Αυτό είναι το ανθρώπινο λάθος μας

Λέξεις: Σοφία Γκαγκερούδη

Έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες και έχω χρησιμοποιήσει «τριτοκοσμικά» μέσα μεταφοράς, τα οποία κοροϊδέψαμε, γελάσαμε, κάναμε την πλάκα μας.

Οι φίλοι και οι γνωστοί απορούσαν πώς εμπιστευόμαστε τα αεροπλάνα και τα τρένα τους, τα καράβια και τα ταξί τους, κάποιοι μάλιστα πιο «γνώστες» μας έκαναν και υποδείξεις. Κανείς δεν ρώτησε κανέναν γιατί μπαίνει στο δικό μας τρένο.

Δύο μέρες τώρα όλοι γύρω μας είναι σοκαρισμένοι, θυμωμένοι, στεναχωρημένοι, θα μπορούσαμε όλοι μας να είμαστε μέσα σε εκείνο το τρένο. Που δηλαδή, στο ίδιο τρένο είμαστε μη νομίζετε. Ο κόσμος προχωράει κι εμείς μένουμε να θυμόμαστε τα παλιά και τα ωραία της άριας φυλής μας.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο, που συνεχίζουμε την ωραία Οθωμανική μας παράδοση του ρουσφετιού, της πελατειακής πολιτικής, του παρακράτους, του νεποτισμού, του δεβαριεσισμού και του ελαμωρενταξισμού.

Το χείριστο είναι ότι κάποιοι υπερασπίζονται τις πολιτικές τους κατευθύνσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, και δεν σιωπούν έστω για λίγες μέρες που κάποιοι θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους.

Αυτό είναι το ανθρώπινο λάθος μας.

Αλλά σε μία χώρα που οι Καποδίστριες δολοφονούνται, δυστυχώς θα δακρύσουμε για λίγο και την επαύριο θα συνεχίσουμε τα ίδια, λίγοι θα θυμούνται, ακόμα πιο λίγοι θα φερθούν υπεύθυνα!

Το τρένο ήταν γεμάτο με τα καλύτερα παιδιά της γης, με τις ελπίδες και τα όνειρά τους στις βαλίτσες τους. Κι αυτοί που επέζησαν άραγε κατάφεραν να κρατήσουν τη βαλίτσα τους;

Σήμερα οι φίλοι μου θρηνούν έναν δικό τους άνθρωπο επειδή ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε ικανοί να προστατεύσουμε το παρόν και το μέλλον μας.

Αλλά δεν πειράζει, στις επόμενες παρελάσεις θα παρελάσουμε, και στις «ξένες» χώρες θα κουνάμε το σημαιάκι μας. Δεν έχουμε και τίποτε άλλο να κουνήσουμε δηλαδή. Τα αρχαία μας τα κάλλη.

Μία καρδιά και μία συγγνώμη, σε όλα εκείνα τα παιδιά.

Συγγνώμη.