2020… Μία χρονιά που θα γράψει εκατομμύριες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και που όλοι εμείς που την ζούμε με το κουτάλι τους τελευταίους 8 μήνες δεν έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε ”Τι θα ξημερώσει άραγε αύριο.”

27 Δεκεμβρίου του ’19 ξεσπά στην μακρινή Γιουχάν της Κίνας ένας μυστηριώδης ιός. Έντός ενός μήνα υπήρξαν 723 θάνατοι ενώ ο κοροναϊός συνέχισε να εξελίσσεται δραματικά. Οι εικόνες και οι ειδήσεις που μεταδίδουν τα ξένα Μέσα από την Κίνα φρικτές, βγαλμένες από sci fiction ταινία, πτώματα στους δρόμους, άνθρωποι κλεισμένοι σε σπίτια και πόλεις φαντάσματα. Σε λίγο καιρό όσα παρακολουθούσαμε εκεί έφτασαν και εδώ. Με συνοπτικές διαδικασίες ο ΠΟΥ κύρρηξε τον COVID-19 σε πανδημία.

Ένας ιός, αμφιλεγόμενος, ο οποίος έχει προσβάλλει μέχρι στιγμής σχεδόν 20 εκ. ανθρώπους, συνεχίζει να υπάρχει και να λυγίζει την ανθρωπότητα. Προσαρμοστήκαμε σε νέα δεδομένα, στερηθήκαμε αγκαλιές, φιλιά, ορκομωσίες, γάμους, βαφτίσεις, κηδείες και συνεχίζουμε να αλλάζουμε τον τρόπο που ζούμε. Μία μάχη που δεν αφορά μόνο την υγεία αφορά πλέον και την επιβίωση. Στα πρώτα lock down αρκετές ήταν οι επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο, στα δεύτερα πιθανά, τι θα απογίνουν οι υπόλοιπές;

Πέραν του κινδύνου της κατάστασης πολλοί από εμάς ήμασταν εκείνοι που ενώ αντιληφθήκαμε το πρόβλημα, το παραλείψαμε και συνεχίσαμε την ζωή μας σαν να μην την έχει αγγίξει καμία καραντίνα. Ακραίοι συνωστισμοί στα μπαρ, πάρτι κάθε σκ και προφανώς beach bar και παγωμένη μπίρα ανα χείρας. Μα ποιο το νόημα να ”δημιουργήσεις” στιγμές αν επρόκειτο εξαιτίας σου να τις στερηθούμε οι υπόλοιποι; (Εδώ κολλάει η σκέψη που έχω τα τελευταία χρόνια, ανευθυνότητα μήτηρ ανθρώπου.)

Και ενώ η πανδημία έχει κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου, στις 25 Μαϊου σκάει αυτό: ”Ανθρωποκτονία Τζόρτζ Φλόιντ”. Στην μακρινή Μινεάπολη της Αμερικής ο 46χρονός Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ  δολοφονήθηκε. Ο λευκός αστυνομικός Ντέρεκ Σόβιν τοποθέτησε το γόνατό του στη δεξιά πλευρά του λαιμού του Φλόιντ επί 8 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια σύλληψής του και ενώ εκείνος ήταν δεμένος με χειροπέδες και με το κεφάλι στο έδαφος.

”I can’t breathe” η τελευταία φράση του Φλόιντ. Οι εικόνες της απάνθρωπης ρατσιστικής ανθρωποκτονίας έκαναν μέσα σε λίγα λεπτά τον γύρω του διαδικτύου και ήταν αρκετές για να θέσουν την Αμερική και τον ρατσισμό στο στόχαστρο.

Πλήθος κόσμου σε κάθε γωνιά του πλανήτη ξεσηκώθηκε και διεκδίκησε την δικαίωση. Πορείες  ειρηνικές και μεγάλες μέσα στο μαύρο του κοροναϊού. Black Lives Matter. Ένα κίνημα που εισήχθη στην ζωή όλων. Μα εγώ θα ρωτήσω γιατί περιμένουμε να συμβεί κάτι τόσο τραγικό για να αντιδράσουμε σε εκείνα που είμαστε παρατηρητές σε καθημερινή βάση;

Δείτε επίσης: Όλα εκείνα που βλέπουμε αλλά μέχρι να σκάσουν τα αγνοούμε

Φτάσαμε πια στον Ιούλιο. Στις 10 του μήνα, το Συμβούλιο της Επικρατείας της Τουρκίας αποφάσισε υπέρ της δυνατότητας μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τέμενος. Αμέσως μετά ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπέγραψε τη σχετική απόφαση. Κατά της μετατροπής είχαν ταχθεί πολιτικές και θρησκευτικές αρχές στις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία, αλλά και η UNESCO, η οποία συγκαταλέγει το μνημείο από το 1985 στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Μάλιστα, η τελευταία ανακοίνωσε ότι στην επόμενη συνεδρίασή της θα επανεξεταστεί ο χαρακτήρας του μνημείου. Στις 24 Ιουλίου 2020, έγινε η πρώτη προσευχή των μουσουλμάνων παρουσία του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν.

Δεν χρειάζεται να είσαι Χριστιανός για να θεωρήσεις προσβολή και βλάσφημη πράξη την μετατροπή της ιδιότητας της Αγια-Σοφιάς από Παγκόσμιο Πολιτισμικό Μνημείο σε μουσουλμανικό τέμενος. Υπήρξαν αντιδράσεις και πολύωρες συνομιλίες στα καφέ, στους δρόμους ανάμεσα σε ανθρώπους απλούς μέχρι τους πολιτικούς ωστόσο δεν υπήρξε καμία μεταβολή της απόφασης. Λίγες μέρες αργότερα έρχεται η εξής είδηση: «Η Μέρκελ απέτρεψε σύρραξη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας».

Και εδώ κάπου λες εντάξει, το μόνο που λείπει από την φετινή χρονιά είναι η Αποκάλυψη, και με το που το λες στις 4 Αυγούστου συμβαίνει το εξής: μεγάλη καταστροφική φονική έκρηξη στη Βηρυτό, με τους νεκρούς επί του παρόντος να ανέρχονται στους 157 και τους τραυματίες σε 5.000. Επικράτησε πανικός, οι κάτοικοι περιέγραψαν την κατάσταση σαν να έχουν βιώσει την Aποκάλυψη. Αιμόφυρτοι τραυματίες ξαπλωμένοι στο έδαφος, κτίρια πεσμένα, ένα χαμένο στα συντρίμμια λιμάνι, άνθρωποι σαστισμένοι. Η έκρηξη έγινε αισθητή ακόμα και στην Κύπρο. Μαρτυρίες από τα νοσοκομεία σπαρακτικές. Oι εικόνες του ριμαγμένου Λίβανου κάνουν τον γύρω του κόσμου με #prayforlebanon.

Και είμαστε ακόμα ζωντανοί στις αρχές Αυγούστου. Εποχές σκοτεινές, τρόμου. Ζωή βγαλμένη από σενάριο ψυχολογικού-θρίλερ. Ξυπνάς και σε μόλις λίγα λεπτά με μία νέα είδηση που εμφανίζεται στο κινητό σου, σκέφτεσαι πόσα ακόμα θα έρθουν; Πώς εσύ θα εξηγήσεις αυτά που βιώνεις κάθε μέρα; Πώς θα διαχειριστείς για ακόμα μία μέρα συναισθήματα; Πώς θα μπορέσεις να συνεχίσεις να ζεις χωρίς καχυποψία; και χωρίς φόβο για εκείνο που θα ξημερώσει την επομένη. Πώς αυτές οι ανθρωπιστικές και υγειονομικές κρίσεις άλλαξαν και κατέρριψαν όλα εκείνα που συνήθισες τα προηγούμενα χρόνια;

8 μήνες είναι αρκετοί για την αρχή μία νέας αβάσταχτης καθημερινότητας.