Χάιλ Χίτλερ στην Βουλή

της Σοφίας Νικολαϊδου Το Χάιλ Χίτλερ που ακούστηκε πρόσφατα έχει ξανακουστεί στην Ελληνική Βουλή.  Πενήντα χρόνια πριν. Δεν είχε περάσει εκοσαετία από τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός που την ξεστόμισε -κι αυτοί που την άκουσαν- είχαν ακούσει Γερμανούς –και γερμανοτσολιάδες- να ουρλιάζουν την ίδια φράση.

Εις μνήμην των γεγονότων του 1963, που υπομνηματίζουν με τον πιο καίριο τρόπο τα γεγονότα του 2013, παραθέτω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου Απόψε δεν έχουμε φίλους (Μεταίχμιο, 2010). Τα ονόματα είναι αλλαγμένα, όμως τα περιστατικά έχουν αντληθεί από τα αρχεία της Βουλής. Η συγκεκριμένη σκηνή δε χρειάστηκε συγγραφική σκηνοθεσία. Να λοιπόν που η πραγματική πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία. ******************************************************* “Το 1963, ένας βουλευτής της ΕΔΑ φώναξε Χάιλ, Χίτλερ στα μούτρα του Τόρνου, μέσα στη Βουλή. – Επέρασεν η εποχή της Δημοκρατίας του μαχαιριού και της κονσέρβας, απάντησε ο ταγματαλήτης. Εμείς εσώσαμε τη χώρα απ’ τους δολοφόνους. Μπλέχτηκαν κι άλλοι, φώναζαν γερμανοτσολιά. ο Τόρνος σήκωσε χέρι. Ξάπλωσε στα σανίδια το βουλευτή που άνοιξε το στόμα του, όμως την έφαγε από τον Ζ. (ναι, εκείνον που δολοφόνησαν αργότερα). Όρμησαν βουλευτές της ΕρΕ κι ένας κλητήρας να ανταποδώσουν, άνευ προηγουμένου θλιβερές σκηνές, σχολίασε ο υπουργός Δικαιοσύνης, όταν ξεκίνησε ξανά η συνεδρίαση. Το επεισόδιο ήταν σοβαρό, μα θα ξεχνιόταν γρήγορα, υπολόγιζε ο Τόρνος. Θα ξεχνιόταν πράγματι, αν δε δολοφονούσαν τον Ζ., τον Μάιο του 1963 στη Θεσσαλονίκη. Το είχε παραξηλώσει, έκανε το παλικάρι στη Βουλή, αλλά οι Μακεδόνες θα του έδειχναν. Τι ζητούν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία, η ΕΔΑ στη Βουλγαρία, ούρ- λιαζαν τυχαία διερχόμενοι πολίτες. Τα γεγονότα έτσουξαν την κυβέρνηση Καραμανλή, ο κόσμος ξεσηκώθηκε, άστραψαν, βρόντηξαν οι νεολαίοι, άνοιξαν σφραγισμένα στόματα, κάποιος από τους μάρτυρες ανέφερε το όνομα του Τόρνου, έδωσε έναυσμα σε υποθέσεις και σενάρια. Ποτέ δεν αποδείχτηκαν. Όμως οι δολοφόνοι του Ζ. ήταν δωσίλογοι με τη βούλα, βαρύνονταν με καταδίκες από το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων της πόλης, δεν είχαν ξεπλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπως ο Τόρνος. Οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες σκάλισαν τα ονόματα, έφεραν στο φως πληροφορίες και ζυμώσεις, έγινε επερώτηση στη Βουλή, πώς αλλιώς, ο Τόρνος ήταν εν ενεργεία βουλευτής. κάποιοι δαγκώθηκαν, πάντως άνοιξε ο φάκελος. Τον Φεβρουάριο του 1965 έφτασαν στα χέρια του υπουργού Εθνικής Αμύνης δύο σημειώματα με συντάκτες υψηλόβαθμους στρατιωτικούς του Γενικού Επιτελείου. Το δόκανο είχε ανοίξει, τον περίμενε, μα η γραφειοκρατία προχωρούσε αργά και η κυβέρνηση δε βιαζόταν να πάρει αποφάσεις. Και να βιαζόταν, δε θα προλάβαινε. Η δικτατορία διέλυσε τη Βουλή. ο Τόρνος γύρισε σπίτι του. Και αποκαταστάθηκε πανηγυρικά. Με το νομοθετικό Διάταγμα 179 «περί Εθνικής Αντιστάσεως» της 26ης Απριλίου 1969, ξεκαθαριζόταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ποιος ήταν ο εχθρός και ποιος ο φίλος της χώρας. Ο Τόρνος έλαβε τιμητική σύνταξη ως αντιστασιακός. Το ίδιο και ο Ασμάς. Όλοι προδότες, εμείς οι πατριώτες”.

Σοφία Νικολαΐδου, Απόψε δεν έχουμε φίλους, Μεταίχμιο 2010, σελ.260-261