Αυτοί που δόξασαν τη ζωή, εν τέλει δεν την άντεξαν

Λέξεις: Γιώργος Κοκτσίδης

Τη ζωή, ευτυχώς ή δυστυχώς, δυσκολευόμαστε να την καταλάβουμε. Είναι πολύπλοκη και κρατάει λίγο. Λες και μας διαπερνάνε ξώφαλτσα όλες οι συμφορές κι οι ευτυχίες της, όλο το πένθος κι η ομορφιά αυτού του κόσμου. Τίποτα εν τέλει δεν μοιάζει αρκετά σημαντικό ώστε να μας διαλύσει ή να μας εξυψώσει.

Οι περισσότεροι εξακολουθούμε μηρυκαστικά στα ίδια πράγματα. Πηγαίνουμε στις δουλειές μας, πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, συμμαζεύουμε τις υποχρεώσεις.

Ίσως για αυτό και να συμβαίνει συχνά το εξής παράδοξο: πολλοί από αυτούς που μεγαλούργησαν και δόξασαν τη ζωή με το έργο τους, εν τέλει είναι αυτοί που δεν την άντεξαν.

Ένας από αυτούς ήταν κι ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Σπουδαίος ηθοποιός, πολύ σπουδαίος! Οι ήρωες του, πάντοτε υπό το κράτος της απόγνωσης και της απελπισίας, της συντριβής, του ερωτικού παροξυσμού και σπανίως της χαράς, ζωογονούνταν μέσα απ’ το σώμα του Χόφμαν κι εξευγένιζαν όλες τις κτηνωδίες και τα σκοτάδια αυτού του κόσμου. Η ζωή τους ήταν πάντα το υψηλότερο αγαθό!!

Έτσι ήταν κι η δική μας κάθε φορά που μπαίναμε σε μια αίθουσα για απολαύσουμε τον Χόφμαν.

Φεύγει μια μέρα σαν σήμερα, μια δεκαετία πριν.

Λείπει πολύ. Λείπει εξακολουθητικά!

*Ο Γιώργος Κοκτσίδης είναι γιατρός