι αναπαυτικό.

Δεν πήραμε πρέφα πώς σιγά σιγά καταντήσαμε έτσι, να θέλουμε τόσες ανέσεις ακόμη και στις στιγμές της αρχέγονης και πρωτογενούς επαφής μας με τη θάλασσα.

Σήμερα το πρωί μετά το κέντος κατέβηκα για την καθημερινή βουτιά, στην ελεύθερη ακόμη άκρη αυτής της θλιβερής πραγματικότητας, δεξιά όπως βλέπει κανείς την Τουρκία, δηλ στον Άγιο Γιάννη της Καλλιμασιάς. Αμέσως μόλις έφτασα με παρέλαβαν οι λουόμενοι: “Γράψε κάτι και για αυτό εδώ το χάλι, όχι μόνο για τον Σαλάγωνα. Θα μας εξορίσουν σε λίγο στα βράχια”. Έτσι μου είπαν.

Κατόπιν είδα στο facebook και την φωτογραφία που δημοσιεύω πιο κάτω, την οποία ανάρτησε σήμερα η Calliopi Sachtouri, αναπολώντας τα προηγούμενα χρόνια που πηγαίναμε στην Αγία Φωτιά και την χαιρόμαστε όλοι, χωρίς να υπάρχει αυτή η αγοραία κατάσταση και η ακαλαισθησία.

Θυμήθηκα και ότι πριν λίγο καιρό με πήρε τηλέφωνο κάποιος άνθρωπος από Αθήνα, ο οποίος μου είπε ότι έχει ένα μικρό πατρογονικό σπιτάκι στην Αγία Φωτιά αλλά τα τελευταία καλοκαίρια δεν μπορεί πλέον να έρχεται διότι το τοπίο έχει γίνει τρομερά αφιλόξενο και ταραχώδες. Μου είχε πει ότι μαζί και με κάποιους ακόμη κατοίκους θα κινούνταν νομικά για να περιορίσουν το φαινόμενο αλλά δεν ξέρω παρακάτω τι απέγινε η υπόθεση. Αν διαβάσει την ανάρτηση και θέλει, ας μας ενημερώσει.

Η φάση λοιπόν στις παραλίες και του νησιού μας, ιδίως τις ανατολικες-νοτιοανατολικες έχει ξεφύγει για τα καλά, με ευθύνη κυρίως της δημοτικής αρχής. Χρειάζονται επειγόντως παρεμβάσεις και μέτρα ώστε οι παραλίες να επανέλθουν σε δημόσια χρήση και να μπουν όρια στις επιχειρήσεις.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πάνω στην παραλία δεν πρέπει να επιτρέπεται τίποτε, παρά μόνο ατομικές πετσέτες, ψάθες, ομπρέλες, καρέκλες που θα φέρνουν μαζί τους οι λουόμενοι και κατόπιν θα τις παίρνουν πάλι μαζί τους φεύγοντας. Η επιχειρηματική δραστηριότητα μπορεί να γίνεται επί της παραλίας, να σερβίρονται δηλαδή από τις παραθαλάσσιες επιχειρήσεις κάθε είδους εδέσματα και ροφήματα και ποτά, όπως συμβαίνει και τώρα αλλά δίχως όλες αυτές τις υποδομές και τις κατασκευές, δίχως φυσικά και τις ενοικιάσεις της ακτής. Η ακτή θα είναι ελεύθερη για τους πολίτες, δεν θα ενοικιάζεται από τον Δήμο στις επιχειρήσεις, και όποιοι λουόμενοι θέλουν, θα παραγγέλνουν από τις παραπλήσιες επιχειρήσεις τα ποτά και τα φαγητά τους.

Η παραλία δεν μπορεί να είναι μέρος μιας επιχείρησης διότι αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα του πολίτη η ελεύθερη πρόσβαση και χρήση των παραλιών.

Εξάλλου, είμαι βέβαιος ότι μετά από αυτή την κορύφωση όλης αυτής της αγοραίας ασκήμιας και της παραβίασης των συνταγματικών ελευθεριών των πολιτών που βιώνουμε, μετά και από τις ολοένα αυξανόμενες αντιδράσεις των πολιτών με αιτήματα για ελεύθερες παραλίες, η επόμενη μόδα που θα προωθήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός, είναι αυτή ακριβώς η επιστροφή στην εποχή της πετσέτας και της ψάθας, η οποία σήμερα φαίνεται ήδη για όποιον μπορεί να διακρίνει καθαρά το μέλλον, ότι ακόμη και με όρους καπιταλιστικούς αποτελεί την πλέον αναπτυξιακή κίνηση.

*Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας και Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Χίου με την ΛΑΣ