Χωρίς τη Δανάη…

του Μιχάλη Γουδή

Από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην αίθουσα έμοιαζε πολύ διαφορετική σε σχέση με ό,τι έβλεπα μέχρι τότε είτε στις σχολικές είτε στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Αρχικά, εντύπωση προκαλούσαν τα καλαίσθητα, στυλάτα ρούχα και τα κοσμήματά της. Τη ματιά αποσπούσαν τα περίεργα, χρωματιστά γυαλιά της. Δεν ήταν μία συνηθισμένη φιγούρα.

Όμως την πραγματική διαφορά έκανε η προσέγγισή της τόσο στο μάθημα καθ’ αυτό όσο και στην ευρύτερη σχέση με τους φοιτητές της. Επέμενε πολύ στη σκέψη και στη συζήτηση, ξεχώριζε επειδή προτιμούσε τις ερωτήσεις προς όλους εμάς που την ακούγαμε παρά τις δογματικές απαντήσεις. Είχε επιλέξει συνειδητά αυτή τη μαιευτική μέθοδο και προσπαθούσε να εμπλέξει όλους τους φοιτητές της στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ στη συζήτηση, η οποία θα γεννούσε το “μάθημα”.

Ακόμη θυμάμαι την πρώτη εργασία, ακριβώς πριν από δέκα χρόνια: “η επαναγραφή ενός λογοτεχνικού κειμένου χωρίς τα επίθετα που περιλαμβάνει”. Κάτι φαινομενικά τόσο απλό, πυροδότησε μία πραγματικά βαθιά, στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό με το 19χρονο ακροατήριό της, ανταλλαγή απόψεων για το λόγο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Δοκιμάστε να αφαιρέσετε τα επίθετα από ένα κείμενο εφημερίδας, ιστοσελίδας ή ακόμη ραδιοφωνικής ή τηλεοπτικής είδησης και θα καταλάβετε πως το κλειδί της στάσης όλων των Μέσων κρύβεται στα επίθετα.

Σχετικά σύντομα, μετά από δύο μόλις εξάμηνα έφυγε από το πανεπιστήμιο και χάσαμε την τακτική επαφή μαζί της. Όμως μαζί με μερικούς ακόμη φίλους επιδιώξαμε τη συναναστροφή μαζί της, κάτι που δέχτηκε και αντεπιδίωξε και η ίδια με χαρά. Κάποια φορά στις χριστουγεννιάτικες διακοπές είχαμε συναντηθεί στο Μπαλκάν και μας είχε φέρει δώρα βιβλία. Έλαβα ένα ημερολόγιο με κίτρινο σκληρό εξώφυλλο και τίτλο “Κάθε μέρα μία θετική σκέψη”, μάλλον γιατί και η ίδια ήταν κάπως έτσι. Ακόμη και τις προβληματισμένες ή ανήσυχες στιγμές δεν επέτρεπε να τις κυριεύσει η απαισιοδοξία.

Πραγματικά σε προσωπικό επίπεδο γνωριστήκαμε τέτοιες μέρες, άνοιξη του 2012 και πάλι στο Μπαλκάν, δύο βήματα από το σπίτι της. Και πάλι όλα ξεκίνησαν από μία ερώτηση: “Τι γνώμη έχεις για το Φώτη Κουβέλη;”. Η απάντησή μου ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που θα της έδινα σήμερα, αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Εκείνο το απόγευμα μου έκανε την τιμή και μου έδωσε τη χαρά να μου ζητήσει να συνεργαστούμε στο κομμάτι της επικοινωνίας για τη βουλευτική της υποψηφιότητα στην Α’ Θεσσαλονίκης με τη ΔΗΜΑΡ στις διπλές εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου.

Συναντήσεις επί συναντήσεων, φωτογραφίες, ιδέες, ιστορίες… Στιβαρή ιδεολογική προσέγγιση, πραγματική πολιτική άποψη με πίστη, σμιλευμένη πάνω στη βάση ότι “το Πολιτικό είναι προσωπικό”. Ο τρόπος που συνέταξε το βιογραφικό της σημείωμα τα λέει όλα για εκείνη:

“Γεννήθηκα σε έναν από τους κάποτε πιο όμορφους δρόμους της Θεσσαλονίκης, την Αγίου Δημητρίου. Όλοι οι πρόγονοί μου Μικρασιάτες. Τυπική ελληνική οικογένεια της δεκαετίας του ’50. Ένας θείος, Έλληνας εκ Λευκορωσίας, ήταν δεξιός, ο παππούς μου καπνεργάτης στην «Αυστροελληνική» ήταν βενιζελικός και ο πατέρας μου δημόσιος υπάλληλος στα Ελληνικά Ταχυδρομεία, κομμουνιστής. 56ο Πρότυπο Δημοτικό της οδού Συγγρού και οπωσδήποτε ΠΑΟΚ. Δεν μπορούσες να είσαι τίποτε άλλο σε αυτές τις γειτονιές. Τέλειωσα τη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης και μπήκα στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. Δεν την τελείωσα ποτέ για 2 μαθήματα.

Αργότερα τελείωσα Δημοσιογραφία και Μαζική Επικοινωνία στο LMU (Ludwig Maximilian Universität) του Μονάχου. Δούλεψα ως γραμματέας στην Πολυτεχνική Σχολή και αργότερα καθηγήτρια στη νέα Σχολή Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. του Α.Π.Θ.

Στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ3. Στη Βαυαρική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση του Μονάχου. Στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος». Στο ένθετο της εφημερίδας «Τα Νέα», με ομάδα φοιτητών μου, κ.ά.

Ήμουν στέλεχος του Κ.Κ.Ε. εσωτερικού. Έφυγα νωρίς από τα κόμματα. Δεν έφυγα ποτέ από το Γυναικείο Κίνημα. Η πιο σταθερή αξία στη ζωή μου «το Πολιτικό είναι Προσωπικό». ΄Εχω έναν γιο και οι φίλοι ζωής είναι πάντα πρώτη προτεραιότητα. Είμαι παντρεμένη με τον Απόστολο Σοφιαλίδη και τον ευχαριστώ για τη στήριξή του σε όλα. Τα καλά και τα δύσκολα.”

Όσοι τη γνωρίζουν καλύτερα από μένα είμαι σίγουρος πως θα σταθούν στην αιώνια ένταξή της στο γυναικείο κίνημα. Αυτή η ιδιότητα ήταν γραμμένη στην ταυτότητά της. Η Δανάη Χατζόγλου υπήρξε μία από τις πολύ σημαντικές κυρίες της Θεσσαλονίκης, γεγονός που λόγω της διαφοράς ηλικίας ανακάλυπτα σταδιακά όλο και περισσότερο. Η άποψή της σεβαστή και πάντοτε επιθυμητή σε εκδηλώσεις με αφορμή την ημέρα της γυναίκας και όχι μόνο. Ακόμη παραμένει εντυπωμένη στο μυαλό μου η ομιλία της σε κάποια από τις αποθήκες του λιμανιού για την “ελευθερία των ΜΜΕ το Μάιο του 2007, όταν δεν είχε διστάσει να ανοίξει διάλογο με ολόκληρη την αίθουσα για το ρόλο της κρυφής κάμερας στη δημοσιογραφία.

Καλή καθηγήτρια, συνάδελφος- αν δικαιούμαι να χρησιμοποιήσω τον όρο- στις ηλεκτρονικές σελίδες της Parallaxi και ένας άνθρωπος που ήξερε να συγκεντρώνει την αγάπη των γύρω της. Μου -καλύτερα μας- πρόσφερε, γιατί είμαι σίγουρος ότι μιλάω εκ μέρους πολλών, πολλά εφόδια για να συνεχίσουμε. Λυπάμαι πολύ που πλέον πρέπει να το κάνουμε χωρίς την παρέα της.