Χθες την νύχτα στο 78Ν επικράτησε η βία
Του Κωστή Κοτσώνη Βράδυ Παρασκευής πέντε Δεκεμβρίου προς Σάββατο έξι Δεκεμβρίου. Ώρα δύο παρά είκοσι π.μ. Βρισκόμουν στη στάση και περίμενα το νυχτερινό λεωφορείο της γραμμής 78 Ν, το λεωφορείο που μου χάρισε στιγμές απείρου κάλλους και αμέτρητες συγκινήσεις παστώματος. Ναι, προφανώς και μιλάω αστειευόμενος! To χθεσινό βράδυ μου χάρισε μία αξέχαστη εμπειρία. Και τώρα […]
Του Κωστή Κοτσώνη
Βράδυ Παρασκευής πέντε Δεκεμβρίου προς Σάββατο έξι Δεκεμβρίου. Ώρα δύο παρά είκοσι π.μ. Βρισκόμουν στη στάση και περίμενα το νυχτερινό λεωφορείο της γραμμής 78 Ν, το λεωφορείο που μου χάρισε στιγμές απείρου κάλλους και αμέτρητες συγκινήσεις παστώματος. Ναι, προφανώς και μιλάω αστειευόμενος!
To χθεσινό βράδυ μου χάρισε μία αξέχαστη εμπειρία. Και τώρα δεν αστειεύομαι. Μιλάω σοβαρά. Πολύ σοβαρά.
Έφτασε το λεωφορείο. Ήταν ήδη αρκετά γεμάτο. Ανέβηκα μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες. Με το που μπήκα παρατήρησα δύο άντρες ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι, οι οποίοι στέκονταν κοντά στο ακυρωτικό μηχάνημα, όπως και δύο ελεγκτές του Ο.Α.Σ.Θ. Κάποια παιδιά που βρίσκονταν μαζί μου στο λεωφορείο ανέφεραν ότι υπήρχαν άλλοι δύο άντρες σεκιούριτι στο πίσω μέρος του λεωφορείου. Λόγω συνωστισμού, όμως, δεν μπόρεσα, προσωπικά, να τους διακρίνω.
Από την πρώτη στιγμή φαινόταν να υπάρχει μία ένταση ανάμεσα στους σεκιουριτάδες και κάποιους από τους επιβάτες. Αρχικά, ομολογώ, δεν έδωσα σημασία. ”Οι συνηθισμένες διενέξεις ανάμεσα σε επιβάτες και αγενείς υπαλλήλους.” σκέφτηκα.
Από την επόμενη στάση, όμως, το πράγμα χόντρυνε. Οι φωνές πλήθυναν.
-Αν έχεις λεφτά μπορείς να κόβεις εισιτήριο. Αν δεν έχεις, όμως, τι να κάνεις; άκουσαν έναν τύπο να λέει. -Να πας με τα πόδια, απάντησε κάπως ειρωνικά ένας σεκιουριτάς.
Πολλοί έσπευσαν να ψέξουν τον σεκιουριτά για την ειρωνεία του. Η κατάσταση άρχισε να γίνεται τεταμένη. Και στη στάση ”Μητροπολίτου Γενναδίου” ξεκίνησε το ωραίο.
Ο οδηγός αρνήθηκε να ανοίξει τις πόρτες μολονότι κάποιοι επιβάτες είχαν πατήσει το κουμπί στάσης για να κατέβουν. Το όχημα παρέμεινε για περίπου μισό λεπτό ακινητοποιημένο στη στάση, με τον κόσμο που ήθελε να κατέβει να φωνάζει και τους απ’ έξω να αδυνατούν να καταλάβουν τι συμβαίνει.
Τελικά, μετά από πολύ πίεση, ο οδηγός άνοιξε τις πόρτες. Πλήθος ανθρώπων όρμηξε μέσα στο λεωφορείο. Και, χωρίς να έχουν μπει όλοι μέσα, ο οδηγός εκκίνησε το λεωφορείο, που για λίγα μέτρα κινήθηκε με μία πόρτα ανοικτή, θέτοντας σε κίνδυνο την ακεραιότητα των επιβατών.
Η αγανάκτηση ήταν φανερή. Ένα αγόρι κάλεσε την αστυνομία και ζήτησε να έρθει περιπολικό στο τέρμα της γραμμής, στο αεροδρόμιο (απ’ ό,τι κατάλαβα, του έδωσαν τη διαβεβαίωση ότι θα σταλεί περιπολικό, δεν γνωρίζω, όμως, αν πράγματι έγινε αυτό). Ζήτησε, μάλιστα, και από τον ένα ελεγκτή να μιλήσει στον αστυνομικό, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε. ”Ας κόβετε πρώτα κανένα εισιτήριο και μετά να μιλάτε!” ειρωνεύτηκε με δυνατή φωνή ο οδηγός.
Στις στάσεις ”Αγίας Σοφίας”, ”Ιασωνίδου” και ”Καμάρα” το λεωφορείο δεν σταμάτησε καθόλου. Και τι έκανε αντ’ αυτού; Σταμάτησε παρακάτω, μπροστά στην πύλη της Δ.Ε.Θ. Ναι, στη μέση του πουθενά μολονότι, απ’ όσο θυμάμαι, απαγορεύεται η προσωρινή στάθμευση των λεωφορείων σε οποιαδήποτε άλλο σημείο πλην των προκαθορισμένων στάσεων! Στο μεταξύ, ο οδηγός παραδέχτηκε σε μένα προσωπικά, μετά από επίμονη ερώτησή μου, ότι δεν σταματά στις στάσεις γιατί δεν μπορεί να πάρει άλλο κόσμο.
Όλη αυτή την ώρα, οι σεκιουριτάδες βρίσκονταν σε διένεξη με έναν νεαρό που καθόταν πλάι σε παράθυρο. Δεν ξέρω αν είχε κόψει ή όχι εισιτήριο. Του μιλούσαν με έντονο τόνο. Σε κάποια στιγμή άκουσα κάποιον να φωνάζει στους σεκιουριτάδες: ”Γιατί τον ακουμπάτε, ρε; Με ποιο δικαίωμα; Δεν είστε μπάτσοι, ιδιωτικοί ελεγκτές είστε!” Ίσως είχαν σπρώξει το νεαρό ή κάτι τέτοιο. Πάλι ο συνωστισμός δεν μου επέτρεψε να δω.
Στη στάση ”Α.Χ.Ε.Π.Α.” και ενώ το λεωφορείο είχε σταματήσει (ουάο! Δεν το περιμένατε, έτσι;) διέκρινα τους σεκιουριτάδες να απλώνουν ορμητικά τα χέρια τους στο νεαρό. Επικράτησε ένας μικρός πανικός. ”Κάτω τα χέρια!” φώναζαν οι γύρω επιβάτες. Κατά τους σεκιουριτάδες, ο νεαρός είχε προσπαθήσει να βγει από το παράθυρο και τον απέτρεψαν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου ήρθε στο μυαλό το τραγικό συμβάν του 2013 με τον δεκαεννιάχρονο και το τρόλεϊ στο Περιστέρι.
Κάποια στιγμή τα πνεύματα ηρέμησαν μερικώς. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που κατέβηκα (στάση ”25ης Μαρτίου).
Για να τελειώνουμε. Είμαι υπέρ του να υπάρχει έλεγχος στη εισιτηριοδιαφυγή ακόμα και αν ο Ο.Α.Σ.Θ. δεν φημίζεται και ιδιαίτερα για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα οικονομικά του. Ακόμα και αν έχει αυξήσει τα εισιτήρια, αύξηση η οποία σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητα των υπηρεσιών του και τις οικονομικές συνθήκες.
Αυτό που έζησα εκείνο το βράδυ, όμως, δεν ήταν έλεγχος. Ήταν στυγνός τραμπουκισμός, λεκτικός και σωματικός, από τους εκπροσώπους του Οργανισμού σε εκείνο το λεωφορείο. Από τον οδηγό μέχρι τους ελεγκτές και τους άντρες σεκιούριτι.
Αν ζούσαμε σε μία πόλη που πραγματικά σέβεται τους πολίτες της, η νυχτερινή συγκοινωνία θα ήταν ήδη πραγματικότητα. Το ότι δεν φτάνουν τα λεφτά το ακούω βερεσέ. Αφενός δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι στην περίπτωση του Ο.Α.Σ.Θ. δεν φτάνουν, αφετέρου, σε μία πόλη με εκατόν τριάντα χιλιάδες φοιτητές-ξενύχτηδες, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτές οι γραμμές θα ήταν προσοδοφόρες. Χώρια που ο έλεγχος της λαθρεπιβίβασης θα ήταν πιο εύκολος, ο συνωστισμός λιγότερος και, κατ’ επέκταση, τέτοια φαινόμενα σπανιότερα.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι ζητάω πολλά. Ο Ο.Α.Σ.Θ. είναι ικανός μόνο για να καταπατά την αξιοπρέπεια των επιβατών του. Μου το είχε αποδείξει με πολλούς τρόπους καθημερινά. Εκείνο το βράδυ, ωστόσο, φρόντισε να με πείσει όλως διόλου.
Υ.Γ. Επί τη ευκαιρία, ο αριθμός οχήματος ήταν 809 και οι πινακίδες του ”ΚΟΗ 7879”
Διαβάστε επίσης: Το magic bus 78N
