Χριστούγεννα στο κινητό
Αιχμάλωτοι του πιο ισχυρού από όλα τα ναρκωτικά των τελευταίων δεκαετιών, άνθρωποι κάθε ηλικίας ζούμε σε μια νέου τύπου απώλεια συνείδησης.
Η πανδημία και ο εγκλεισμός αποτέλεσαν τη θανατική καταδίκη των ανθρώπινων σχέσεων. Η απόσταση και ο εθισμός στην επικοινωνία της οθόνης, αναγκαστικά για τότε, περιττά για σήμερα, έφεραν την ολοκληρωτική επικράτηση της απομόνωσης.
Περπατώντας στους δρόμους, περνώντας από καφέ και εστιατόρια, αίθουσες αναμονής, χώρους εργασίας, οικογενειακές συνευρέσεις βλέπεις πια ανθρώπους να κοιτάζουν μια οθόνη.
Ακόμα και όταν δεν το κάνουν φόρα παρτίδα οι άνθρωποι ρίχνουν κλεφτές ματιές στην οθόνη. Μια ειδοποίηση, ένα ανέβασμα, κάτι που έχασαν στο μεταξύ, ο νέος εθισμός. Η ψευδαίσθηση.
Αιχμάλωτοι του πιο ισχυρού από όλα τα ναρκωτικά των τελευταίων δεκαετιών, άνθρωποι κάθε ηλικίας ζούμε σε μια νέου τύπου απώλεια συνείδησης. Βολική για όσα συμβαίνουν τριγύρω, αφού στερεί τη δυνατότητα αντίδρασης απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει, ή απλά δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι αντιδράς με μια θυμωμένη φατσούλα ή ένα οργισμένο στάτους.
Οι φετινές γιορτές, αν κάποιος τις κινηματογραφούσε, θα μπορούσαν να αποτελέσουν το υλικό μελέτης ενός κλινικού πειράματος που πέτυχε.
Της μετατροπής του πληθυσμού του πλανήτη σε υπνωτισμένων πλασμάτων.
Που το μόνο φως που φωτίζει τα πρόσωπα τους πια είναι το φως της οθόνης ενός τηλεφώνου…
