Αυτή ήταν πάντα η τραπ

Τις τελευταίες ημέρες όλοι ασχολούνται με τους χυδαίους και μισαναπηρικούς στίχους του Light, οι αρχικές στα social media, έχουν πάρει φωτιά και γιατί τώρα; Γιατί τώρα χλεύασε και “κακοποίησε” μία μεγάλη ομάδα της κοινωνίας και ευτυχώς αυτή η ομάδα είναι ενωμένη.

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάποια πράγματα για όλη την κοινότητα της trap μουσικής, η οποία αυτή την στιγμή μεγαλώνει την γενιά Α’ στην οποία παρατηρούνται καθημερινά φαινόμενα ακραίας βίας.

Η trap είναι μουσικό υποείδος που δημιουργήθηκε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 από το χιπ χοπ του Νότου στις Νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Χαρακτηρίζεται από τους απειλητικούς της στίχους και ήχο που ενσωματώνει μισές ή τριπλές διαιρέσεις του χρόνου με hi-hat, βαριά μπάσα με την ονομασία 808 που πήραν την ονομασία τους από το Roland TR-808, πολυεπίπεδα πλήκτρα, και “κινηματογραφικά” έγχορδα. Ο όρος “τραπ” αρχικά αναφερόταν σε μέρη όπου πραγματοποιούνταν διακινήσεις ναρκωτικών. Τα τελευταία χρόνια έχει ενσωματωθεί με την ηλεκτρονική χορευτική μουσική (EDM) από καλλιτέχνες που έχουν κάνει ρεμίξ και έχουν δημιουργήσει τραγούδια τραπ με χαρακτηριστικά που μοιάζουν περισσότερο στην EDM.

Παρόλο που η παγκόσμια δημοτικότητα της τραπ είναι ένα πρόσφατο φαινόμενο, ένα από τα πρώτα τραπ κομμάτια κυκλοφόρησε το 1992. Το τραγούδι Pocket Full of Stones από τους Underground Kingz (γνωστοί και ως UGK) συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Too Hard to Swallow και οι στίχοι περιγράφουν το πώς καταφέρνει κανείς από πλανόδιος πωλητής δρόμου να μετατραπεί σε έναν μεγάλο βασιλιά. Αυτό το τραγούδι έθεσε το έδαφος για την εμφάνιση ενός ολόκληρου μουσικού είδους.

Επιστροφή στην Ελλάδα, και μεταφερόμαστε στον Ιούνιο του 2022, στα MAD VMAS, η Ιωάννα Παλιοσπύρου, βρίσκεται πάνω στην σκηνή για να δώσει βραβείο στην Έλενα Παπαρίζου, στις θέσεις VIP, οι trappers Light και Snik – οι οποίοι έχουν κόντρα – ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες και παίζουν άγριο ξύλο μπροστά σε χιλιάδες κόσμο.  Μάλιστα πιάνονται δύο φορές στα χέρια με αποτέλεσμα να διακοπεί το σόου την πρώτη φορά για μισή ώρα, ενώ τη δεύτερη φορά ο τράπερ χυμάει επάνω στη σκηνή. Η trap, τότε είναι στα χάι της και ξεκινά μία μεγάλη συζήτηση γύρω από αυτήν και το πως προωθεί την βία -όμως, ο ορισμός της όπως διαβάζετε και παραπάνω αυτός είναι, δηλαδή τα χυδαία σχόλια- και αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναζήτηση για να επιβεβαιωθεί.

Τα τελευταία χρόνια, τα τραγούδια που παίζουν στα ακουστικά των νέων ατόμων – και όχι μόνο- στα clubs, στις πλατείες, αναφέρονται στις γυναίκες ως αντικείμενα του σεξ και περιγράφουν τα σώματα τους, ωμά σαν να ‘ναι κομμάτια κρέας, οι στίχοι είναι γραμμένοι για όπλα, διακίνηση ναρκωτικών και πολλά λεφτά, για ακριβές μπράντες, για την luxury ζωή που κρύβει από πίσω της τα αίσχη και αυτά είναι τα πρότυπα σήμερα. Ρίξτε ας πούμε ένα βλέφαρο στα videoclip των trapper και κατευθείαν θα καταλάβετε την φάση τους.

Με αυτά λοιπόν τα πρότυπα, βλέπεις παντού, αγόρια με ξυρισμένα κεφάλια να τραγουδούν για γκάνια και να ξυλοκοπούν άτομα της LGTBQ+, και 15 χρονα κορίτσια με ψεύτικες βλεφαρίδες, τεράστια νύχια, και σκουλαρίκια στις κοιλιές, σε ένα αθώο σώμα που δεν προλαβαίνει να ζήσει τον έρωτα και την αγάπη αλλά εμπλέκεται κατευθείαν με την αγριότητα και ψάχνει να βγάλει απωθημένα μιας ζωής που ακόμη δεν έχει προλάβει να ζήσει, χτυπώντας άτομα που δεν είναι σαν κι αυτή, η φτύνοντας κοπέλες επειδή της έκλεψαν το αγόρι.  Και γιατί απορούμε εμείς τι πάει λάθος; Αφού τα παιδιά πάντα θα ακολουθούν την μόδα.

Αν πάμε στην δική μου εφηβεία το 2010, τότε που της μόδας ήταν τα Βόρεια Αστέρια, οι Tokyo Hotel, οι Full Face, οι Evanescence, θα θυμηθούμε πως τα κανάλια γράφανε για τους emo που αράζανε στα νεκροταφεία, ενώ το style των ρούχων ήταν για όλους πιο φαρδύ πιο ανδρικό, τα κορίτσια κόβαμε τις φράτζες μας με ξυραφάκι και αυτές κάλυπταν το μισό μας πρόσωπο, ενώ αν δεν φορούσαμε wezc, dc, dickies δεν ανήκαμε κάπου. Απλά εμείς, έτυχε να ακούμε καλή μουσική καταθλιπτική μεν, αλλά με καλό στίχο δε. Υπήρχαν κομμάτια που αναφερόταν στο σεξ αλλά δεν προχωρούσε το μυαλό μας μέχρι εκεί για να αναλύσουμε τι θέλει να πει ο χι ψι καλλιτέχνης, δεν είχαμε internet για να αναζητήσουμε τα υπονοούμενα, οι μισές βρισιές ήταν άγνωστες στα αυτιά μας δεν τις καταλαβαίναμε-τις μάθαμε όταν μεγαλώσαμε.

Αυτά τα σχεδόν 10 χρόνια που ήρθε η trap στην Ελλάδα, τα περισσότερα album έχουν στόχο την προσβολή και πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό γίνεται εσκεμμένα, ή απλώς είναι της μόδας και το ακολουθούν, αλλά ως γυναίκα όταν ακούω στίχους όπως “Γνώρισα μια πόρνη και είναι βίζιτα” ή “Βλέπω το μουνί της απ’ το παντελόνι” με βεβαιότητα μπορώ να πω πως αν αυτές οι λέξεις και οι περιγραφές δεν είναι η προώθηση του μισογυνισμού τότε κάτι δεν καταλαβαίνετε σωστά, αλλά η μουσική αυτή ακούγεται από νέα παιδιά οπότε δεν καταλαβαίνουν, αλλά αξίζουν αφιερώματα μισής ώρας στον καινούριο δίσκο της Σάττι που σατηρίζει μία ολόκληρη κοινωνία για την θέση της γυναίκας μετά τα 30 “Το είπαν στην εκπομπή/Πως έχει φωνή αλλά η φούστα κοντή/Δεν πίστευαν και ότι είναι σχεδόν σαράντα και δεν έχει παιδί”. ‘Η δίνουμε χρόνο για πέντε συνεχόμενες ημέρες, στον Πάνο Βλάχο που γράφει αντισυστιμικά τραγούδια. Όμως όταν πρωτοκυκλοφόρησαν αυτά τα τραγούδια δεν συγκινήθηκε κανείς, δεν έγινε καμία δημόσια κατακραυγή, δεν άνοιξε κανένα ρουθούνι. Προχωράμε.

Και φτάνουμε στο σήμερα και στον Light, ο οποίος έχει απασχολήσει την κοινωνία αρκετές φορές. Δεν θέλω να αναφερθώ καν στους στίχους, μόνο και μόνο γιατί η λέξη που χρησιμοποιήθηκε, έχει δοθεί από την κοινωνία με λάθος έννοια και μεταφορικά χρησιμοποιείται για να χλευάσει τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες  και αυτό θα έπρεπε ήδη να ξεκαθαριστεί και να μην ξαναχρησιμοποιηθεί ποτέ. Θα αναφερθώ μόνο στο γεγονός του ό,τι αυτό το τραγούδι μπορεί να γίνει πραγματικά πολύ επικίνδυνο, για ένα παιδικό μυαλό, να δημιουργήσει μίσος, να γίνει κίνητρο για κακοποίηση και να ευτελίσει ένα άτομο (πράγματα τα οποία έχετε ήδη διαβάσειή ορισμένοι γνωρίζετε) εξάλλου στον ρυθμό του τραγουδιού σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη χτυπιόταν δεκάδες νέοι, ανάμεσα τους ανήλικα, στις άτυπες συναυλίες που διοργάνωσε.

Όμως, από εχθές βλέπω οργισμένα posts στα social media και κύματα συμπαράστασης προς τα ΑμεΑ από τύπους  παρκάρουν παράνομα και μπλοκάρουν τις ράμπες αναπήρων ή τα πεζοδρόμια, σε μία χώρα η οποία έχει παντελή έλλειψη υποδομών προς τα άτομα αυτά, από τα νοσοκομεία μέχρι τα πανεπιστήμια και από τα πάρκα μέχρι τις παραλίες. Είναι η ίδια κοινωνία που ντρέπεται να στείλει το παιδί της σε ειδικό σχολίο, είναι περήφανη όταν το παιδί της δέρνει και πετά τσιγάρα σε ένα queer άτομο.

Και καλώς ή μάλλον κακώς ο συγκεκριμένος ο οποίος ας υποθέσουμε πως είναι κοινωνικά απαίδευτος, έχει ένα μεγάλο κοινό το οποίο και τον ακολουθεί πιστά και φανατισμένα. Αρκεί μία συγγνώμη για να διορθώσει τον σάλο, στην Ελλάδα ναι, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ίσως και όχι. Οι δισκογραφικές ας πούμε δεν μπήκαν στην διαδικασία να ελέγξουν τους στίχους, όχι μόνο αυτού του δίσκου αλλά και όλων των υπόλοιπων, για να δουν πως αυτοί οι προσβάλλουν ομάδες της κοινωνίας και προωθούν τον τραμπουκισμό και το εύκολο χρήμα; Ε, τι λέω αφού όλα για τα λεφτά γίνονται.

Έχουμε δει αρκετές περιπτώσεις, influencers, τραγουδιστών, ηθοποιών την μία ημέρα να τρώνε cancel και την επόμενη το γεγονός να έχει ξεχαστεί. Το θέμα είναι εμείς ως κοινωνία τι πρότυπα θέλουμε να έχουν οι επόμενες γενιές. Η τέχνη είναι το συνώνυμο της ελευθερίας και είμαστε (σχεδόν) όλοι υπέρ αυτού, όταν όμως η ελευθερία δεν προσβάλλει και δεν πληγώνει. Ο καθένας έχει την ελευθερία του λόγου του, ο καθένας προωθεί αυτό που κάνει όπως και να ονομάζεται αυτό με τον τρόπο που επιθυμεί, είτε με ένα πολύ φθηνό “videoclip” στο οποίο συμμετέχουν γυμνές κοπέλες πάνω σε πανάκριβα αυτοκίνητα, είτε αθόρυβα παίζοντας μουσική στον δρόμο. Το ποιος γίνεται διάσημος όμως, το επιλέγουμε όλοι οι υπόλοιποι.

Μην περιμένετε λοιπόν, τον επόμενο χλευαστικό στίχο για να ξεσηκωθείτε και να γράψετε οργισμένα post στο facebook, εμποδίστε με παιδεία την μουσική του μίσους, αυτή πάντα θα υπάρχει, το θέμα είναι πως η νέα γενιά θα αποκτήσει την κριτική σκέψη για να μην ταυτίζεται με αυτήν και να αγαπά όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, σωματικής ή νοητικής κατάστασης.

Υ.Γ. Δεν θέλω καν να συμμετέχω στον σχολιασμό της συνεργασίας του ΛΕΞ με τον Light, δεν είναι η ουσία εκεί για εμένα, θα πάνε τον Ιούνιο 60.000 να ακούσουν κοινωνικό στίχο και ας υποθέσουμε πως όπως γράφουν μερικοί ο ΛΕΞ ανήκει υπόγεια στους τράπερς, τουλάχιστον γράφει για την κοινωνία και όχι για τα ναρκωτικά και το μαύρο χρήμα κι εμένα αυτό μου αρκεί.