Ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους

Λέξεις/Εικόνες: Ελένη Χοντολίδου 

μνήμη Πάνου Λιβέρη των Πρόδρομου Νικηφορίδη & Bernard Cuomo, των συνεργατών τους και των Φίλων της Νέας Παραλίας

Ο δημόσιος χώρος ανήκει –θεωρητικά− σε όλους τους κατοίκους μιας πόλης. Για να τον περπατήσουν, να τον χαρούν, να τον οικειοποιηθούν, να τον εξερευνήσουν, να καταστήσουν δυσδιάκριτα τα όρια δημόσιου/ιδιωτικού.

Χτες στην Πλατεία Χρηματιστηρίου προσφυγόπουλα με τους γονείς τους (μόνο το μαντήλι της μάνας σε κάνει να τους ξεχωρίζεις, δεν είμαστε δα και Σουηδοί!!!) χαίρονταν τα συντριβάνια και πλατσούριζαν με τα νερά. Τις προηγούμενες εβδομάδες (και ακολουθούν και άλλες πολλές) παιδιά από τον καταυλισμό των Διαβατών επισκέπτονται με τους γονείς τους τη Νέα Παραλία (ακαριαία αποδοχή της πρότασης του Δήμου προς τους Φίλους της Νέας Παραλίας) και −όπως μπορείτε να φανταστείτε− το high light της βόλτας είναι, τι άλλο; οι πίδακες στις ομπρέλλες του Ζογγολόπουλου. Η ύψιστη δικαίωση του κατασκευαστή, θαρρώ. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή του, καλύτερη από βραβεία και επαίνους ομοτίμων. Τα παιδιά… Τα παιδιά και η πηγαία χαρά τους.

Στη δεκαετία του ’90, όταν η χώρα κατακλύστηκε από μετανάστες, ομογενείς και πρόσφυγες από παντού, βλέπαμε τα πάρκα και τις πλατείες να γεμίζουν κόσμο, ανθρώπους να κάθονται στα χορτάρια και να τρώνε, να παίζουν χαρτιά, να απολαμβάνουν πάνω στο σώμα τους τη φύση, το πράσινο, τον δημόσιο χώρο. Όπως ακριβώς σε όλες τις δυτικές χώρες. Όπως ακριβώς στην Ελλάδα όταν ακόμη οι μνήμες της προσφυγιάς ήταν νωπές και το life style δεν μας είχε κατακτήσει.

Οι Έλληνες σιγά-σιγά, μετακινούμενοι από τα χωριά προς τις πόλεις απώλεσαν τη χωρική καταγωγή και τις μνήμες τους, σιχαίνονται το χώμα και τις πρασινάδες (λατρεύουν όμως το εισαγόμενο και αντι-οικολογικό γκαζόν) και επισκέπτονται τη φύση –όποτε και εάν− με τα jeep και τα τακούνια τους (οι γυναίκες), να την δουν λίγο από μακριά και μετά να προσγειωθούν στην κοντινότερη ταβέρνα.

Θυμηθήκαμε, λοιπόν, ως συλλογικό σώμα, χάρις στους σημερινούς της γης τους κολασμένους την εναλλακτική στα τραπεζοκαθίσματα και τους φραπέδες χρήση του δημόσιου χώρου. Έχουμε πολλά να θυμηθούμε (που είναι επώδυνο) και να μάθουμε (πού είναι δύσκολο) από τους πρόσφυγες. Το θέμα είναι εάν θέλουμε…

*Η Ελένη Χοντολίδου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια ΑΠΘ, Πρόεδρος Α΄Δημοτικής Κοινότητας και Υπεύθυνη προγράμματος παιδαγωγικής παρέμβασης του καταυλισμού Διαβατών & του λιμένος Θεσσαλονίκης